Rudolf Tarnow

	Wat nich de Lüüd all waeten, wat sünd se eenmal klook ! Se dohn sik as Propheten un raeden as en Book un raeden hen un raeden her, dat Plattdüütsch nich mehr zünftig weer, un över Johr un Waeken worr nüms mehr Plattdüütsch spraeken.			Kiek ´rüm in düütsche Lann´, kiek ´rüm in de groot Welt, woso mit dusend Bann´ en Spraak ehr Kinner höllt; wo klingt en Spraak so leef un slicht ? Keen anner Spraak dat fardig kriggt, doch ok as glöönig Iesen, kann se de Taehns di wiesen.

	Schull würklich mit de Johrn uns´ Moderspraak vergahn ? Schulln, de na uns boorn, keen Plattdüütsch mehr verstahn ? De Spraak, in de wi tagen sünd, uns´ Moderspraak, uns´ beste Fründ, ehr schulln eenst mit Föten uns´ Enkels vun sik stöten ?			Uns´ Moderspraak schall laeven, keen Woort schall dor vergahn, un jedereen schall straeven, so as´t uns´ Öllern dohn un wenn Ji mit jem Kinner raed, un wenn Ji to jemehr Herrgott baed, denn schüllt Ji´t nich verstaeken, denn schüllt Ji Plattdüütsch spraeken !

	Ik mag so´n Raed nich waeten, de Mann maakt dummen Praat, un mag he sunst wat heten, he is keen plattdüüsch Maat ! De so vun Plattdüütsch denkt un sprickt, de hett nie föhlt, wat in em stickt, de hett nie söcht un funn´ dat Gold op depen Grund.			Spraekt Plattdüütsch doch, Ji Maten vun plattdüütsch Aart un Bloot ! Vun Moderspraak to laten, daeh´t doch mien Leef nich goot, denn de, de Moderspraak nich ehrt, sik gar vör schaamt, de is nich weert; dat em de Heimat tagen, de is ut de Aart denn slagen !

Bün ik ut plattdüütsch Lann´,
denn spraek ok plattdüütsch Spraak !
Ik bün mi sülvst to Schann´,
wenn ik dat anners maak !
So lang uns´ Volk noch Plattdüütsch sprickt,
de ole Karn noch in em stickt, - - -
giff´t nich mehr plattdüütsch Maten,
kann´t sik begraven laten !