D e R a e g e n t r u d e

So´n hitten Sommer as nu vör hunnert Johr, dat hett dat bet hüütigen Daags nich wedder gaeven. All´ns weer verdröögt, weer bald keen Grööns mehr to sehn, dat Veeh brüll na Water, un Haas un Reh legen vör Döst op´e Eer.

Dat weer vörmiddags, de Dörpstraten weern so leddig as an´ Sünndagmorrn to Karkstiet. Wat man aeven kunn, harr sik in´t Huus verkropen. Blots de Wischenbuur stunn breetbeenig an de Opfohrt vör de Grootdael un paff op sien Meerschuumpiep, as wenn Lüttmann backt; dorbi leep em de Sweet vun Naes un Ohr´n. He grien över´t ganse Gesicht, un sien Hart lach em in´t Lief, denn sien Knechten keem´n al wedder mit´n groot Föder Heu na de Huuswarft ´ropföhr´n un kregen dat man jüßt so aeven dör dat groot Döörlock na de Dael ´rop.

He kunn woll lachen, de Slaumeyer, dat Wischenland, wonaem dat Heugras wussen weer, harr he vör´n gode Johrstiet för heel waenig Geld vun sien Naver toköfft. Un denn weern de drögen un hitten Johr´n kamen, un de natten Moorwischen harrn em sovael Heu inbröcht, dat he´n gansen Barg dorvun verköpen kunn. Ja, so weer dat nu mal; sien Schüün weer bet bavenhen vull, un in sien Geldkist blinker un blaenker dat man blots so vun Kroondalers. Nu gung he an de´n Heuwagen un raeker sik ut, wat he düt Johr all´ns wedder to Geld maken kunn. "Se kriegt all nix, de Annern, alltohoop kriegt se nix", brummel he vör sik hen.

Bi all dat Geraschel vun dat Afstaken harr he garnich markt, dat sien Naversch achter em stunn. Naversch Stine weer bannig witt bi de Naes ´rüm, un dat swatte Halsdook kunn Kummer un Leed ok nich verbargen. "Goden Dag ok, Naver", sae se un geef em de Hand, "Gott nae, wat is dat blots wedder för´n Hitten vundaag, dat is meist so, as wenn een de Haar op´n Kopp brennt."

"Laat man brenn´, Naversch", sae de dicke Buur, "laat man brenn´; kiek di lever mal dat schöne Föder Heu an, mi kümmt de Hitten jüßt to paß. kann mi garnich hitt noog warrn !" "Ja, Wischenbuur, du kannst woll lachen, blots wat schüllt wi Annern maken, wenn dat so biblifft !" sae de lütt Fru.

De Wischenbuur drück de Asch mit sien Duum na de´n Piepenkopp ´rin, trock´n paarmal düchtig un paff de´n Qualm över de Hoffstell. "Is dat mien Schuld", sae he, "heff ik dien Mann nich jümmer seggt, he schull dat Wischenland behool´n ? Aver nae, he wüß dat ja baeter un höör nich op mi; he weer noch heelfroh, wat ik em dat afkopen daeh. Nu liggt he al lang op´n Karkhoff, un du hest dien leve Noot mit all dat hoge Land, wo dat Koorn verdröögt un dat Veeh verdöst. Kannst noch vun Glück segg´n, wenn du düt Johr noch´n baeten Heu in´e Schüün fohrst. - - Aver, du büst sachts nich herkaam, blots üm mien Heu antokieken, wat hest op´n Harten, Naversch, segg !"

Mudder-Stine keek benaut vör sik dal. "Kannst di woll denken, worüm ik hier bün, de föfftig Daler, de du mi lehnt hest. To Johanni schall ik se t´rügg betahl´n - - un dat sünd nu man blots noch´n paar Daag." De Buur lae sien sware Hand op ehr mager Schuller: "Maak di man keen Sorg, Stine, so nöödig heff ik dat Geld nich, oder seh ik so ut, as wenn ik vun de Hand in de´n Mund laev ? Laat´n lütt Grundschuld för mi indraegen; dien hoge Land is woll jüßt nich vael weert, aver ik will dormit tofraeden sien."

De Wischenbuur harr sien lütte flinke Ogen nich vun ehr aflaten. "Höör to", sae he, "dor is noch wat. Dien Jung, de Andrees, is achter mien Dochter ´ran." "Du leve Gott, Naver, de Kinner sünd doch mit´nanner groot worrn !"

"Hest recht, Naversch, dat is as du seggst. Wenn de Sleef sik aver inbildt, he kunn sik hier so op´n schöön groten Hoff infreen, sodenn hett he de Raeken ahn mi maakt." "Snack nich, Wischenbuur", sae Stine, "hest vergaeten, woan´s di dat güng, vör de hitten Johr´n ?"

"Wat west is, is west, de hitten Johr´n sünd nu dor, un ok vun´t Johr warrt ji Annern keen Spierken Heu in de Schüün haal´n. Dat geiht bargdal mit ju." De lütt Naversch stünn dor, as harr se de Welt rundüm vergaeten. "Ja Naver", sae se, "hest woll recht, de Raegentrude warrt inslapen waen - - aver se kann opweckt warrn !"

"De Raegentrude", lach de Buur, "büst woll averglööfsch ? Raegentrude - - so´n Spökelkraam !" "Wat heet hier Spökelkraam", sae Mudder-Stine, "as mien Urgrootmoder noch´n junge Deern weer, hett se de Raegentrude sülvst mal opweckt. Se wüß ok dat lütt Riemels noch, se hett mi dat faken vertellt. Schaad, ik heff´t vergaeten."

De dicke Buur lacht, dat em de sülvern Knööp op´n Buuk hüppt un danst. "Denn man to", sae he, "denn sett di hen un sinneer över dat lütt Riemels na. Wenn du Glück hest, kriggst dat woll noch tosaam. Gah hen un söök dien Raegentrude. Un wenn dat vun hüüt an in veeruntwintig Stünn ´n Flaag Raegen gifft, - - denn - - !" Wieder sae he nix, he söög an sien Piep un paff de´n Rook dör de Grootdöör na buten. "Wat denn, Naver", fröög Mudder-Stine, "wat is, wenn´t in veeruntwintig Stünn Raegen gifft ?"

"Denn - - denn - - ja, de´n Düwel ok, denn schall dien Andrees mien Maren freen !" Jüßt in dissen Ogenblick güng de Döör vun de Döns na de Dael, un en smucke Deern mit rehbrune Ogen weer mit´n paar Schraed bi de Beiden. "Vadder", sae se, "vergaet dien Wöör nich !" Un de´n Amtsdeener, de ok jüßt in´e Grootdöör ´rinkeem, reep se to: "Hest´ höört, wat Vadder seggt hett, du büst mien Tüüg !"

En lütten Stoot later seet Maren bi Mudder-Stine in´e Stuuv; un de Twee weern an´t Sinneern, woan´s se woll dat lütt Riemels ´rutkriegen kunn´, mit dat een de Raegentrude waak maken mutt - - dor keem Stine ehr Jung, de Andrees, över´n Süll, mit´n dode Schaap op´e Nack. He weer op´e Heid bi´t Hünengraff waesen, to kieken, wat sien Schaap noch to supen harrn. Man - - de Watertünn weer ümstött, de Deerten dösten, un een funn he doot op´e Eer. Andrees weer op´t Hünengraff staegen, to kieken, ´keen dat dahn harr - - dor verfeer he sik bannig un sprung gau achter´n Doornbusch: Üm de Eck keem en lütten, knorpsigen Keerl, de heel un deel root glöhnig leet mit Rock, Baart, Zippelmütz un Spinnelbeen ! "De Füürmann !" reep Mudder-Stine verbaast.

"Ja, Mudder. Höört mi to !" sae Andrees, un he vertell: "De lütt füürrode Keerl weer jümmer in´ Gang, un dans dorbi vun een Been op´t Annere, dat een glöven kunn, se wörrn em ünner sien klumpig Lief afbraeken. Dat weer graesig antosehn, un ut sien grote Ogen sprütten düchtig Füürfunken. Dat Gruulichste aver weer sien Stimm. "Wenn se dat man wüssen, de dumm´ Buern", kreih he. Un denn sung he mit´n Stimm, as wenn ´n Moorpogg quarkt. Tööfmal, ik bring dat woll noch tohoop !" He dach ´n Ogenblick na un fung an:

"Dröög is de Borrn,
welk is dat Koorn . . ."

Mudder-Stine keek ehr´n Söhn an. "Wieder", sae se liesen to em. "Ik weet nich wieder, Mudder, dat is weg, un ik heff´t ünnerwaegens doch woll hunnertmal vör mi opseggt." As aver Mudder-Stine heel sachten anfüng:

"Still is de Welt,
Füürmann danst över´t Feld."

dor harr he de´n Faden wedder funn´ un sae:

"Nimm di in acht,
bald kümmt de Dag,
denn haalt dien Moder di
torügg in de Nacht."

"Dat is doch dat Riemels vun de Raegentrude", reep Mudder-Stine, "un nu rasch nochmal, un du, Maren, paß op, wi dörvt dat nu nich wedder vergaeten," Un denn fung Mudder un Söhn nochmal vun vörn an:

"Dröög is de Borrn,
welk is dat Koorn,
still is de Welt,
Füürmann danst över´t Feld.
Nimm di in acht,
bald kümmt de Dag,
denn haalt dien Moder di
torügg in de Nacht ."

"Nu is de Noot to Enn", juucht Maren; "nu warrt wi de Raegentrude opwecken, morrn sünd de Feller wedder gröön, un övermorrn is Hochtiet !" Un mit flinke Wöör un mit lachende Ogen vertell se Andrees, wat ehr Vadder ehr verspraken harr.

"Kind", sae Mudder-Stine, "weeßt du denn ok de´n Weg na de Raegentrude ?" "Nae, Mudder-Stine, weeßt du de´n Weg woll ok nich mehr, ik dach - - ?"

"Ach, mien lütt Deern, nich ik weer bi de Raegentrude, dat weer doch mien Urahn; un vun de´n Weg hett se mi nie wat vertellt." "Na, Andrees", sae Maren un faat em bi de´n Arm, "segg, weeßt du keen Raatslag ?"

"Vellicht weet ik nu een", sae he, un dat güng as´n Sünnschien över sien Gesicht. "Ik will mal sehn", sae he, "hüütnamiddag gah ik noch mal ´rop na de Schaap, se mööt ja wat to supen hebb´n. Wenn´t mi glückt, draap ik de´n Füürmann sach wedder. Ik warr mi achter de´n Doornbusch op´e Luer leggn, hett he dat Riemels verraat, warrt he mi woll ok de´n Weg noch verraden, denn sien Kopp is so vull, as wenn de överlopen wull."

Dat duer ok nich lang, dor weer Andrees mit sien Waterdracht wedder op´e Weid. As he bi´t Hünengraff ankeem, seeg he de´n Füürmann dor al sitten. De klei sik mit sien langen Spinnelfingers dör de´n roden Baart; un jedesmal, wenn he de Hand ´ruttrock, flogen de Füürfunken dörch de´n Sünnschien över de Feller dorvun. "Büst woll to laat kaam´n", dach Andrees, "hüüt kriggst nix mehr ut em ´rut", un denn daeh he so, as wenn he de´n Füürmann garnich sehn harr, un güng na de Watertünn to. Op eenmal quark dor wat achter em:

"Ik dach, du wullt mit mi snacken ?" höör he de´n Füürmann. Andrees dreih sik üm, gung eenpaar Schraed t´rügg un sae: "Ik wüß nich, wat ik mit di to snacken harr, ik kenn di ja garnich."

"Aver du müchst doch togeern de´n Weg na de Raegentrude waeten ?" "Wokeen hett di dat seggt ?"

"Mien lütten Finger, un de is klöker as maennig groten Keerl !" Andrees nehm sik een Hart un gung neger an dat Undeert ´ran. "Dien lütten Finger mag woll klook waen", sae he, "avers de´n Weg na de Raegentrude weet de gans wiß nich, de´n weet ok de gröttste Slaumeyer mang de Minschen nichmal."

De Füürmann pluuster sik op as´n Tuuts un langt mit sien brune Klau dör de´n roden Baart. "Du büst to dumm, mien Jung; denn wenn ik di ok segg´n daeh, wat de Raegentrude achter de´n groten Woold wahn´ deiht, sodenn wörrst du noch langnich waeten, dat achter´n Woold en holle Wichel steiht !" Stell di man recht dumm an, dach Andrees. "Hest recht", sae he to de´n Füürmann un reet de´n Mund op, as wenn he würklich gans dummerhaftig weer. "Nae, dor weer ik wahrraftig nich op kaam´n."

De´n Füürmann schien dat Spaaß to maken, wat he slauer weer as de junge Buur. "Un wenn ik di ok segg´n daeh, dat achter de´n Woold en holle Wichel steiht, sodenn wörrst du noch nümmernich waeten, wat in de´n hollen Boom en Trepp is, de na de´n Gaarn vun de Raegentrude ´rünnergeiht !" "Wokeen harr dor ok mit raeken", sae Andrees, "ik dach, een kunn eenfach so in de´n Gaarn ´rinlopen."

"Un wenn du ok so liekut ´rinlopen kunnst", sae de Füürmann, "dat wörr di all nix hölpen, du weeßt woll nich, wat de Raegentrude blots vun en reine Jungfru opweckt warrn kann !" "Wenn´t so is", sae Andrees, "denn hölpt dat ja all´ns nix, sodenn will ik mi man glieks op´n Weg maken un na Huus gahn."

De haemsche Füürmann grien as de Düwel. "Wullt´ nich eerst dat Water in´e Tünn geten ? De arm´n Schaap kaamt ja üm vör Döst." "Dor hest du to´n veerten Mal recht", sae Andrees un güng mit sien Ammers üm de´n Barg ´rüm. As he aver dat Water in´e Tünn ´ringeten daeh, dor zisch un brodel dat blots, un dat Water trock as´n witte Wulk dorvun. He höör de´n Füürmann luuthals oplachen.

"Lach du man, du Schinner", dach Andrees, "de Schaap naehm ik mit na Huus, un morrnfröh gah ik mit Maren na de Raegentrude, se warrt ehr woll opwecken." De Füürmann weer vun sien Steen ´rünnerkladdert. He smeet sien rode Mütz in´e Luft un kuller mit en gaesig Lachen de Weid henlang.

De´n annern Morrn, fröh mit de´n eersten Sünnstrahl, sleek Maren sik ut´n Huus un dreep Andrees. Mudder-Stine keem noch gau ut´e Döör un stook ehr´n Söhn so´n lütt Buddel mit Honnigwien to. "De is noch vun de Urahn un warrt ju goot dohn bi de Hitten", sae se. Un denn maken de twee jungen Lüüd sik op´n Weg na de Raegentrude: Na´t Feld ´rop, över de Heid, dör de´n Woold hendör, bet to de´n ool´n Wichelboom. Andrees böör Maren nu op sien Schullern un steeg mit ehr de lange Trepp hendal, bet dat se ünn´ wedder in Licht un Hitten un in en heel frömde Welt ankeem´n. Se stunn´ op en breden, langen Steendamm, süümt vun Wicheln; un dorop lepen se nu langs. Na de Sieden hen leeg en griese, deep Land; Bööm, Planten un Eer weern heel utdröögt. De Steendamm nehm un nehm keen Enn, un de Luft weer hitt as Füür. "Ik kann nich mehr", reep Maren mit´n Mal, "de Hitten bringt mi noch üm !"

Gau reet Andrees de´n Proppen vun de lütt Honnigwienbuddel, geef de Deern dorvun to drinken un nehm ok sülm ´n daegten Sluck. Glieks in´ Ogenblick weern se Beid´ op wunnersame Aart wedder frisch un gung´n wieder. Na´n ganse Tiet weer de Steendamm endlich to Enn, un Maren un Andrees keem´n in en groten Park. Aver ok hier weern Rasen, Bööm un Blööm verdröögt un vun de Sünn verbrennt. Ünner en groten Eekboom faat Andrees de Deern bi de Hand un sae: "Ik glööf, hier is de Staed, wo ik op di töven kann. Dat Anner is nu dien Saak. Denk an dat lütt Riemel un versnack di nich dorbi !"

Maren gung över de´n Rasen weg op en Flach to, dat lae as´n utdröögten See; mang Sand, Kieselsteen un dode Fisch stunn in dat leddige Flach en groten Vagel un sleep. De Deern nehm all ehr´n Moot tosaam´ un sleek sik sachten an em vörbi. Nasten worr dat Seeflach smaller un smaller un leep in en lütt Baek ut mit´n dichte Reeg vun Ellern an´e Sieden. As Maren ünner de Bööm dörlopen weer, stunn mit eenmal vör ehr in´t gelle Sünnlicht en groten, steenigen Barg, mit blanke Felsen, vun de to anner Tieden woll´n Waterfall dalstörten daeh. - - Maren stunn un dach doran, woan´s se woll dörch de Klippen op de´n Barg ´ropstiegen kunn. Man - - wat weer dat ? Half de´n Barg ´rop leeg wat, dat nich ut Steen weer. Woll weer dat so gries un stief as de Steen ümto, doch as se ehr Ogen ´n tietlang op dat Staed richt harr, seeg se, wat dor verborgen ünner Klederfalten en Fruunsminsch ligg´n daeh. Maren heel de Luft an un gung neger ´ran.

Dor seeg se dat gans düütlich: Vör ehr leeg en grote, schöne Fruunsgestalt. Ehr Kopp lae op´n Steen. Ehr smucke Goldhaar, wat ehr bet na de Hüften ´rünner raeken daeh, dat weer bet baven hen vull mit verdröögde Blaed. "Fröher, as ehr Huut noch nich matt, de Lippen nich blaß un de Ogen nich insackt weern, mutt se mal´n gans staatsche un smucke Fruunsminsch waen hebb´n", dach Maren. - - "Wat dat woll de Raegentrude is ? - - Slöppt se, oder is dat en Dode ?" - - Aver Maren wüß, woto se dor weer. Se gung gans neeg ´ran, böög sik na ehr dal, lae ehr frischen, roden Lippen an dat blasse Ohr bi de Ahnmächdige, kreeg all ehr´n Moot tosaam un sae luut un düütlich:

"Dröög is de Borrn,
welk is dat Koorn,
still is de Welt,
Füürmann danst över´t Feld."

Do quael sik en klagen Luut ut de´n blassen Mund, un de Deern worr noch luder un noch düütlicher:

"Nimm di in Acht,
bald kümmt de Dag,
denn haalt dien Moder di
torügg in de Nacht."

Do ruusch dat in´e Bööm; wietweg dunner dat as bi´n Waederlüchten. Togliek aver keem en gruuliche Schree vun´e anner Bargsiet, as´n Nootschree vun en böös Deert.

As Maren so dorstunn un tohöör, vun wo dat herkeem, do weer de Raegentrude al op de Fööt kamen. "Wat wullt du hier ?" fraagt se un keek Maren verbaast an. "Ach mien leve Raegentrude", sae Maren un lae sik in´e Kneen vör ehr. "Ji hebbt so gruulich lang slapen, wat all dat Grööns un all dat Veeh vör Hitten umkümmt !"

Mit grote, wiede Ogen keek de Raegentrude ehr an, so, as keem se ut´n swaren Droom. Un denn froog se so liesen, as wenn se garkeen Stimm mehr harr: "Flüggt denn de Vagel nich mehr över´n See ?" Maren anter: "Nae, he steiht in´e Sünn un slöppt !"

"Ohweh", keem dat ut de Raegentrude, "sodenn is dat hoge Tiet. Stah op un kaam mit mi, un vergaet de´n Pott nich, de dor bi dien Fööt steiht !" De twee Fruunslüüd kladdern nu de´n Barg ´rop un keem´n an en Baek, dor slaengel sik man ´n lütten Faden Water in. "Maak de´n Pott vull", sae de Raegentrude, "un gah dör de Baek. Ik mutt hier töven, bet du de´n Soot opslaten hest." "Wonaem is denn de Soot ?" froog Maren. "Gah to, warrst em al wieswarrn !" sae de Raegentrude.

De Deern waat dör de Baek, steeg wieder ´rop un lang an en riesengrote Grott ut Steen, de lae as en verfull´n Slott mit holle Finster un Döörlöcker. In´e Merrn vun düt Steenhuus seeg Maren ok de´n Soot. En glöhnig, güll´n Slötel leeg bavenop. As se togriepen wull, weer de hitt as Füür. Gau goot se dat Water ut´n Pott doröver, un denn sloot se op, nehm de´n Deckel vun ´n Soot un keek dal. Ut de Falldöör trock nu´n Barg fuchdigen Stoff na baven; un as Maren na´n lütt Stoot üm sik keek, worr de Footborrn gröön, de Blomen blöhn op, un all´ns weer vull natten Wulkendaak.

Op de Sootkant aver seet mit eenmal en wunnerschöne Fru, de lach Maren to, klatscht in´e Hann´ - - un de Wulkendaak trock as sware Raegenwulken na de Finster un Döörlöcker ´rut. De Deern weer heel verbaast un kunn nich begriepen, wat ut de ole, griese Fru nu so´n smucke Wief worrn weer. "Büst du dat, Raegentrude ?" reep se, "wo kann´t angahn ?"

"Ja", sae de Fru, "ik mutt di danken. Wenn du mi nich opweckt harrst, sodenn weer de Füürmann Herr över mi worrn, sodennig harr ik wedder ´rünnermüßt, deep in´e Eer ´rin." Un denn schüddel se sik, as gruu´ ehr un se trock ehr nakelten Schullern tosaam un sae: "Un dat is doch so schöön un gröön hier baven !"

Nu leet se sik vun Maren vertell´n, woan´s se hier herkamen weer un lae sik lang hen in´t Moos un höör nipp to. Mitünner plöck se een vun de Blööm, de dor dicht bi ehr ut´e Eer keem´ un stook sik un ok Maren een in´t Haar. As Maren ehr vun de´n möhseeligen Weg op de´n Wicheldamm vertell, full de Raegentrude ehr in´t Woort un sae: "De Damm is vör´n lange Tiet noch vun ju Minschen sülvst buut worrn - - ach, wolang is dat al her. So´n Kleed, as du nu driggst, heff ik domaals nienich sehn. To de Tiet keem´n de Minschen noch recht faken to mi, ik geef jem Kiem un Koorn för nee Planten un Saat, un se keem´n un danken mi mit Blatt un Frücht. Se vergeten mi nich, un ik ehr nich, un ik leet dat op Feld un Woold jümmer denn raegen, wenn´t nöödig weer. Aver siet lange Tiet sünd de Minschen mi frömd worrn, keeneen kümmt mehr. Dor bün ik vör Hitten un Langewiel sachts inslapen; harr nich vael an faehlt, un de Füürmann weer Meister över mi worrn."

Maren harr nipp tohöört, de Ogen tomaakt un sik op´t Moos henleggt. Dat dau so sachten rundüm, un de Stimm vun de Raegentrude weer so week un truulich. "Blots eenmal", sae de Ragentrude, "aver ok dat is al lang her, dor keem ´n jung Deern to mi, de droog bina so´n Tüüch as du. Ik geef ehr vun mien Honnigwien - - un dat weer dat Lets, wat en Minsch vun mi kraegen hett !"

"Ja, denk blots", sae Maren, "de jung Deern vun domaals, dat weer de oolt Urahn vun mien Leefsten. Un de Honnigwien, de mi hüütmorrn so opfrischt hett, is saeker de waen, de´n du de Urahn mitgaeven hest !" "Oolt ?" froog de schöne Fru. Se verstunn dat nich, vun´t Öllerwarrn wüß se nix af.

Maren harr grote Möh, ehr dat to verklaarn. "Oolt warrn", sae se, "dat is rode Ogen krieg´n, häßlich un verdreetlich warrn. Sühmal, dat nöömt wi - - oolt warrn !" "Ja !" sae de Raegentrude, "ik glööf, ´n paar ole Minschen heff ik domaals ok sehn, aver de Urahn schall mi mal besöken, ik warr ehr wedder froh un fründlich maken !"

Maren schüddel mit´n Kopp. "Dat geiht doch nich, mien leve Raegentrude", sae se, "de Urahn is al lang ünner de Eer." "Wo truurig ! Arme Urahn !" meen de Raegentrude lies. Nüms sae wat, se legen noch jümmer langut op dat weke Moos. "Oh, mien Kind !" reep de Raegentrude mit eenmal, "dor hebbt wi doch bi all dat Vertell´n dat Raegenmaken vergaeten. Kiek blots, wi sünd al gans un gar vun Wulken todeckt; ik kann di meist garnich mehr sehn !"

Flink klatschen se Beid´ ümeenanner in´e Hann´ - - un all de natte Daak trock as Raegenwulken ut Finster un Döörlöcker. "Nu raegent dat !" sae Maren lies un faat de Raegentrude bi de Hand, "wo schöön blots, wat dat nu raegen deiht !" Un dor full ehr Andrees in, de op ehr töven daeh, un se reep gau: "Raegentrude, ik bidd di, laat mi na Huus gahn !" "Nu al ?" froog de Raegentrude, "hest Langen na dien Lüüd ? Na, denn wüllt wi gau na dien Leefsten gahn, un ik wies ju de´n köttsten Weg na ju Dörp !" Kort vör de´n Eekboom, ´naem Andrees tööf, saen de twee Fruuns sik adjüß - - un ehdat Maren noch wat segg´n kunn, weer de Raegentrude verswunn´, un blots noch dat Raegenruschen weer to höörn.

Op de´n korten Weg na´t Dörp, de´n Maren to waeten kraegen harr, leep se mit Andrees dör de´n Raegen op gröne Wischen, dör Blööm un Gras un ünner Bööm, de vull vun Blööd weern. Wat weer dat för en glücklich Weddersehn un ok in´t Dörp weer de Freud´ un dat Wunnerwarken över de´n Raegen heel groot - - un de Wischenbuur müß nu ok sien Verspraeken inlösen.

Waeken sünd vergahn. De Raegen is al lang wedder vörbi, un de letsden Föder mit Heu un Koorn un bunte Bänner in´e Schüün bröcht worrn; do güng in´ schöönsten Sünnschien en Hochtietstog na de Kark to. Maren un Andrees weern de Bruutslüüd, un achter jem gung, Hand in Hand, Mudder-Stine un de Wischenbuur. Se weern al bi de Karkendöör ankaam´n un höörn de Orgel al brusen, dor trock mit eenmal ´n lütt witte Wulk an´ blaag´n Haewen op, un´ paar lütte Raegendrüppen full´n de Bruut in ehr Kroon.

"Dat bedüüdt Glück !" repen de Lüüd, de blangen bi de Karkdöör stunn´. "Dat weer de Raegentrude !" fluustern Bruut un Brögam sik to un faten sik fast bi de Hann´ - - -

Theodor Storm, 1817 bet 1888 - in Platt överdragen vun Bert C. Göttsche un revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1996

torügg in de´n Braakmaand

PS: Un wenn Ji nu mal waeten müchen, wokeen dor Meister is oder warrt, de Raegentrude, de Füürmann oder Rasmus, sodenn kieken Se sik doch mal üm bi:

www.wetteronline.de/

leider ahn Gewaehr, oder Ji gaht ok mal so´n holle Wichelboom söken.