De Raegendrüpp
Griese, graue, natte Sommernaevel, de wat all´ns versluukt, un so sinnig vör sik hendieseln daeh dat ok noch. Ik seet an mien Kökendisch, keek ut´n Finster, wonaem dat vun de Bööm drüppen daeh, un dat wull un wull nich ophooln. Leeg woll sachts an´t Waeder, wat ik an dissen Dag mit mi sülm nich so recht wat anfang´n kunn. Mi full nix baeters in, as de Raegendrüppen to beluern. Harr ik sodennig fief Minuten, en halve Stünn oder noch laenger vör mi hendööst ? - - Weet ik nich, mien Tietgeföhl harr sik in de´n Naevel oplöst. Wat ik aver noch genau weet, - - mit´nmal keem mi dat so vör, as wenn ik sülm een vun de Raegendrüppen weer. Ja, genau, ik weer en Raegendrüpp. Ik weer keen ole Mann mehr, de wat sik dör so´n griesen Sommerdag slaepen daeh, nae, ik weer´n Raegendrüpp. Un nich jichtens een, nae, ik weer en heel besonners grote, runne satte een un en besonners eegenwillige een. Ik wahn op en grote, graue Wulk, un dor weern ok noch´n grote Flaag anner Raegendrüppen. Op disse Wulk harr ik mi en schulige Eck utsöcht, heel för mi alleen; harr keen Lust un spaelen Tick mit de annern Raegendrüppen un alvern mit se ´rüm.
|
Keek lever in de´n Haewen, denn dor weer jümmers wat los. Keen Stillstahn. Mal trocken de Wulken en baeten wieder, mal daehn se dat nich; mal weer de Haewen en baeten grauer, mal weer he´n baeten blauer un mitunner sogar füerroot. Mal weer de Maan an´t wassen un nehm denn wedder af. Un mal lach de Sünn, un mal daeh se dat nich. - - Nix blifft, as dat is. - - |
De annern Raegendrüppen tierten sik na mi: "De hett nix baeter vör, as Löcker in´e Luft to kieken." un "Ik wörr starven vör Langewiel !"
Ik wuß, dat wi miteens ´rünner mußen, dal na de Eer. Flietigmal harr ik al tokaeken, wenn de Drüppen sik in en Reeg opstellten un denn, wenn dor noog bi´nanner weern för en Flaag, dal na nerrn fulln. Aver, sodennig wull ik dat nich ! Ik wull ok ´rünner, ja, aver ik wull ut´e Reeg dansen. - - Un nerrn ? Platzen wörr ik. Dat harr ik bi anner Raegendrüppen al sehn. - - Nix blifft, as dat is. - - Wörr ik na´t Platzen noch en Raegendrüpp waen ? Un wenn nich, - - kunn ut mi noch wat anners warrn ?
Un denn prahlten de Annern na mi: "Kumm, stell di op in´e Reeg, warrt nu Tiet !" Un wenn ik ok´n baeten muulsch daeh, wat se wull´n, so sae ik sinnig bi mi: "Ik büx jem liekers ut, tööf man af !" Un denn fung de an, unse Reis, ´rut ut de Wulk, un dat weer´n schöne Geföhl un laten sik fall´n un gliekstiedig dragen vun de´n Wind. Jümmer wieder kemen wi ´rünner, vun wieden al weern de eersten Schoßsteens to sehn, Rook keem dor ´rutkropen. Un denn kunn ik de Hüüs wies warrn, de Straten, de Autos un Minschen.
Schummeravend weer dat, in´e Hüüs weern de Lüchten an. Un een Huus, dat weer anners as de Annern. Mi dücht, dat Lücht brenn dor wat heller un moier. Un nu daeh ik dat, wat ik mi insgeheem vörnahm´ harr, - - ik dans ut´e Reeg, bleef eenfach stahn vör dat Stuvenfinster vun dat besonner Huus, leet mien Mackers an mi vörbidrüppen. Ik bleef an´e Schiev sitten, keek in´t Finster. Un wat ik dor seeg, maak mi so vull mit Fröhlichkeit un Tofraedensien, so övervull, ik kunn´t meist nich uthooln, mi lengt dat dorna to platzen ! En Ogenblick noch wull ik dat geneten, dissen Anblick: En junge Deern seet dor un spael Klavier, - - dat weer all´ns. Un disse Deern weer so eens mit sik un dat Klavier, - - so wat harr ik noch nienich sehn un höört. So´n Musik ! Un mit de Töne föhl ik mi vael neger verwandt, as mit de annern Raegendrüppen. Jede enkelte Toon weer jüßt so rund, as ik. Un jede enkelte Toon worr bruukt för disse herrliche Melodie, weer keen tovael un keen towaenig. Un jede enkelte een seet genau an sien richdige Staed.
 |
 |
 |
Un denn stunn de junge Deern op un leep ´rut ut de Stuuv. Un ik keek noch´n Ogenblick op dat Klavier un froog mi, wonaem de Töne nu afblaeven weern. Wo weer de herrliche Melodie nu ? In de´n Haewen, wo de Engeln dorna dansen kunn´? Un denn kunn ik mi nich mehr laenger an de gladde Schiev hooln un full mit in´e Drüppenreeg dal, un de Eer worr natt.
Ja, sodennig gung mi dat, mi, en ole Mann, an en griese, graue, natte Sommerdag.
Heinke Sörensen, 1993 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1996