De lüttje Haeweldeern
Do is mal´n lütte Deern west, de hett Haeweldeern heten. In´e Nacht slöppt se in ehr Rull´nbett, un ok namiddags, wenn se mööd is. Wenn se aver nich mööd is, denn mutt ehr Mudder ehr in de Stuuv ´rümföhr´n. Un dorvun kann se garnich noog vun kriegen.
Een Nacht nu liggt de lütt Haeweldeern in ehr Rull´nbett un kann nich slapen. Ehr Mudder aver slöppt al lang blangen ehr in dat grote Schappbett. "Mudder", röppt de lüttje Haeweldeern, "ik will föhr´n !" De Mudder langt in´ Slaap mit de´n Arm ut dat Bett un rullt ehr lütt Bettstell hen un her, un wenn ehr de Arm mööd warrt, denn röppt de lüttje Haeweldeern: "Mehr, mehr !" Un denn geiht dat Rull´n wedder vun vörn los. Tolets aver slöppt se deep un fast. So vael, as de lütt Haeweldeern nu ok schriggt; se höört nix mehr. Is ut un vörbi nu mit dat Föhr´n !
|
Duert nich lang, do kickt de Maan na´t Finster ´rin, de gode ole Maan, un wat he dor süht, dat dücht em so nüüdlich: Dor liggt de lüttje Haeweldeern mit ehr grote Ogen in ehr Rull´nbett un höllt een Been as´n Mastboom in´e Hööcht. Ehr lütt Hemd hett se uttrocken. Dat hangt nu as Seil över de´n lütten Töhn. Un nu nümmt se de Hemdslippen in de Hann´ un fangt mit beide Backen an to pusten. Se puust un puust, un heel liesen fangt dat Bett an to rull´n, över´n Footbodden, an de Wand ´rop, koppöver an de Daek lang, un denn de anner Wand wedder hendal. "Mehr, mehr !" röppt de lütt Haeweldeern, as se wedder op´n Footbodden ankümmt. Un denn puust se wedder ehr Backen op, un wedder geiht dat koppöver un koppünner. - - Een Glück man för de lüttje Haeweldeern, wat dat jüßt Nacht is un de Eer op´n Kopp steiht; anners kunn se doch gartolicht ut ehr Bett ´rutfall´n un sik de´n Hals braeken ! |
| As se nu dat drüdde Mal de Reis maakt hett, do kickt de ool Maan ehr mit´n Mal in´t Gesicht un seggt: "Deern, Deern, hest du denn noch nich noog ?" - "Nae", röppt de lütt Haeweldeern, "mehr, mehr ! Maak de Döör op ! Ik will dör de Stadt föhr´n. All´ de Minschen schüllt mi föhr´n sehn." - "Dat kann ik nich", seggt de Maan. Man, he lett en langen Lichtstrahl dörch dat Slötellock fall´n, un op de´n föhrt de lüttje Haeweldeern nu na buten. Op de Straat is all´ns heel still un dor is keeneen Minsch to sehn. Un denn föhrt se dör de Stadt, ´rut ut dat grote Stadtdoor, dör dat düüster Holt, denn över de Heid bet an´t Enn vun de Welt, un denn liekto na´n Haewen ´rin. |  |
Hier is all´ns fein towaeg; all de Steerns sünd waken un hebbt de Ogen op un funkelt, wat de hele Haewen man so blaenkern deiht. "Platz dor !" röppt de lüttje Haeweldeern un föhrt in en groten Hupen ´rin, so dat de Steerns links un rechts vör Angst vun´ Haewen fallt. "Deern, Deern", seggt de gode ole Maan, "hest du denn jümmer noch nich noog ?" - "Nae", röppt de lütt Haeweldeern, "mehr, mehr !" Un unverwahrens föhrt se de´n olen Maan över de Naes, wat de miteens gans bruun in´t Gesicht warrt. "Huii !" - - un dorbi puust se sien Lantücht ut, un all de Steerns maakt de Ogen to. Un nu warrt dat in de´n gansen Haewen mit´n Mal so düüster, wat du dat mit de Hann´ griepen kannst. "Lücht, ole Maan, lücht !" röppt de lütt Haeweldeern, aver de Maan is garnich mehr to sehn, un ok de Steerns nich; se sünd alle Mann to Bett gahn. Nu warrt de lüttje Haeweldeern bang, se is je so alleen in´ Haewen. Se nümmt wedder ehr Hemdslippen in de Hann´ un puust de Backen op. Aver se weet nich ut noch in.
 |
Op´t lets kickt ünn´, gans nerrn an´e Haewenkant en rode runne Gesicht na ehr ´rop, un de lüttje Haeweldeern meent, de Maan is wedder opgahn. "Lücht, ole Maan, lücht !" röppt se. Un denn puust se wedder de Backen op un föhrt merrn dör de´n helen Haewen dor liek op dal. Dat is aver de Sünn, de jüßt ut de See opstiegen will. "Deern, Deern", röppt se un kickt ehr mit glöhnige Ogen in´t Gesicht, "wat maakst du denn hier in mien Haewen ?" Un - - een, twee, dree - -nümmt se de lüttje Haeweldeern un smitt ehr in´t grote Water. - - Dor kann se nu swömm´n lehrn ! |
Un nu ? - Weets wat ? - Wenn du un ik nich kaamt un de lütt Haeweldeern in uns´ Boot naehmt, - - denn mutt se woll versupen !
Heinrich Kahl nach Theodor Storm, 1817 bet 1888 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1994
besöök ok mal de´n groten Meister Theodor Storm in Husum-Noordsee, Waterreeg 31
oder ünner http://www.storm-gesellschaft.de