S n e e b l i n d

Se seten bi´t Fröhstück in´e Stuuv, Hermann un Willem. Un se leten sik Tiet dorbi. Buten weer jüßt wedder´n Sneeschuur dalgahn. So wulln se nu binn´ in´ Stall ´n baeten opklaarn. In´e lets Tiet bi´t Meßfohrn, harrn se in´ Stall un in´ Huus ´n Barg liggn laten mußt, wo se nu ja schöön bigahn kunn´, bi dat Sneewaeder buten. Hermann harr dat Blatt vun güstern vör de Naes un´ Taß hitt Kaffee in´e Hand. Willem harr sik de Fröhstückspiep anstaeken un keek so bilööpsch ut´n Finster.

"Minschenskind, Hermann, nu kiek di dat blots an, de ool Richard, ik lach mi weg !" Hermann keek nu ok, schoov de´n Stohl na achtern un keem in´e Been. Ok Willem keem ut´n Sofa hoog un nu harrn se Beide de Naes an´t Finster un kregen sik nich wedder in, so hebbt se sik höögt. Man, wat se dor aver ok to sehn kregen ! De ool Richard - - he harr sien lütten Hoff blangenan un he möök all´ns alleen. Vör´n paar Johrn weer sien Guste, sien Fru dootblaeven. Un sien Jungs, de wahnen in Hamborg un keken blots to Wiehnachten mal bi jemme Vadder ´rin. De ool Richard harr mienlaevdag keen Tiet. Un denn harr he noch veer Köh, twee Swien, dree Katten un so´n twintig Höhner. Dat Eiergeld, dat keem in´e rechde Schuuv vun´t Kökenschapp. Op de Aart harr he denn jümmers so´n paar Grüschen bi de Hand. Man, vael bruken daeh he nu jüßt nich.

Op de Straat dör de´n Snee pedd de ool Richard. Ok över Nacht harr´t düchtig Snee gaeven, weer all´ns witt. Ut de linke Hand kau he an sien Mettwustbroot - - Mettwust eet he jümmers - - de´n Hanschen harr he in´e Jackentasch staeken, halv bummel de noch ´rut. In´e anner Hand heel he dat Leit vun sien Merry. Dat weer keen Stuutpeerd, nae, Merry weer´n Wallach, so´n lüttbaeten pummeligen Voß, ´n Mullfoot, mit helle Maehn un´ helln Steert. De´n Steert sneed Richard jümmers halv af, so, as´n dat vör föfftig Johrn bi de Peer daeh. Mit sien grote Sniederscheer, de harr he mal arvt, vun sie Sniederunkel. Ok de Maehn sneed he halv af. Un över de Ogen kreeg sien Merry ´n smuck Pony kaemmt. All de Peer vun Richard kregen de´n Naam Merry. Man, de´n Voßwallach scheer dat nich, dat mit de´n Wievernaam, un ok dat mit sien Haar, dat weer em schietegaal.

So pedd Richard nu dör de´n Snee: Sien Wustbroot in´e Fuust, Merry an´t Leit un achter sik ´n Waag vull Meß, witten Meß, wieldat dor Snee op leeg. Un baven in de´n Snee op de´n Meß, dor seten een bi´n anner - - as op´n Rickels - - söven Höhner, un ruppen un rögen sik nich. Hermann un Willem achter´n Finster, de wulln sik kranklachen.

Nu is dat ja so, wat de Höhner sik bannig tüffelig anstellt, wenn se na buten in´ Snee kaamt. Se sünd sneeblind, de Höhner. Nu mutt dor je woll een vun disse blinn´ Höhner op de´n Meß vun´ Wagen ´ropflagen waen, as de noch´n baeten to sehn weer. Un, wenn eerst een ´ropflüggt, sodennig kaamt annern achterna. Un so is denn een Haehn na de anner hooghüppt. Söven Stück. Mehr passen nich ´rop op de´n Meßwaag. Nu seten se bang dor un wagen nich, wedder daltoflegen in all dat Witte ümto.

Un Willem meen: "De ool Richard is denn je woll bi´t Anspann´ waen, as de söven Höhner op sien Wagen ´ropflögen. Vellicht sünd se ok jüßt in de Tiet op de´n Meßwagen flagen, as he sik in´e Köök sien Broot afgniedeln daeh un vull Mettwust packt hett. Un em, Richard, de´n is dat garnich opfulln, wat he söven Gaest op sien vullpackten Meßwaag harr, mit sien staatschen Voßwallach Merry dorvör."

"Laat di dat Mettwustbroot smecken, Richard !" bölkt Hermann un haut sik op´e Kneen. Un denn dreiht he sik na sien Broder ´röver: "Paß op, Willem, wüllt wi wedden, in´ halve Stünn kaamt se hier wedder vörbi, de Naegen: Eerst he, Richard, denn sien Merry, un denn sien söven Höhner op de´n vullen Wagen. Blots de Richt, de is denn anners´rüm."

"Meenst dat ?" wull Willem waeten. "Ja wiß !" grien Hermann, "wi köönt ja ins wedden. Ik schenk uns noch twee Lüttje in. Un de, de de Wett verleert, de köfft´n neen Buddel vull."

"Goot", sae Willem. So setten se sik denn op dat Sofa un schuul´n na buten ´rut. ´n halve Stünn is´n lange Tiet un so bleef dat nich bi de´n eenen Kööm. Denn kunn´ de Beiden dat Klötern vun de´n hölten Wagen höörn un neihn nu ´ran an´t Finster. Eerst keem Richard. Sien Broot harr he op. Denn sien Merry, un denn de söven Höhner hoog bavenop.

As Hermann sik ümkeek, weer Willem al nich mehr dor. Un as he wedder in Sicht keem, weer he nich alleen. Ut sien Tasch keek´n groten Buddel ´rut, - - Klaren !

Wilhelm Hartung, 1983 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1996

torügg in de Hoornung