D e T i e t l o o p
"Nae", sae Jan-Hinnerk un leggt dat Dåågblatt bisiet, "wo wüllt de Minschen nu blots wedder opto? Dat Land warrt överdüngt un dat Drinkwåter dorbi vergifft. Uns´ Kost stickt vull Chemie, de uns krank mååkt. Gemüüs warrt op´n Miß smaeten, um de´n Pries to drieven. Keeneen will sik de Hann´ noch schietig måken, åver all wüllt mit´n goll´n Laepel aeten. Hebbt de Lüüd noch all´ Fief op´n Dutt?"
"Åch, hool doch op !" winkt sien Guste af. "An All´ns hest du wat uttosetten ! Wenn du nix to gnaegeln hest, denn büst du krank ! Uns geiht dat doch goot, so goot as nienich; du åver krüppst vun een düüster Eck in de Anner un måålst de´n Düwel an´e Wand."
Jan-Hinnerk trock de Stirn wat kruus, schüddel sacht de´n Kopp un meen: "Wiß, uns geiht dat goot, to goot as mi dücht, un dat mååkt mi bang." - - Guste keek em groot an: "Jan-Hinnerk, du sühst Gespenster; ik verståh keen Woort."
"Tscha", sae Jan-Hinnerk wat lies un nådenksch, "gaev Gott, dat du recht hest. Åver, kiek doch mål torügg in de Tiet. Jümmers sünd de Minschen övermöödig un blind vun een Unglück in dat Anner jachtert. Dat süht ut, as wenn de Tietloop op en Kåår sitt, de jümmers blots bargop un bargdål, åvers nienich liekut löppt. Un sitt de Kåår mål wedder bet över beide Achsen in´ Schiet, so krempelt sik de Minschen de Arms op, griept in´e Speken, darvt quaelt un schinnert sik af, bet dat se wedder fasten Grund ünner de Fööt hebbt. Doch knapp sünd se ut´n gröttsten Schiet ´rut, kunn´ dat nu´n baeten suutje angåhn låten, sinneerlich liekut staeveln, glieks sitt dat Geld op´n Buck, grippt in´t Leid, hett dat hild un schriggt: "Vörut ! Vörut ! Wi wüllt höger ´rop ! Stillståhn, heet torüggåhn !"
Un de Minschen lååt sik drieven, åhn Besinn un Verpußen. Grootmanns- un Såtussucht erstickt de Vernunft un de Frååg nå dat Wohen? Dorbi sünd se stolt op sik sülm un kloppt sik wesselsietig op de Schullern. Denn dat geiht bargop, jümmers wieder bargop; un je höger se kååmt, um so lichter löppt de Kåår, un dat Geld wiest de´n Weg.
"Doch mien Guste, jed´een Barg hett een Staed, an de dat nich höger geiht. Op de´n Placken åver weiht keen Fåhn un warnt keen Stoppschild. Dor steiht ok keen de "hollt" gröhlt. Dat weer ok sinnlos, denn de Minschen kåårjoolt, sünd blend vun ehr Riekdom un doof vun ehr Wohlstandsdudelei. Se harrn em ok nich höört, se harrn em nichmål sehn. Woto ok? Denn dat Geld wies de´n Weg, un de Kåår löppt so licht, warrt rascher un rascher, un löppt opmål vun gans alleen - - bargdål - - in de´n depen Schiet !
Un nu segg, mien leef Guste, löppt uns´ Tiet un Polletik nich ok al wedder vun gans alleen . . . ?"
Heinz Rehn, 1992 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1996