Dat Vörjohr kummt

Över Dithmarschen weer dat Vörjohr kåmen. Dat kümmt lååt, denn dat hett en wiede Reis, eh´r dat vun´t Süden ´rop to uns kümmt. Dat hett oplets jümmer noch en Hüpp över de Elv to måken, dat steiht un luert güntsiet, as wull dat eerst ´n Anloop naehm. Man höört vertelln vun Bööm, de dor al gröönt, un Kaßbaern de dor blöhn, un bi uns is noch all´ns dodenstill. Åver wenn´t denn kümmt, so kümmt´ ok in en Sprung. Denn süht man´t an´e Wulken, denn höört man´t an´ Wind, denn markt man´t an´ Eergeruch: Dat Vörjohr is dor, dat kummt mit Macht !

Un mit kååmt de Sommergaest in heel Schåren, in ganse Swarms, se kååmt bi Nacht un bi Dag, se kååmt in Iel, as weer de Tiet knapp, ehr Nesten to buun. Knapp sett de Ådeboor sik op´t Dack un hett kuum sien Willkååm klappert, so driggt he al mit Busch un Stroh. All ut´n Süden, as de Wulken, as de Wind. Op´e Groten bruukt een nich to achten; dat roopt de Kinner in´e Dörper een to. De bi Dag kååmt, de süht jedereen: De groten Weihen, de noch wieder nå Noorn jåågt, de Bruushöhner, de Kiwitt, de över de Wischen schellt. Doch ´keen dorop achten deiht, de höört se ok in´e Schummern un bi Nacht. Dat snackt un piepst, dat suustert un fladdert vöröver, dat huscht un flutscht un elkeen fleut hell dormang. Dat sünd de Stimm´, de de Sommernachten lebennig mååkt, dat sünd de Lütten vun de Saengers, de nå eenige Dååg in jed´een Heck un Tuun ehr´n Kopp wiest, de dor hüppt un wüppt so vertruut, as weern se to Huus un nich verreist west, un nu mit jemme Gesang hier de Luft opfüllt, so fröhlich, as weer´t all Dååg Hochtiet un de Jugend weer ewig.

Wo is dat denn nich schöön ? Wokeen de Elv hendål kümmt, vun Hamborg, domååls mit´n Aewer, heel suutje, as de Floot aftreckt, de rüükt dat över´n Diek, de höört de Larken sing´n in ganse Schåren vun Dithmarschen ´röver. Un ´keen bi Brunsbüttel an Land steeg, de harr dat vör sik un üm sik, de langen gaelen Rapskoppeln, de Köög´ in Klever, de Wischen in Gras; un mang Weten un Rogg, dor reep al de Lets vun all de Sommergaest, de to uns kååmt, de ool Maivågel, de Kuckuck reep sien sonnerbor´n Roop. Wenn he ool Mai nich röppt, seggt man, so röppt he dat Johr överhaupt nich. Åver wenn he denn röppt, so tellt een geern, to wovaelmål he de Åten hett, un leggt noch mehr as sünst en Bedüden dorin.

Klaus Groth, 1819 bet 1899 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1995

torügg in de´n Oostermaand

besöök ok mål de´n groten Meister Klaus Groth in Heide/Dithmarschen, Lüttenheid 48

oder ünner http://www.klaus-groth.de/