D e R e h s p r u n g

`keen Linnbarg kennt, de warrt ok waeten, wat dor en grote Höltung is,
un dat de Außelbaek deiht heten, dat naehm ik an för gans gewiß.

In Außelbaek, in Eek un Böken, un wat man dor för Bööme kennt,
herum to springen as Katteken, weer Peter Landt sien Element.

Un klarrt he, dröge Holt to knacken, dormit sien Moder Brennsel kriggt,
is he op Nester uttoråken un so´n Såken mehr verpicht.

Sien Fründ, de lüttje Chrischån Dreier, is em bi all so´n Undöög nütz,
de sammelt Kreihn- or Heistereier un Vågeljungen in sien Mütz.

Doch Peter is un blifft de Meister, so lang dat Chrischån nich versteiht,
de Eier vun en Kreih un Heister to wesseln, wat dat goot utgeiht.

Sik listig an ehr Nest to slieken, wat Kreih un Heister sitten blievt,
dat se nix marken, un nich wieken, wenn he de Eier nümmt un gifft.

Um disse Proov mål aftoleggen, sünd beide mål in Außelbaek;
hebbt beide mål en Boom bestaegen, vellicht de allerhööchste Eek.

Hier hebbt en Kreih un ok en Heister hoog in´e Top ehr Nester buut.
"Nu Chrischån, wies di as en Meister un waes vundååg mål op dien Huut."

Seggt Peter sacht, "un doh di schuul´n; de beiden Olen sünd op´t Nest."
Un Chrischån, de fangt an to puul´n, so listig as keen Muus harr west.

He puult so mit sien lüttje Finger gans sacht en Lock in´t Heisternest. - -
So´n Heisters, dat sünd slaue Dinger, so klook, dat sünd se jümmer west. - -

Un bidat Chrischån mit dat Wunner, verdenen will de´n Ehrenpries,
kickt unse Peter Landt herünner un warrt en groten Rehbuck wies.

De hett sik vun de Trupp afschåven un steiht un röögt sik an´e Eek,
un unse Peter Landt sitt båven un överleggt en Schelmenstriek.

Sien Plåån is mååkt. - - En schöne Rieder. Paß op, dat giff di´n Höllenfohrt.
He klarrt heel listig jümmer sieder, so dat de Buck em nich gewåhrt.

Un op de lüttje Chrischån Dreier ok nochmål mååkt sien Sååk so fix.
He fråågt nå Kreihn- un Heistereier un nå de´n gansen Krempel nix.

He klarrt un sliekt sik jümmer wieder op Söcken, höllt sien Åten an,
un freut sik to sien schöne Rieder, de he nu glieks bestiegen kann.

De steiht as in so´n Dwall versunken un schüer sik an´ Ekenboom,
dröömt nich vun Drievers un Hallunken, de steiht as in so´n Höhnerdroom.

Un Peter Landt kümmt jümmer sieder, so listig as he jichtens kann.
Een Sprung is he man vun sien Rieder - - dat Spillwark geiht mien Dååg nich an !

Pardauts ! sitt he em op´n Nacken, un in en gewaltige Hast
hett he ok beide Hoorns topacken, un klemmt sik mit de Kneen fast.

Kuum sitt em Peter op de´n Nacken, so fohrt de Düwel in´e Buck,
de steilt sik op sien Achterhacken, jåågt mit em över Stock un Block.

En Fohrt, ik kann ju´t nich beschrieven, dat´s Best, ik legg mien Fedder dål. - -
Nae, Jungens, lååt dat Rieden blieven op´n Rehbuck un eenjöhrig Fåhl. - -

"Hölp, Chrischån, hölp!" deiht Peter janken, "Brr, brr! hölp, hölp! ik braek dat Gnick."
He suust dör Doorns un Brummelbaerranken, paß op, dat kriggt mien Dååg keen Schick.

Sien Angstroop dröppt lütt Chrischån Dreier, so as en Dunnerslag in´t Holt,
wat he mit samt sien Heistereier herünner vun de´n Eekboom fallt.

Doch dorto bruukt ji nich to sorgen, de Båås is lang noch nich verweiht,
he liggt gans nett un heelgeborgen platt op sien lüttje Sittsååmkeit.

"So´n dumme Fohrt de håål de Geier !" seggt Chrischån, "dat´s en schöne Spååß,
hier ligg ik nu mit samt mien Eier", un wischt sik de Hann´ in´t dröge Gras.

"Jå, brr, brr, brr du dumme Aesel, wat wullt du Dööskopp op de´n Buck?
Nu krieg mål Füür op dien Brösel" - - seggt Chrischån, "büst jå sünst so klook.

Ik hölpen? jå wat kann ik måken? dat steiht jå nich in mien Gewalt. - -
Doch wenn he ´rünnerfallt - - brickt de Knåken - - dat´s Best, ik loop nå Linnbargholt."

De Rehbuck jåågt un sett intwüschen mit Peter över Stock un Steen;
denn mål dör Kratten, denn dör Wischen, un Peter geiht´ dör Mark un Been.

Afstiegen is nich an to denken, denn sien Laeven steiht op´t Spill.
Nich rechts un links kann he em lenken, de Rehbuck suust, wohen keen will.

Un jümmer los, un jümmer wieder, un rundüm de Krüüz un Quer.
"Brr, brr! brr, brr! mien beste Rieder !" So schallt dat wiet un siet ümher.

Lütt Chrischån, de hett ünnerdessen gans Linnbargholt in Oprohr bröcht,
un all sünd se buten waesen un hebbt nå de´n Rehbuck söcht.

De hett sik denn ok glieks verråden; de Larm de höört man går togoot.
Wenn se em blots to packen harrn, eh´ Peter Landt leeg op de Snuut !

So´n wille Rehbuck intofangen, dat mutt so´n egen Ding doch sien. - -
En gansen Swarm mit lange Stangen un Pitschen störmt nå´t Holt herin.

Un mit ehr Ståken un Klabatschen un mit Hallo un mit Hurrå,
un mit Gebölk un Hänneklatschen jåågt All´ns nu de´n Rehbuck nå.

Dat Scheten is nich antoråden; jüßt, wenn dat sien Ziel verfaehlt,
kann´t Peter in´e Pans ´rinfohren, un denn is All´ns jå verspaelt.

De Buck mit Peter op sien Rippen suust in en höllischen Galopp;
doch kann he Peter Landt nich wüppen, noch jümmer sitt he båven d´rop.

Nu åver ännert sik de Kårten. As nu de Trupp kümmt achternå,
dor will he sik nich lumpen låten, he jåågt vörbi un röppt "Hurrå !"

De Buck, verfolgt vun alle Sieden, kümmt endlich vör dat grote Heck;
doch as he hier will överglieden, stött he tohoop un brickt sik dat Gnick.

Matt weer he vun dat lange Lopen un vun de Last, de op em seet;
he mååkt en Sprung un stött tohopen, en Stell, de hüüt noch "Rehsprung" heet.

Un Peter liggt in Gottes Nåmen platt op sien weeke Sittsååmkeit,
un do is denn sien Moder kåmen un hett to´t grote Glück sik freut.

Eerst mutt se doch en baeten knurr´n, un hett ehr Jung de Huut vull schellt,
An´ Enn is se åver spenndåbel worrn, un hett en grote Fest anstellt.

De ganse Rehbuck hett se bråden, en Anker Wien un Rum bestellt.
Eenjeder kreeg en Buck oplåden, un Peter Landt weer Dåågesheld.

Klåås Brix, 1821 bet 1890 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1995

torügg in de´n Maimaand

PS. Dat geiht hier meist to, as in de wunnerbor TV-Serie, de dat nu ok 2003 op Platt gifft !

Nee´s ut Büttenwarder

Kann goot waen, wat "Ådje" woll so´n Aflegger vun Klåås is ?