Lanteern, Lanteern . . .
Nu höört wi dat wedder in´ Schummern op´e Strååt: "Laterne, Laterne, Sonne, Mond und Sterne . ." De Kinner bringt mit ehr Lanteernleed de´n Sommer noch mål en Gröten, denn de Harvst steiht vör de Döör. Lanteerngåhn bedüüdt - - dat Jåhr hett dat lets´ Enn tofååt un wiest noch eenmål all sien Pracht. Dat lücht in bruun, gael, root un gröön - - wunnerschöön ! Åver de Blaed ruuschelt ok al ünner uns´ Fööt.
Mang all dat Lüchten - - de Kinner mit ehr Lanteerns, in all de Klöörn: in blååg, gael, root un gröön - - ok wunnerschöön ! Wenn´t düüster warrt, as op so´n unsichtbor Teken, kååmt se ut de Döörn. Warm antrocken, an Moders Hand. De Lanteerns in ehr lütt´ Füüst sweut hen un her. Is böös swåår, dat Gliekgewicht to hooln, åver jichtens kriegt se dat t´recht. Se marscheert de Stråten ´rop un ´rünner, jümmers noch mål un warrt nich mööd. Dor konkurreert en grote Sünn mit´n gaelen Steern, ´n Måångesicht mit´n blågen Fisch. Un dor günt an´t Enn, löppt en lütt´ Jung mit´n kunterbunt Treckfiedel - Lanteern, de wüppt so schöön op un dål.
De Groten blievt ståhn - - so een harr ik doch ok domååls, wonaem is de blaeven ? Höört de Kinner sing´n, de lütten Snuten wiet åpen. Loopt ´n Enn mit langs un freut sik. Blievt denn t´rügg un kiekt ehr nå, bet dat Sing´n verklung´n is un de Lanteerns as glimmern vun Lüchtsaevers verswömm´ doht.
Maennigeen smuustert un kriggt sik dorbi fååt, wat he liesen vör sik hensumm´ deiht: "Laterne, Laterne . . "
Christa Heise- Batt, 1991 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1996