R u m m e l p o t t
Fruuken, mååk de
Döör op,
de Rummelpott
will ´rin.
Dor kummt en
Schipp ut Holland,
dat fohrt bi
stieven Wind.
Sung ik, as
ik en Kind noch weer,
segg, wovael
Johr is dat al her ?
Ik sung un
gung vun Döör to Döör
un kreeg en
Grüschen meist dorför.
An
Ooltjohrsåvend weer´t sowiet,
wenn´t
düüster warrt, denn is de Tiet.
Een treckt
sik ole Plünn´ an
un singt, so
luut een sing´n kann.
Wat hett sik
aennert in de Johrn,
en Barg bün
ik sachts öller worrn.
Un wenn mien
Moors ok Runseln kriggt,
blots
plietscher worrn, dat bün ik nich.
Ik sung mien
Leder för de Lüüd,
so weer dat,
un so is dat hüüt.
Un wat ik
sung, dat klung so froh,
hüüt
klingt dat meist gårnich mehr so.
Dat disse
Welt to aennern is,
glöövst
du, solang en Kind du büst.
Mithölpen
hest du wullt, du Held,
gerechder
måken disse Welt.
Ik heff nix
aennert, ståh nu hier,
sing blots
nich mehr vun Döör to Döör.
Dat is al
meist de Ünnerscheed;
ik krieg ok
hier noch nich vael mehr,
as en påår
Grüschen för mien Leed.
Rummel - Rummel
- Rutsche,
gaev mi doch en
Futsche.
Krieg ik een,
blief ik ståhn,
krieg ik twee,
will ik gåhn,
krieg ik dree,
wünsch ik Glück,
dat de Oolsch
mit de Futsche
ut de´n
Schoßsteen ´rutflüggt.
Knut Kiesewetter, 1972 - överdrågen in Europlatt vun Peter Kollund, Rosendåhl 1996