Vun vermengeleerte Spraak
Vergeevt mi, dat
ik so vael heff wull praten
vun de
vermengeleerte Spraak: Ik kann´t doch nich laten.
Dat is so mien
Gebraeken, mi geiht´ dör Mark un Been,
dat
Sammelsurium, wenn ik´t mutt höörn un sehn.
Man, ik will ju
dorvun vertelln en Historie,
so vael ik kann
in Iel griepen ut de Memorie.
En smucke junge
Keerl, boorn in Westfalen,
sik vörnahm
hett, he wull de Wißheit halen:
He harr woll
höört, dat man in keeneen Land,
as in Frankriek
alleen findt Wißheit un Verstand.
Vernunft, de
liggt dor as Dreck licht op de Straten,
een jeder kunn
dorvun en groten Sack vull faten:
Dor kunn man discours
un Complemente lehrn,
dörch welke man
nu kümmt in Ansehn, un to Ehrn.
As he weer na Paris
waesen, achteihn Waeken,
kunn he woll Franzöösch
as en Franzoos spraeken,
he wuß Cermonie,
he kunn caresse drieven,
dormit keem he
to Huus, willkaam´ vun Mann un Wiever.
Un wiel he
alltiet hett de Hoheit najaagt,
warrt he dör
Gottes Gnaad op en groot Huus Vaagt.
Vaagt op en
groot Huus, un Schriever op dat Slott,
bannig hoge
Aemter sünd, vun groot Profit un Bott.
De Buern se
fürchten mööt, un danzen na ehr´e Piepen,
dat drüppelt al
vun Geld, wo se man hen griepen.
Se bilden sik
vael in, un wüllt grötter sien,
as an´ Franzööschen
Hoff Cardinal Mazarin.
"Dorüm
beste Herr Vaagt, wenn jem wüllt Suppe aeten,
so snackt
Düütsch, mit Franzööschem nich besmaeten."
Johann Laurembarg, 1590 bet 1658 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1995