De rode Haubarg
Nich wiet vun Witzwort in Eiderstedt, dor steiht en groten, stolten Buernhoff, de rode Haubarg. In ole Tieden hett op disse Staed mål´n lüttje Kååt ståhn. De junge Buur, de´n dat armseelig Huus tohöörn daeh, de much sien Nåversdochter geern lieden. Ehr Mudder weer dormit inverståhn. Man ehr Vadder, de rieke Smitt, de wull dor överhaupt nix vun waeten. De junge Mann wüß nich, wat he måken schull.
Miteens stunn de Düwel in´e Döör ! "Wat grååmst di", sae he, "ik kann di hölpen." - - "Du wullt mi hölpen ? Dor bün ik åver neeschierig !" - - "Ik buu di noch in disse Nacht en groot Huus. Denn hest du wat to´n Vörwiesen. Du bruukst mi blots dien Seel dorför gaeven." - - "Is goot", sae de junge Buur, "bet morrnfröh, ehrdat de Håhn kreiht, mußt du dor åver mit t´recht waen !" Un he dach bi sik: Een Nacht is kort, dat kann he wiß nich schaffen !
De Düwel åver weer nich fuul. He fung gewaltig an to pultern, reet de ool Kååt af, un so gau as de Blitz stunn´ de Muern vör dat nee Huus un korte Tiet låter, weer ok dat hooge Dack fixunfardig. Nu kreeg de junge Mann dat doch bilütten mit de Angst to dohn. So gau as he man kunn, leep he ´röver nå dat Nåverhuus. "Nu warrt dat Rieten ! De Düwel töövt al op mi. Wenn nich glieks de Håhn kreiht, denn bün ik verloorn !" Do reep de Mudder: "Åch wat, man nich so bang !" Se leep fix nå de´n Höhnerstall, klapp in´e Hann´, un de Håhn fung luuthals an to kreihn.
De Düwel weer al meist t´recht. He wull jüßt dat lets, dat hunnertste Finster insetten. Man, nu harr he dat Spill verloorn ! Vergrellt suust he af un leet sik ok nich mehr sehn. As de Smitt åver an annern Morrn de´n smucken neen Hoff seeg, do harr he nix mehr an de´n jungen Mann uttosetten, un de kunn sien Deern nu endlich friegen.
Christa Feldmann, 1988 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1996
De eerste Håhnenkreih
"Du
hest jå nix, Klåås Marten Vieth
un wullt
mien Lieschen freen ?
Man
deent hest mi mit Truu un Fliet,
doch dat
deiht´ nich alleen:
eerstmål
verschaff di Huus un Hoff !
Un nu
hool´t Muul, sünst warr ik groff !"
As düt em Buur
Schütt harr seggt,
sleek duuknack
ut de Döns de Knecht.
Klåås Marten
Vieth, dat weer en Slag,
oh weh ! Em
brumm de Kopp;
he biester ´rum
de´n heelen Dag
un dach: Ik hang mi op !
Un åvends stunn
he achtern Knick
un hööl al in
de Hand en Strick.
Miteens keem ut
de Huuk noch een,
de weer heel
graesig antosehn.
"Hallo
!" sae
de, "Klåås
Marten Vieth,
wat
sünd mi dat för Knaep ?
Hier
so alleen to Schummerstiet
un
in de Hand en Reep ?!"
Heel glöhnig
stunn´ sien Taehn in´t Muul,
sien Oog glöös
as bi Katt un Uhl.
De Düwel ! dach
Klåås Marten dor,
un piel in´ Enn
keem em dat Håår.
"Waes
man nich bang, du lüttje Knecht !"
de swarte Düwel
sprook,
"ik
buu di Huus un Hoff torecht
noch
bet vör Dau un Dååk !
Blots
een Beding is noch dorbi:
wenn
bet to´n eersten Håhnenschrie
ik
allens fix un fardig buu
höört
nå dien Dood, dien Seel mi to !"
Klåås Marten
kleih sik achter´t Ohr,
un dach an
Lieschen Schütt:
Sodenn
bråådt di dat Ååstüüch dor,
wenn se
in´ Himmel sitt ?!
"Nae
! Hollt !" Dor schoot em wat in´ Kopp.
"Jå", sae he gau, "denn buu man op,
un
schaffst du´t bet to´t eerste Kreihn,
denn
kannst mi ins dat Gnick umdreihn !"
Vör´t Dörp de
Düwel nu alleen
dat Buuwark
glieks begunn,
kåår Kalk un
Sand un Holt un Steen
un håmer, wat he
kunn,
mårach sik af un
stöhn un jank,
de Sweet leep em
de´n Puckel lang.
Klåås Marten
Vieth in gode Roh
keek de´n
Bedrief mit Grienen to.
Twee Stünn´ nå
Middernacht al weer´t,
de Düwel heel
vergnöögt:
do stunn´ bet
op de grote Döör
dat Huus al
stolt tohööcht.
De Grootdöör
mååk ik sachts alleen,
dach Klåås un
fung an luut to kreihn.
"Wat
schall denn dat ?" de Düwel schriggt,
"du
Dööskopp, dien Kreihn gellt jå nich !"
"Schåådt
nix",
sae Klåås, "dat
is mien Sååk !"
un kreih, as
wörr he mall,
un mååkt dormit
de´n Hoffhåhn wååk
in Schütt sien
Höhnerstall.
De Düwel harr
de grote Döör
noch lang nich
fardig un nich vör,
do keem ut´n
Dörp en Håhnenschrie,
as en Trumpeet: Kikerikiiii !
"Verdammte
Keerl, is dat dien Dank !"
de Düwel
flöök un schell
un suust mit
Füür un Gestank
koppheister in
de Höll.
Un ünn´ full
he - - batz ! - - verdwars
in sien
Grootmoders Kaffeetaß.
"Huuch
!"
kriesch de Ollsch, "du
Flööts warrst ok
woll
all dien Laevdååg nich mehr klook !"
Hermann Boßdorf, 1877 bet 1921 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1996
Kiek ok geernmål bi de´n "Roden Haubarg" bi Witzwort in´e Neegt vun Husum vörbi
oder ünner http://www.roterhaubarg.de/