Steens laeven ok, blots ´n baeten suutjer. Worüm schull´n se sik ok aftier´n, de Steens, se hebbt ja Tiet noog, oolt as wat se warrn. Steens laten sik sovael Tiet, dat wi üm jerre Laeven, jerre Entwicklung, jerre Verännerung, wat wi dat garnich wieswarrn - - wi sünd vael to gau. - - Tominnst ut de Sicht vun´e Steens. Se hebbt nu mal en anner Laevensaart, as de Minschen.

Mien Steen liggt in´ Hoff ünner´n Flederbaerbusch. Eegenlich leeg he mi in´ Weg, un ik wull em al to Siets rümen. - - Aver denn keem all´ns heel anners. - - En grote Granitbrocken is dat, bruun-rosa, de aartig funkelt, wenn de Sünn dorop schient. Baeten Moos waßt ok op em. Wo lang hett he bruukt, de Steen dor, um sik ´ruttowöhl´n ut de´n Schoot vun´e Eer, bet an´t Daageslicht ? Hunnerte vun Johrn ? Dusende vun Johrn ? Wo fliedig hett he dat mitkraegen, wat de Flederbaerbusch Blaeder kriggt, blöhn deiht, sien swatte Baern driggt un de Blaeder wedder afsmitt ? Wat hett he sünst all´ns belaevt, de ole Steen ?

He hett sehn wonaem Kinner boorn warrn, groot warrn, oolt warrn, starven, wonaem de Lüüd jerre Arbeit dohn un Feste fiern, woan´s se truurig oder fröhlich sünd. Un he kennt dat, de Steen, wodennig dat is, wenn de Snee em afköhlt. Jümmer wedder dat sülve eegenlich, un doch jedesmal en lütt baeten anners. Dat markt de Steen aver blots, wieldat he sik Tiet nümmt. In sien Aart belaevt de Steen all dat, un en Steen hett dat nich hild. De hett sotosegg´n sien eegen Laevenstempo.

Ik nu ok, un dat heff ik vun de´n bruun-rosa Granitbrocken ut mien Hoff lehrt, un dorüm is dat nu mien leefste Steen. Mien Tempo - - leider harr ik dat verloorn, un sien Tempo verleern bedüüdt ´n Deel Lebennigsien verleern. Vael to gau harr ik laevt, weer mit´ Auto hierhen un dorhen raast, bi rode Ampeln worr ik jiddelig. Un wenn ik mit´n Tog fohr, denn blots mit de´n Ieltog.

Jichtens weer ik afhetst, jümmer ut´e puust, müß na Luft japsen. Ik karjool man so dör dat Laeven un an´t Laeven vörbi. Wodennig ik dat markt heff ? Mien Steen in´ Hoff hett mi dat vertellt. - - Dat weer een Fieravend in´ Vörjohr; ik sett mi heel slapp un utlaugt op´n Steen dal un arger mi doröver, wat ik keen Knööf un Moot mehr harr de Schrievkraam dörtokieken, de ik mi vun´e School mit na Huus nahm´ harr. Un ik weet ok nich genau, wat dor eegenlich so mit mi passeer, aver dat weer, as wenn he to mi segg´n wull: "Tööf. Tööf op dien Seel ! Naehm ehr mit langs un reis mit ehr dör dat Laeven, un nich so hastig, du hest Tiet noog."

Un wat hett sik veraennert siet do ? Op de´n eersten - - gauen - - Kiek nich vael, aver bi´t genaue Henkieken en gansen Barg. Ik heff ophooln, mi sülvst to överhaaln. Ik krieg woll´n baeten waeniger regelt as fröher, aver waeniger is mehr !

Un na de School fohr ik nu maennigmal mit Rad. Un an en blöhen Rapsfeld oder an de Baeckerladen vörbi radeln is wat anners, as doran vörbi rasen ! Un ik warr ok vael mehr wies, watvun Kunststücke de Swülken bi´t Flegen maken köönt, oder wovael Rehn achter´n Knick luern doht. Mit Fohrrad ünnerwaegens, dat is nu mien Tempo, mien Laevensaart. Un wenn ik nu doch mal mit´ Auto ünnerwaegens bün, so freu ik mi över de roden Ampeln. Heff nu Tiet un kiek mi de Hüüs an un de Minschen. Nülich seeg ik´n Fru in de böverste Etaasch an ehr Stuvenfinster, as se allerleefst ehr Blööm begeten daeh. Mi dücht meist, wat se bito mit ehr Planten snacken daeh.

Ja, mien bruun-rosa Granitbrocken, wokeen mi ok jümmer de´n Steen in de´n Weg leggt hett - - dat hett sik fallig lohnt un stolpern doröver.

Heinke Sörensen, 1992 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1994

torügg in de´n Maimaand

PS. Ik weet ja nu nich wat du vun Typ büst, ut´n Buuk, Kopp oder Hart ?
Aver du kannst di ja mal sülm testen, ahn Gewaehr !

http://enneagramm.alles-internet.com oder http://www.enneagramm.de