Kaptein Krüüzmann sien Pingstfohrt
Kaptein Krüüzmann harr vör eenige Johrn bileggt un sik in en lütt Fischerdörp an´e Kieler Föör to Roh sett. Dor verdreef he sik nu de Tiet dormit, wat he an´e Waterkant överall na´n Rechden seeg, över Wind un Well´n snacken daeh un de Lotsen över de Schaep utfroog, de se na´n Haven ´rinbugseert harrn. Un avends seet he för gewöhnlich mit´n paar gode Frünn´ in´ Kroog un vertell sik wat mit ehr över ole un nee´ Tieden.
Dor seet he nu ok hüüt wedder - - dat weer jüßt an´ Pingstsünndag - - he nehm´n düchdigen Sluck ut sien Grogglas un sae: "Tscha, ik mutt hüüt noch jümmer wedder an de schöne Pingstfohrt denken, de ik vör eenige Johrn vun hier na Lüttjenborg maakt heff. Un wenn ik hunnert Johr oolt warr, de vergaet ik wiß nich." - - "Wo weer dat denn dormit, Hein ? Vertell mal."
Hein Krüüzmann leet sik nich lang nödigen. He nehm noch gau eerstmal wedder´n goden Sluck, um sik de Kaehl antofuchten, un denn leggt he los: "´n feine Pingsttour wull ik maken, dat harr ik mi eenmal vörnahm´. Mit de Iesenbahn fohr ik nu blots, wenn dat dörchut sien mutt, un mit´n Damper vull Kieler Pingstgaest al lang nich. Un ik spikeleer:
| "Minsch, wo weer´t, wenn du mal´n Wagenfohrt maken daehs. Dien Vedder Philipp hett sik körtens eerst so´n schöön, gröön´ Stohlwaag köfft. De kunn ja mal anspann´." Na, ik je hen na em, na Laböö. Dor hett he sik ja´n lütt Huus toleggt, as he dat Kapteinspael´n opgaeven daeh. - He sae ok foorts: "Versteiht sik, Hein. Veer Mann köönt dorop sitten. Denn schrief man glieks en Kort an Fiete un Willem, se schull´n sik Sünndagmorrn Klock naegen hier bi mi infinn´, sodenn kunn de Fohrt losgahn. To aeten un to drinken mutt aver jedereen sülm mitbring´n." | |
Na, dat warrt denn ja ok maakt. Wi rückt all to rechde Tiet an, verstaut unsen Proviant an Bord ünner de Baenk un wo sünst Platz is op´n Wagen. En Korf mit´n Stieg hart- un wekkaakte Eier, Broot un Bodder un denn ´n Buddel goden, olen Konjak. Un as dat nu all an sien Staed is, do stiegt wi ok in. Mien Vedder, Philipp Krüüzmann, is de lets; un eh´r he dat Leit losmaakt, dor langt he mi noch so´n groten, iesern Bootsanker hen, de an so´n dicken Tampen anbunn´ is, de wat ungefaehr so bi dree bet veer Meter lang weer. - - "Minsch", segg ik, "wat wullt du dormit, Philipp ?"
"Ja", seggt he, "so´n Tau to´n Lann´ weeßt du, dat is so´n eegen Aart Saak. De ool Wallach is mitunner en baeten nücksch, un denn kann he op´n Dood de nee´n Stinkkutschen mit ehr Tuterie nich utstahn. Wenn se man vun vörn ankaamt un he süht, wat dat för´n Düwel is, so geiht dat noch. Aver, vergaev de leve Herrgott, dat uns keen vun achtern nakümmt un in uns´ Neegde anfangt to tuten ! Denn is bi de´n ooln Bruun´ keen Holen, denn geiht he af, jümmer de´n Gestank na."
"Un dat seggst du nu eerst ?" segg ik un bün mit dat eene Been al halv wedder vun de´n Waag. "To´n Gnickbraeken hett Mudder mi keen Verlööf gaeven, un bi dit schöne Pingstwaeder warrn de Stinkkastens woll vun vörn, as ok vun achtern kamen !" - "Man ruhig Bloot", seggt he dor. "Dorüm heff ik mi dat vör eenige Daag jüßt utdacht, dat mit de´n Bootsanker. Eh´r wi uns vun de´n Wallach to´n Kentern bring´n un op´n Strand setten laten, eh´r seht wi to, dat wi de´n Anker utsmieten, un so de´n Wagen to´n Stahn bring´n doht. Dor sitt ´n twee Finger dicke Troß an, dor kann he lang an rieten, eh´r he de dörchraeten kriggt."
Na, wi laat uns denn ja ok övertügen, un ik maak de Troß mit´n paar örnliche Halvstaeken achter an de Achs faß un de´n Anker naehmt wi an Bord twüschen uns, klaar to´n Afsmieten, un denn güng Philipp an´t Stüer, nehm dat Leit in´e Hand, hau de´n Wallach en lütten över´n Steert, un denn güng de mit uns af.
 |
Un schöön weer dat, dat mutt ik segg´n. Överall dat frische, junge Gröön, de´n blanken, hell´n Sünnschien, de witten Blöten in de Appelgaarns, de smucken, gael´n Blööm an´e Grööv un op´e Wischen un dorto links un rechts dat lustige Piepen un Sing´n vun de lütten Vagels. - - En Pingstmorrn, as he waen mutt; un ik denk jüßt so bi mi: "Is doch mal schöön, so an´ Pingstmorrn över Land to fohrn; wat baeters gifft doch kuum." |
Aver op eenmal reep Philipp: "Hoolt ju wiß, dor kümmt een, aver Gott sei Dank, vun vörn !" Un eh´r wi uns recht besunn´, jaagt al so´n graue Stoffwulk mit´n asigen Gestank an uns vörbi. - "Is dochmal Komisch", segg ik, "wenn dor so´n unschüllig Bimmelbahn buut warrt, denn warrt eerst´n besonner Damm maakt, Barrieren warrt opricht un so wieder, dormit de mit ehr Bummeltempo jo keen Schaden anstift, un disse Automobile hebbt dat Recht, mit ehr Blitztempo de Landstraat vull Wagens un Spazeergaengers unsaeker to maken !"
| Aver ik heff dat ok man knapp ´rut, dor fangt dor achter uns wat an to tuten, wat dat man so´n Aart hett, un Philipp de röppt: "So, nu hebbt wi dat Malöör ! Maak de´n Anker klaar, Hein, nu geiht dat um Laeven un Dood !" - Un richtig ! As de Brune dat Tuten achter sik höört, dor kriggt he dat mit de Angst un leggt los, wat dat Geschirr hool´n will, un in de´n sülvigen Ogenblick bruust un tuut so´n blaue Kutsch an uns vörbi, un de Brune in vulle Fohrt mit uns achterna, jümmer so vun de linke na de rechde Groovkant ´röver, dat uns Höörn un Sehn vergung. |  |
Wi kunn´ uns knapp op unsen Platz hooln; aver een, twee, dree, krieg ik de´n Anker faat un fier em över Bord ! Dat duer ok keen Minut, dor gung de al över de Groovkant un haak sik in´e weke Eer faß. - "Rums !" - De gröne Waag stunn, as wenn he fastnagelt weer; wi Lüüd fulln swupps üm. Willem mit sien brede Achtersiet jüßt op de´n Korf mit dat Stieg Eier, wat dat´n bunten Eierpannkoken geef, un Fiete brook de Konjakbuddel de´n Hals af un reet sik an dat scharpe Glas de nee´ Pingstbüx twei; ik keem Gott sei Dank bavenop to ligg´n. Un in de´n sülvigen Momang dor seggt dat "Knack !" un de verdammte Krüppenbieter vun Wallach, de jaagt af un dorvun un lett uns mit de´n Wagen alleen merrn op de Landstraat sitten.
"Ja", segg ik, "Philipp, de Ankertroß hett hooln, aver de Strengs sünd raeten. Du harrst de´n Brunen ok sien Geschirr ut twee Finger dicke Tau maken müßt. Sodenn harrn wi nu wieder fohrn kunnt. Nu sitten wi hier nett to ! Nu köönt wi hier de´n Wagen sülm wedder na Huus schuven. En feine Pingstvergnögen !"
 |
Na, wi sammeln uns´ Knaken denn ja eerstmal wedder tohoop un hölpen Willem, de noch jümmer Röhrei mit Schink markeern daeh, ut de´n Korf herut, un as wi marken daehn, dat wi all taemlich heel blaeven weern, dor setten wi Veer uns denn an´e Groovkant, rund üm de´n Anker ´rüm, vertehrn de Eier, de noch heel blaeven weern un tappen uns ut de´n ünnersten Deel vun de twei Buddel noch en lütten Konjak in un drunken een op de schöne Pingsttour, een op Vedder Philipp un sien groot Anker un een op de schöne Stadt Lüttjenborg. Denn an dissen Dag kemen wi sachs nich mehr dorhen. |
Unsen Bruun´ harrn se in dat neegste Dörp infung´n un kemen dor na´n Stunnstiet mit antrocken. Aver keen vun uns wull sik em wedder anvertuun, sülm nich mit de´n Anker an Bord. De Knecht kreeg´n goot Drinkgeld un muß de´n Wagen alleen wedder t´rüggfohrn; wi Veer gung´n to Foot achterna. - Willem müß vör uns hergahn, un wi annern Dree, wi freun uns jümmer över de schöne Klöör, de sien helle Övertrecker in de´n Röhreikorf annahm´ harr."
"So weer je doch noch all´ns goot aflopen", meen Hein Krüüzmann un nehm de´n Rest vun sien Grog, "aver dat´s eenerlei, ik will doch lever in Storm un Unwaeder dör de spaansche See krüzen, as mit so´n verdreihten Wallach, de de Stinkkastens ni´ verknusen kann, nochmal´n Pingstfohrt maken !"
Fritz Wischer, 1918 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1996