Wiehnachten in Sankt Ann´.
Boorn bün ik in Sankt Ann´. Dat liggt in Dithmarschen, gans båven an´e Eider. Sankt Ann´ is´n lange Stråtendörp un dor gifft dat´n Barg Hüüs un Hööv liekelang vun´e Dörpstrååt, de seht taemlich eens ut. Wenn dat wennt büst, kannst di gårnich verbiestern, åvers Lüüd, de alle Jåhrn mål de´n Een oder de´n Annern hier besöken wüllt, de hebbt dat bannig swåår. Mien Unkel, de mit sien Familie in´ Rheinland laev un nu endlich mål wedder to Wiehnachten bi uns inkieken wull, de keem man knapp t´recht.
Domååls weer dat noch nich so, mit verslåten Döörn un´ elektrisch Pingel; man güng to de Huusdöör ´rin un dorbi bimmel dat hoog båven över´n Kopp, över de Döör. Wiet vörut stöörm sien lütt Dochter un weer al in´e Stuuv bi´n Dannboom to tütern, as mien Unkel un Tante ehr Tüüch an´e Gardroov ophangen daehn. Dat se´n Fru in´e Mööt keem, de se nich kennten, hett se gårnich wieder stöört. Mien Tante reep ehr ok man gau to: "Goden Dag !" un suus achteran nå de Stuuv ´rin, um noch wat vun de´n feinen Dannboom to redden. Mien Unkel geef de Fru de Hand to´n Gröten un wünsch: "Frohe Wiehnachten !" Denn gung he ok mit ehr nå de Stuuv to un froog, so blangenbi, denn se harrn sik jå anmelldt: "Sünd Walter un Måriechen nich to Huus ?" Denn, wat de nich in´e Stuuv sitten daehn, dat harr he al klook kraegen. - - "Walter un Måriechen ?" sae de Fru verbiestert, "nae, de wåhnt dree Hüüs wiederlangs !"
| Lütt Anke, de twee Johr ole Suckersnuut, de müffel an´e Schokolååd ut´n Dannboom. Mien Unkel stunn as so´n begåten Pudel in´e Döör. Ik kann mi goot vörstelln, wosück he un mien Tante sik föhlt hebbt ! Mehr as vaelmååls entschülligen kunn´ se sik jå nich un denn gung dat wedder fix ´rin in´e Plünn´ un af vun´n Hoff. As se endlich bi uns ankeem´, hebbt se vun ehr groot Målöör bannig opbröcht vertellt. - - Minsch, wat hebbt wi lacht un uns´Nåvers ok un hebbt jümmers wedder vun de´n Wiehnachtsbesöök vertellt. | |
Måren Ohlsen-Kunze, 1994 - överdrågen in Europlatt vun Peter Kollund, Rosendåhl 1996