De rode Haubarg

Nich wiet vun Witzwort in Eiderstedt, dor steiht en groten, stolten Buernhoff, de rode Haubarg. In ole Tieden hett op disse Staed mål´n lüttje Kååt ståhn. De junge Buur, de´n dat armseelig Huus tohöörn daeh, de much sien Nåversdochter geern lieden. Ehr Mudder weer dormit inverståhn. Man ehr Vadder, de rieke Smitt, de wull dor överhaupt nix vun waeten. De junge Mann wüß nich, wat he måken schull.

Miteens stunn de Düwel in´e Döör ! "Wat grååmst di", sae he, "ik kann di hölpen." - - "Du wullt mi hölpen ? Dor bün ik åver neeschierig !" - - "Ik buu di noch in disse Nacht en groot Huus. Denn hest du wat to´n Vörwiesen. Du bruukst mi blots dien Seel dorför gaeven." - - "Is goot", sae de junge Buur, "bet morrnfröh, ehrdat de Håhn kreiht, mußt du dor åver mit t´recht waen !" Un he dach bi sik: Een Nacht is kort, dat kann he wiß nich schaffen !

De Düwel åver weer nich fuul. He fung gewaltig an to pultern, reet de ool Kååt af, un so gau as de Blitz stunn´ de Muern vör dat nee Huus un korte Tiet låter, weer ok dat hooge Dack fixunfardig. Nu kreeg de junge Mann dat doch bilütten mit de Angst to dohn. So gau as he man kunn, leep he ´röver nå dat Nåverhuus. "Nu warrt dat Rieten ! De Düwel töövt al op mi. Wenn nich glieks de Håhn kreiht, denn bün ik verloorn !" Do reep de Mudder: "Åch wat, man nich so bang !" Se leep fix nå de´n Höhnerstall, klapp in´e Hann´, un de Håhn fung luuthals an to kreihn.

De Düwel weer al meist t´recht. He wull jüßt dat lets, dat hunnertste Finster insetten. Man, nu harr he dat Spill verloorn ! Vergrellt suust he af un leet sik ok nich mehr sehn. As de Smitt åver an annern Morrn de´n smucken neen Hoff seeg, do harr he nix mehr an de´n jungen Mann uttosetten, un de kunn sien Deern nu endlich friegen.

Christa Feldmann, 1988 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1996

Version op Hoog

De eerste Håhnenkreih

"Du hest jå nix, Klåås Marten Vieth
un wullt mien Lieschen freen ?
Man deent hest mi mit Truu un Fliet,
doch dat deiht´ nich alleen:
eerstmål verschaff di Huus un Hoff !
Un nu hool´t Muul, sünst warr ik groff !"
As düt em Buur Schütt harr seggt,
sleek duuknack ut de Döns de Knecht.

Klåås Marten Vieth, dat weer en Slag,
oh weh ! Em brumm de Kopp;
he biester ´rum de´n heelen Dag
un dach: Ik hang mi op !
Un åvends stunn he achtern Knick
un hööl al in de Hand en Strick.
Miteens keem ut de Huuk noch een,
de weer heel graesig antosehn.

"Hallo !" sae de, "Klåås Marten Vieth,
wat sünd mi dat för Knaep ?
Hier so alleen to Schummerstiet
un in de Hand en Reep ?!"
Heel glöhnig stunn´ sien Taehn in´t Muul,
sien Oog glöös as bi Katt un Uhl.
De Düwel ! dach Klåås Marten dor,
un piel in´ Enn keem em dat Håår.

"Waes man nich bang, du lüttje Knecht !"
de swarte Düwel sprook,
"ik buu di Huus un Hoff torecht
noch bet vör Dau un Dååk !
Blots een Beding is noch dorbi:
wenn bet to´n eersten Håhnenschrie
ik allens fix un fardig buu
höört nå dien Dood, dien Seel mi to !"

Klåås Marten kleih sik achter´t Ohr,
un dach an Lieschen Schütt:
Sodenn bråådt di dat Ååstüüch dor,
wenn se in´ Himmel sitt ?!
"Nae ! Hollt !" Dor schoot em wat in´ Kopp.
"Jå", sae he gau, "denn buu man op,
un schaffst du´t bet to´t eerste Kreihn,
denn kannst mi ins dat Gnick umdreihn !"

Vör´t Dörp de Düwel nu alleen
dat Buuwark glieks begunn,
kåår Kalk un Sand un Holt un Steen
un håmer, wat he kunn,
mårach sik af un stöhn un jank,
de Sweet leep em de´n Puckel lang.
Klåås Marten Vieth in gode Roh
keek de´n Bedrief mit Grienen to.

Twee Stünn´ nå Middernacht al weer´t,
de Düwel heel vergnöögt:
do stunn´ bet op de grote Döör
dat Huus al stolt tohööcht.
De Grootdöör mååk ik sachts alleen,
dach Klåås un fung an luut to kreihn.
"Wat schall denn dat ?" de Düwel schriggt,
"du Dööskopp, dien Kreihn gellt jå nich !"

"Schåådt nix", sae Klåås, "dat is mien Sååk !"
un kreih, as wörr he mall,
un mååkt dormit de´n Hoffhåhn wååk
in Schütt sien Höhnerstall.
De Düwel harr de grote Döör
noch lang nich fardig un nich vör,
do keem ut´n Dörp en Håhnenschrie,
as en Trumpeet: Kikerikiiii !

"Verdammte Keerl, is dat dien Dank !"
de Düwel flöök un schell
un suust mit Füür un Gestank
koppheister in de Höll.
Un ünn´ full he - - batz ! - - verdwars
in sien Grootmoders Kaffeetaß.
"Huuch !" kriesch de Ollsch, "du Flööts warrst ok
woll all dien Laevdååg nich mehr klook !"

Hermann Boßdorf, 1877 bet 1921 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1996

torügg in de´n Oostermaand

Kiek ok geernmål bi de´n "Roden Haubarg" bi Witzwort in´e Neegt vun Husum vörbi

oder ünner http://www.roterhaubarg.de/