De swatte König Melchior
So nå un nå mååkt sik dat Gerücht breet vun en wunnersååm Kind mit´n Schien üm sik un keem bet in´e butersten Lann´. Dor laeven dree Könige as Nåvers, de eegenåårdigerwies Kaspar, Melchior un Balthasar nöömt worrn, as hüütigendåågs ´n Peerknecht oder ´n Huustier. Se weern åver liekers rechde Könige un wat noch gediegener weer, se weern ok kloke Keerls. Nå dat Tüügnis vun´e Schriff verstunn´ se de´n Loop vun´e Steerns an´ Haewen aftolaesen, un dat is´n swåre Kunst, as jedereen weet, de mål versöcht hett, ´n Steern achternåtolopen.
|
Disse Dree daehn sik nu tosååm, en stååtsche Trupp worr utstaffeert un denn trucken se ielig mit Kamel´n un Elephanten gen Åvend. Dagsöver bi de Hitten, gung´n de Minschen un Deerten ünner Felsen in´e Wüste to Roh, un ok de Steern, de se achternå weern, de Komet tööv gedüllig an´ Haewen un he sweet as dull in´e Sünnglut, bet dat an´ Enn wedder düüster worr. Denn truck he wedder vör de´n Trupp her un lücht fierlich un wies de´n Weg. |
Op disse Åårt gung de Reis goot vöran, åver as de Steern över Jerusalem weg gen Bethlehem truck, dor wull´n em de Könige nich mehr nålopen. Se dachen sik, wenn dor´n Königskind to besöken weer, sodenn müß dat doch woll in´ Borg liggn un nich in´ armseelig Dörp. De Steern keem vör luder Twiefel in Wittglut, he sprung hen un her un sweut mit´n Steert, åver dat holp nich. De dree Kloken weern woll so överklook, wat se al lang nich mehr verståhn kunn´, wat jed´een Anner verstunn.
Bidat worr dat ok Morrn un de Steern worr bleek. He sett sik truurig in´e Kroon vun en Boom blangen de´n Stall un jedereen, de vörbigung, de heel em för´n vergaeten Zitron. Eerst in´e Nacht klatter he ´rut un jump över dat Stalldack. De Könige seeg´n em heelfroh, un keem´n in´ Koppheister anrieden. De´n heel´n Dag harrn se nå dat wunnersååm Kind vergaevens söcht, denn in´e Borg vun Jerusalem seet blots´n wedderlich dicke Keerl mit Nååm Herodes.
Nu weer åver de Een vun de Dree, de Melchior heten daeh, en Mohr, boomlang un so dintenswatt, wat sülm in dat hell Lüch vun de´n Steern nix vun em to sehn weer, as´n Påår lüchten Oogappeln un sien blanke Taehns. Tohuus harr man em to´n König mååkt, wo he noch´n baeten swatter weer as all de annern Swatten, åver nu markt he to sien Leed, wat man em to Lann´ hier ankeek, as wenn he in´ Düwelshuut steek. Al ünnerwaegens weern all Kinner schriegend in ehr Moders Schoot stört, wenn he sik vun sien Kamel ´rafleed, un jem söte Datteln un Fieg´n to schenken, un de Wiever harrn sik bekrüüzigt, harrn se al dotiet waeten, wo sik´n Christenmisch vör´n Anfechtung saekert.
| As Lets in´e Reeg,
geiht Melchior suutje vör dat lüchten Kind
un smitt sik op´e Eer. Åch, harr he nu blots´n witt
Placken to wiesen hatt oder tominnst sien Binnerst nå
buten kehrn kunnt ! He sloog de Hann´ vör´t Gesicht,
vull Bang, wat sik ok dat Gott´skind vun em afwenn´
wörr. As he åver wieder keen Luut vernehm, wååg he´n
baeten dör sien Fingers to pliern, un wåhraftig, he seeg
dat hillig Kind smuustern un de lütten Hann´ nå sien
Kruushåår griepen. De swatte König weer över de Måten glücklich ! Nienich tovör harr he so grootåårtig de Ogen rullt un de Taehns bleckt, vun´t een Ohr nå´t anner. Melchior kunn nich anners, he muß de lüttjen Fööt vun dat hillige Kind fåten un all sien Töhns küss´n, as dat in´ Orient de Bruuk weer. |
 |
As he åver de Hann´ wedder to sik nehm, seeg he dat Wunner: - - sien Hann´ weern binn´ witt worrn ! Un siether sünd de Hann´ bi all´e Mohr´n vun binn´ hell, gåh man mål hen un kiek ju dat an un grööt se bröderlich.
Kårl Heinrich Waggerl, Wien - överdrågen in Europlatt vun Peter Kollund, Rosendåhl 2001