Plattdüütsch snacken

Dat is ja wiet un siet bekannt,
dat wi mehrstens Plattdüütsch snackt op´t Land.
För de Kinner is Hoogdüütsch ja wichtig,
dat se lehrn de düütsche Spraak "richtig".
Aver, dat weer doch jammerschaad,
wenn dat Plattdüütsch bleef gans na,
wenn man Ing`lsch, Franzöösch un Daensch lehrt
un nich mehr uns´ ool Plattdüütsch höört.

Dor sünd so vael afsünnerlich Wöör,
wo dat eenfach keen hoogdüütsche Woort gifft för.
Wenn wi blots eenmal süseln naehm,
kann dat dorför en hoogdüütsche Woort gaeven ?
Hier in Angeln, weet ok jed´een Kind,
wat Faatdook, Leuwaag un Handuhl sünd.
Un wenn en Jung en Frosch sehn harr ok,
denn weer dat en Hoppetuuts oder en Pogg.
En Kattenbaby, de heet Kelling.
To Middag gifft dat Schnüüsch oder Welling.
Mitunner warrt ok Pingels backt,
un Petersill mit de Wrigger hackt.
Un wenn bi dat Aeten, de Eene is krüütsch,
översett dat mal in richdige Düütsch.

Oder naehm mal dat Woort Akkewars,
dor kümmst bi´t Hoogdüütsche doch glieks verdwars.
Meenst woll, du weeßt dormit Bescheed,
dat Akkewars eenfach Ümstaenn heet.
Aver, wenn bi en Fru anner Ümstaenn gewiß,
kannst nich seggn, wat in anner Akkewars se is !
Un wenn geboorn is dat nee Kind,
de Fruuns hen to Baashuus sünd.
Denn seggn se bi de´n lütten Hans:
"Man süht an sien Ogen, he hett sien Sans !"
Un wenn´t üm en lütte Deern sik dreiht,
denn höört man woll: "Wat is se doch keut !"

Un noch en Woort, dor will ik för wedden,
minnsant kannst nich in Hoogdüütsch översetten.
Wenn en Mann hett´n Haarbüdel un en Kind de Süük,
so is dat nich mit "Haarbeutel und Seuche" gliek !
Willst du bewiesen en Ünnerscheed,
wo op Plattdüütsch dat Woort dat schaelt denn heet.
Un is mal smaeten wat twei,
denn maakst du mehrstens en Stahoi.
Wenn dien Kinner maken tovael Larm,
seggst du, man kunn meist tumpig warrn.
En dulle Kopp is opsternaatsch,
dat Antrecktüch, dat heet Kledaasch.
Un röppt de Kark di Sünndag ´rut,
denn geihst du in dien Schapptüch ut.
´keen eenfach is un fein togliek,
dor seggn wi, de is würklich püük.

Wenn een vertellt mal tovael Quatsch,
denn heet dat, de is würklich dwatsch.
En trooschüllig Minsch, de is tutig,
un en slagfardige een is snuutig,
´keen gietzig is, de nöömt man neerig,
´keen eegensinnig, de is tweerig.
En Bloomaflegger is en Laat
un wenn wi Spaaß hebbn, hebbt wi Praat.

Trünnel is vun´e Swien de Snuut,
en Puthahn is en Kallekut.
De Höhner kakeldöten, wenn se leggn Eier.
Wenn wi mal möten, gahn wi na Tante Meier;
seggt dien lütt Deern, se mutt mal nöödig dor hen,
fraagt dat Ferienkind: "Wo wohnt die Tante denn ?"
Maennig Frömde kickt verstöört,
wenn avends as Gröten "moin" he höört !
So sehn wi, dat is mitünner so´n Saak
mit unse leve plattdüütsche Spraak.
Aver wi wüllt höpen, wat dat jümmer so blifft,
dat nix uns ut unse plattdüütsche Welt verdrifft !

Anneliese Hansen, 1977 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1995

t´rügg in de Stöövkist

Uns´ Moderspraak Platt warrt ok goot weddergaeven in: DAT BLATT op Platt ,kiekt sik dat jo mal an, oder bestellt sik dat.