Mien Reetdackhuus

"Oh, so´n lütt Huus . . . Wenn´ dat harr !" Wo oftins kann ik düssen Utroop höörn, wenn ik in mien Gåårn ståh un dor kååmt Lüüd vörbi. Maennigeen kann nich ümhen, mål intokieken un sik dat lütt Gewaes antosehn. Un denn geiht dat los: "Nae ok doch, wat nüüdlich ! Man schull´t nich glöven, dat in so´n lütt Huus so vael Platz is ! . . . Wo lang steiht dat al ? Wo düür weer dat, wenn´ frågen dörf ?" . . . Ik heff denn jümmer´n heemlich Grientje in´t Gesicht, denn ik höög mi mit, wat ik Du to dat lütt Huus seggn kann in een Tiet, wo so vael Lüüd åhn Heimåt un Tohuus sitten mööt.

Tscha - un dormit nu mehr Landslüüd goot dorvun hebbt, will ik mål vertelln, wodennig ik to dit lütt Fieråvendhuus kåmen bün. Dat sünd sowat sößteihn Johr her, dor sae ik to mien Fru: "Wi sünd nu jedeen Johr summerdags op dree, veer Waeken verreist waen, mål nå de Oostsee, mål nå´n Swattwoold, mål nå´n Hårz, un dat is wiß nett un todraeglich waen. Man, wenn´ dat richtig överleggn deiht, denn is dat doch jümmer´n heel düür Geschicht waen, un wi sünd ok al mål ´rinfulln mit uns´ Summerfrisch. Mi dücht, wi schulln uns mål sülvst eenerwaegens´n lütt Summerhuus köpen - sodennig weet wi, wonaehm wi henhöört in de Ferientiet."

Düsse Plån hett mi denn nich mehr loslåten. Nååsten keem ik sowiet, wat Buun baeter weer as Köpen. Un so heff ik vaele, vaele Stünn op´n Footborn liekelang laegn un heff de´n "Riß" mååkt ! Schull jå man´ lütt Huus warrn, nich to düür, åver doch rentabel. Mit´n smuck Reetdack. En groot Wåhndeel, twee lütt Slååpkåmern, en lütt Köök - dat weer noog. Un denn heff ik tekent un rekent. Un oplets bün ik in´ Grundriß mit 5,50 to 6,60 Meter ståhn blaeven. De Muurn annerthalv Steen mit Luftschicht. Grote Finstern nå Süden to, mit Luken vör, gröne Luken. Dat höört sik all´ns ganz eenfach an, man dat is doch´n heel knifflich Sååk. Jedeen Toll will bedacht sien, jede Centimeter utknobelt warrn, bi so´n lütt Westentaschenformåt vun Huus . . .

As ik dormit t´recht weer, heff ik mi´n Stück Land köfft. Dat weer dotiet noch mööglich. Klåårdoch keem gårkeen anner Placken in Frååg, as mien leeve Heimåtinsel an de Noordsee. Dor heff ik denn recht so båven an´ wieden Strand 1200 Quadråtmeter Land köfft, denn ik wull jå doch ok´n lütten Gåårn hebbn. Oh, wat is dat´n Geföhl, wenn´ so to´n eersten Mål över sien eegen Land geiht ! . . . all´ns mien, sounsovael Foot lang un sooo deep - bet nå Americå dör . . . all´ns mien ! . . . Hett mi keeneen wat to seggn, kann mi nüms wegjågen - hier ståh ik op mien eegen Land !

In´ Maimåånd sünd de Handwarkslüüd denn bi mien "Neebuu" anfungn. Ik harr mien Plåån an´ reelln, goden Meister schickt, un de hett mi denn ok fein holpen un hett mit grode Freud nå de´n lütten Buuplåån schafft. Ik harr dormåls meist gårkeen Tiet, mi groot üm de´n Huusbuu to kümmern, un so weer ik jå bannig neeschierig, wodennig he sik måken wörr !? Midde September hett de gode Meister mi denn de´n Slötel to dat fartig Huus övergaeven - un ik heff eerstmål still op de Bank in de Wåhndael saeten un heff mi´n Glückstråån ut de Ogen wischt, dat kann ik ruhig vertelln. Denn Laevenstiet harr ik mit mien Familje in de Frömm saeten - mål to Miet op´n Etååsch, mål in en groot fein Deenstwåhnung in´e Stadt. Åver nu stunn ik op mien eegen Grund, in mien eegen Huus ! . . .

Dor kååmt Lüüd, de wüllt ehr groot Villa an´e Flottbeker Chaussee bi Hamborg slicht üm slicht tuuschen mit mien lütt Inselhuus. Dor kååmt Lüüd, de tekent sik mien lütt Gewaes af vun binn un buten: "so´n, jüßt akrååt sooo´n wüllt se buun, wenn se eerst wedder Cement un Taegelsteen un Holt un Dackreet kriegen köönt."Maennigeen is al üm dat lütt Fieråvendhuus ´rümlopen, hett kaeken un simeleert, un wenn ik em denn ´rinhåål, hett he de Ogen opraeten un hett sik nich noog wunnern kunnt, wat so´n lütt Huus so´n grote Stuuv hett ! "Tscha, Een mutt blots driest noog waen, leeve Fründ. Nich so vael lütte Enkelkåmern - een grote schöne Stuuv, de goot un geern dreeviddel vun de´n ganzen Grundriß innümmt. Süht doch nich ring ut, mit de feine blaue Trepp ut de Wåhndael nå båven, nich ? . . . Un sünd de Slååpkåmern mit de inbuuten Wandbetten un Tüüchschappen nich ok nüüdlich ? . . . Un hier, drink mål´n deepen Sluck ut mien Soot - dat is´n Wåter, wat ?! . . . Nich to verglieken mit de´n ool labbrigen Krååm ut de langen Leitungen in´e Stadt."

"Un nu kiek mål hier ut´n Finster, dor liggt de Noordsee ! De grote wille, wiede Noordsee. Summerdags as´n blausieden Dook, in´ Harvst as´n brusen Kaetel, winterdags as´n Himmelswunner vull vun drieven Ies. Fallt di dat nich op, wat is de Haewen hier blau un deep ? Un he hangt vull vun Larken, de singt un singt . . . Un dor ünn, süh, dor steiht uns´ ool Kark un reckt de´n Toorn kantig tohööcht. Dor bün ik döfft, kunfermeert un truut worrn. Un wenn de Karkenklock so wiet över de Insel röppt, denn weet ik so recht, de Heimåt hett mi wedder un ik ehr ! Oh, wat is dat för en riekes Woort ! So´n lütt Huus in´e Heimåt is gårnich mit Geld to betahln."

Dat Glück liggt twüschen de eegen veer Påhlen - buten is nix to hålen !

Tscha, un nu legg di man mål liekelang op´e Dael, nümm´n Bågen un´ Bleesticken un´ Tollstock un mååk de´n Grundriß vun dien lütt eegen Huus ! "Schaß mål sehn, wat dat för´n Spååß mååkt !"

Ferdinand Zacchi, 1952 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 2010

De Tollstock

As ik annerlets bi mien olen Fründ, Fer´nand Zacchi, in sien lütt Reetdackhuus in´e Wyk op Föhr inkeek - - ik wull em gråleern - -,

leeg dor en Tollstock op sien Schrievdisch. Ik frååg em, wat he sik noch so´n lütt Huus buun wull. - - "Dat grååd nich", seggt he un lacht so still vör sik hen, "åver de Tollstock hett sien Geschicht:

Dat is nu fief Johr her, dor keem mien Nåver, Fiete Discher, to Besöök un froog mi, wo oolt ik weer. "Fievunsößtig" sae ik. "Un wo oolt wullt du noch warrn ?" - - "Nå, ik denk so an de Söventig." Do langt he in sien Rocktasch un håålt en Tollstock ´rut. "Kiek", seggt he, "bet Fievunsößtig" - - un he strååkt mit de´n Finger dor över hen - - , "dat is en lange Tiet ! Man, Fievunsößtig bet Söventig - -, dat is en kort Enn." Ik kreeg meist´n Schreck, as ik dat lütte Stück seeg. "Fiete", sae ik, "lååt de´n Tollstock hier." - -

Söör de Tiet - - ik bün nu Söventig - - liggt he op mien Schrievdisch, un ik kiek em jeden Dag an, un he kickt mi an, un denn weet wi, wat dat Enn jümmer körter warrt."

Eduard Edert, 1964 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1995

Version op Hoog

torügg in de´n Micheelimaand

PS. Kiek ok geernmål bi de "Olenbemöötung" glieks achter de Marienkark in Husum vörbi

oder ünner http://www.altenbegegnung.de/