As dat lüttje Reh sien witte Placken kreeg.

De Sünn strahl blied vun´e Haewen hendal op dat wiede Feld un dat groot Holt. De Wind spael sachten mit dat weke Gras un woog all de lüttjen Derten, Moikatten, Miggelreems un Saevers, de an de Stengels hoogkropen un in de Blööm seten. Flyerlings un Kohsterten dansden in´e warme Luft, un de Vagels sung´n, wat dat een Freud weer.

lütt RehModer RehKatteker

In´e Neegde vun de Bööm, middenmang de Blööm, leeg Moder Reh mit ehr Lüttjes, heel moi un mollig in´t hoge Gras. Dat lüttje Stackel weer jüßteerst boorn un kunn sien lange Beens noch nich recht bruken. Moder Reh vertell em vun de Welt üm se herum, vun de Blööm, de so fründlich keken, vun dat saffdige Gras, wat se fraeten kunn´, un vun dat gröne Kruut, wat noch baeter smecken daeh. Se snack vun ehr Navers, de Hasen un Kaninken, un vun en wunnerlichen Gesell, de´n Swienaegel, de so gruulich utseeg un dorbi en so gemöötlich Keerl weer. Moder Reh wies em de Kattekers, de so jiddelig vun een Boom na de´n Annern hüpp´n, de neeschierigen Müüs, de dor ut ehr Löcker plierten un gau wedder verswunn´, de kloke Uhl, de op´n Boom seet to slapen, un de fliedigen Miggelreems, de sik vör Iever meist sülvst vörbilepen. Se schimp op de´n ool´n Voß, de all de Derten freet, de nich gaunoog weglopen kunn´. Se vertell ehr Lüttjes vun de´n Wind, de de Wulken över´n Haewen schoof un ok mal mit Flagen püüstern kunn, dat all de Rehn gau ünner de Bööm lepen to schuul´n, wat se sik nich verköhln. Un vun de leve Sünn, de All´ns wedder dröögmaakt, denn se lickt dat Water eenfach op.

Dor, op eenmal baever wat in´t Ünnerholt ! Moder Reh luur ut dat hoge Gras ´rut, wat dor woll leep ? Wat Rodes keem liek op se to. - - De Voß ! Wat weer to dohn ? Dat lüttje Stackel kunn noch nich weglopen. Nich lang spikeleert ! Moder Reh hüpp mit grote Sprüng op ehr lange Beens dör dat Gras na de anner Siet vun´t Feld. Se pedd aartig luut op, wat de Voß ehr ok höörn schull un achter ehr her keem un nich na dat Staed leep, wo dat lüttje Reh in´t Gras leeg. Dat harr de Voß sachts ok dahn, weer he smachtig waesen, aver so dach he blots bi sik: "Wat schall ik mi afjagen ! Dat grote, gesunne Deert is sachts gauer as ik, wat Lüttjes, wat nich so gau weglöppt, dat kunn ik jüßtnoch bruken." Reinke de Voß

De List vun Moder Reh weer faehlslahn, wat nu ? De Voß keem liek op dat Staed to, wo beide Rehn in´t Gras laegen harrn. Dat Lüttje leeg musenstill. Ok de annern Derten kregen dat mit de Angst to dohn. De Kattekers kropen gans baven in´e hööchsten Twiegen vun´e Bööm un lurten na nerrn, de Uhl worr waken, de Müüs verkropen sik gans deep in ehr Löcker, de Vagels weern all still, un dat weer meist, as wörr de Wind de Luft anhooln. Dat hoge Gras stunn stief un still, un de Sünn trock gau en Wulk vör´t Gesicht.

Göösblööm   Blots de Voß, de wuß vun nix un leep eenfach wieder. Glieks müß he dat Rehkitz sehn, - - dor bogen sik de witten Feldblööm heel sinnig vun all´e Sieden över dat lüttje Deert. - - Un wat maakt de Voß ? - - He löppt vörbi, un jümmer wieder dör dat Feld, denn in´t Holt, gans wiet, betdat he nich mehr höörn un sehn kunn, wat dor en Fest anfung. De Vagels jubileert, de Kattekers patscht in ehr lütt Poten un juucht dorto, de Sünn lacht wedder vun baven hendal un de Wind küselt de Flyerlings un Kohsterten in´e Luft herum. De Blööm weegt sik un de Moikatten mit ehr. De Müüs luert ut ehr Löcker ´rut un weern noch heel jiddelig. An´ dullsten freut sik aver Moder Reh un dat Rehkitz. "Wat hebbt wi´n Glück hatt !" Vör Övermoot hüppt dat lüttje Stackel op sien Wackelbeens.

Avers, noch Een harr tokaeken, - - dat weer De, de All´ns süht: - - de leef Herrgott. Ok He freu sik mit de Derten un dach so bi sik:

"Nu schüllt doch all de lüttje Rehn

witte Blööm op ehr´n Rügg wiesen,

wat de Voß ehr nich findt !"

Ja, un so sünd de witten Placken op de Rügg vun´t lüttje Reh kamen.

Ute Christiansen, 1980 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1998

torügg in de´n Au´stmaand

PS. Dat geiht hier meist to, as in de´n wunnerbor Naturpark an´e schöne Oosterau op Platt !

www.Wildpark-Eekholt.de>

Dat is´n Reis weert, to jede Johrstiet smuck antosehn un klook maakt to´n klöker warrn för Jung as Oolt!