Spraekt Plattdüütsch !
Wat nich de Lüüd all
waeten, wat sünd se eenmal klook ! Se dohn sik as Propheten un raeden as en Book un raeden hen un raeden her, dat Plattdüütsch nich mehr zünftig weer, un över Johr un Waeken worr nüms mehr Plattdüütsch spraeken. |
Kiek ´rüm in
düütsche Lann´, kiek ´rüm in de groot Welt, woso mit dusend Bann´ en Spraak ehr Kinner höllt; wo klingt en Spraak so leef un slicht ? Keen anner Spraak dat fardig kriggt, doch ok as glöönig Iesen, kann se de Taehns di wiesen. |
|||
Schull würklich mit
de Johrn uns´ Moderspraak vergahn ? Schulln, de na uns boorn, keen Plattdüütsch mehr verstahn ? De Spraak, in de wi tagen sünd, uns´ Moderspraak, uns´ beste Fründ, ehr schulln eenst mit Föten uns´ Enkels vun sik stöten ? |
Uns´ Moderspraak
schall laeven, keen Woort schall dor vergahn, un jedereen schall straeven, so as´t uns´ Öllern dohn un wenn Ji mit jem Kinner raed, un wenn Ji to jemehr Herrgott baed, denn schüllt Ji´t nich verstaeken, denn schüllt Ji Plattdüütsch spraeken ! |
|||
Ik mag so´n Raed nich
waeten, de Mann maakt dummen Praat, un mag he sunst wat heten, he is keen plattdüüsch Maat ! De so vun Plattdüütsch denkt un sprickt, de hett nie föhlt, wat in em stickt, de hett nie söcht un funn´ dat Gold op depen Grund. |
Spraekt Plattdüütsch
doch, Ji Maten vun plattdüütsch Aart un Bloot ! Vun Moderspraak to laten, daeh´t doch mien Leef nich goot, denn de, de Moderspraak nich ehrt, sik gar vör schaamt, de is nich weert; dat em de Heimat tagen, de is ut de Aart denn slagen ! |
Bün ik ut
plattdüütsch Lann´,
denn spraek ok
plattdüütsch Spraak !
Ik bün mi
sülvst to Schann´,
wenn ik dat
anners maak !
So lang uns´
Volk noch Plattdüütsch sprickt,
de ole Karn noch
in em stickt, - - -
giff´t nich
mehr plattdüütsch Maten,
kann´t sik
begraven laten !
Rudolf Tarnow, 1867 bet 1933 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1995