D e R e h s p r u n g
`keen Linnbarg
kennt, de warrt ok waeten, wat dor en grote Höltung is,
un dat de Außelbaek deiht
heten, dat naehm ik an för gans gewiß.
In Außelbaek, in
Eek un Böken, un wat man dor för Bööme kennt,
herum to springen as
Katteken, weer Peter Landt sien Element.
Un klarrt he,
dröge Holt to knacken, dormit sien Moder Brennsel kriggt,
is he op Nester uttoråken
un so´n Såken mehr verpicht.
Sien Fründ, de
lüttje Chrischån Dreier, is em bi all so´n Undöög nütz,
de sammelt Kreihn- or
Heistereier un Vågeljungen in sien Mütz.
Doch Peter is un
blifft de Meister, so lang dat Chrischån nich versteiht,
de Eier vun en Kreih un
Heister to wesseln, wat dat goot utgeiht.
Sik listig an
ehr Nest to slieken, wat Kreih un Heister sitten blievt,
dat se nix marken, un nich
wieken, wenn he de Eier nümmt un gifft.
Um disse Proov
mål aftoleggen, sünd beide mål in Außelbaek;
hebbt beide mål en Boom
bestaegen, vellicht de allerhööchste Eek.
Hier hebbt en
Kreih un ok en Heister hoog in´e Top ehr Nester buut.
"Nu
Chrischån, wies di as en Meister un waes vundååg mål op dien
Huut."
Seggt Peter
sacht, "un doh di schuul´n; de beiden Olen
sünd op´t Nest."
Un Chrischån, de fangt an
to puul´n, so listig as keen Muus harr west.
He puult so mit
sien lüttje Finger gans sacht en Lock in´t Heisternest. - -
So´n Heisters, dat sünd
slaue Dinger, so klook, dat sünd se jümmer west. - -
Un bidat
Chrischån mit dat Wunner, verdenen will de´n Ehrenpries,
kickt unse Peter Landt
herünner un warrt en groten Rehbuck wies.
De hett sik vun
de Trupp afschåven un steiht un röögt sik an´e Eek,
un unse Peter Landt sitt
båven un överleggt en Schelmenstriek.
Sien Plåån is
mååkt. - - En schöne Rieder. Paß op, dat giff di´n
Höllenfohrt.
He klarrt heel listig
jümmer sieder, so dat de Buck em nich gewåhrt.
Un op de lüttje
Chrischån Dreier ok nochmål mååkt sien Sååk so fix.
He fråågt nå Kreihn- un
Heistereier un nå de´n gansen Krempel nix.
He klarrt un
sliekt sik jümmer wieder op Söcken, höllt sien Åten an,
un freut sik to sien
schöne Rieder, de he nu glieks bestiegen kann.
De steiht as in
so´n Dwall versunken un schüer sik an´ Ekenboom,
dröömt nich vun Drievers
un Hallunken, de steiht as in so´n Höhnerdroom.
Un Peter Landt
kümmt jümmer sieder, so listig as he jichtens kann.
Een Sprung is he man vun
sien Rieder - - dat Spillwark geiht mien Dååg nich an !
Pardauts ! sitt
he em op´n Nacken, un in en gewaltige Hast
hett he ok beide Hoorns
topacken, un klemmt sik mit de Kneen fast.
Kuum sitt em
Peter op de´n Nacken, so fohrt de Düwel in´e Buck,
de steilt sik op sien
Achterhacken, jåågt mit em över Stock un Block.
En Fohrt, ik
kann ju´t nich beschrieven, dat´s Best, ik legg mien Fedder
dål. - -
Nae, Jungens, lååt dat
Rieden blieven op´n Rehbuck un eenjöhrig Fåhl. - -
"Hölp,
Chrischån, hölp!" deiht Peter janken, "Brr,
brr! hölp, hölp! ik braek dat Gnick."
He suust dör Doorns un
Brummelbaerranken, paß op, dat kriggt mien Dååg keen Schick.
Sien Angstroop
dröppt lütt Chrischån Dreier, so as en Dunnerslag in´t Holt,
wat he mit samt sien
Heistereier herünner vun de´n Eekboom fallt.
Doch dorto
bruukt ji nich to sorgen, de Båås is lang noch nich verweiht,
he liggt gans nett un
heelgeborgen platt op sien lüttje Sittsååmkeit.
"So´n
dumme Fohrt de håål de Geier !" seggt
Chrischån, "dat´s en schöne Spååß,
hier ligg ik nu
mit samt mien Eier", un wischt sik de Hann´
in´t dröge Gras.
"Jå,
brr, brr, brr du dumme Aesel, wat wullt du Dööskopp op de´n
Buck?
Nu
krieg mål Füür op dien Brösel" - - seggt
Chrischån, "büst jå sünst so klook.
Ik
hölpen? jå wat kann ik måken? dat steiht jå nich in mien Gewalt.
- -
Doch
wenn he ´rünnerfallt - - brickt de Knåken - - dat´s Best, ik
loop nå Linnbargholt."
De Rehbuck jåågt
un sett intwüschen mit Peter över Stock un Steen;
denn mål dör Kratten, denn
dör Wischen, un Peter geiht´ dör Mark un Been.
Afstiegen is
nich an to denken, denn sien Laeven steiht op´t Spill.
Nich rechts un links kann
he em lenken, de Rehbuck suust, wohen keen will.
Un jümmer los,
un jümmer wieder, un rundüm de Krüüz un Quer.
"Brr, brr!
brr, brr! mien beste Rieder !" So schallt dat
wiet un siet ümher.
Lütt Chrischån,
de hett ünnerdessen gans Linnbargholt in Oprohr bröcht,
un all sünd se buten
waesen un hebbt nå de´n Rehbuck söcht.
De hett sik denn
ok glieks verråden; de Larm de höört man går togoot.
Wenn se em blots to packen
harrn, eh´ Peter Landt leeg op de Snuut !
So´n wille
Rehbuck intofangen, dat mutt so´n egen Ding doch sien. - -
En gansen Swarm mit lange
Stangen un Pitschen störmt nå´t Holt herin.
Un mit ehr
Ståken un Klabatschen un mit Hallo un mit Hurrå,
un mit Gebölk un
Hänneklatschen jåågt All´ns nu de´n Rehbuck nå.
Dat Scheten is
nich antoråden; jüßt, wenn dat sien Ziel verfaehlt,
kann´t Peter in´e Pans
´rinfohren, un denn is All´ns jå verspaelt.
De Buck mit
Peter op sien Rippen suust in en höllischen Galopp;
doch kann he Peter Landt
nich wüppen, noch jümmer sitt he båven d´rop.
Nu åver ännert
sik de Kårten. As nu de Trupp kümmt achternå,
dor will he sik nich lumpen
låten, he jåågt vörbi un röppt "Hurrå !"
De Buck,
verfolgt vun alle Sieden, kümmt endlich vör dat grote Heck;
doch as he hier will
överglieden, stött he tohoop un brickt sik dat Gnick.
Matt weer he vun
dat lange Lopen un vun de Last, de op em seet;
he mååkt en Sprung un
stött tohopen, en Stell, de hüüt noch "Rehsprung"
heet.
Un Peter liggt
in Gottes Nåmen platt op sien weeke Sittsååmkeit,
un do is denn sien Moder
kåmen un hett to´t grote Glück sik freut.
Eerst mutt se
doch en baeten knurr´n, un hett ehr Jung de Huut vull schellt,
An´ Enn is se åver
spenndåbel worrn, un hett en grote Fest anstellt.
De ganse Rehbuck
hett se bråden, en Anker Wien un Rum bestellt.
Eenjeder kreeg en Buck
oplåden, un Peter Landt weer Dåågesheld.
Klåås Brix, 1821 bet 1890 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1995
PS. Dat geiht hier meist to, as in de wunnerbor TV-Serie, de dat nu ok 2003 op Platt gifft !
Kann goot waen, wat "Ådje" woll so´n Aflegger vun Klåås is ?