In´t Påradies

Se seten bi de´n Wåterfall,
se weern eerst een Dag Mann un Fru,
se sehn sik sülven överall.
"De Welt," seggt se, "sünd ik un Du !"

Seggt he: "De höört wi blots vun feern,
de Welt - - - de wüllt wi gårnich sehn.
Un Du, mien Deern, Du büst mien Steern,
Du schienst op mi, op mi alleen."

"Oh, glücklich, de de Welt vergitt,"
seggt se, "un mehr verlangt wi ni´,
dat baeten Moos, wo wi op sitt,
dat is Welt noog för mi un Di.

De Bööm, de Blööm, de Wåterfall, - - -
un denn wi Beid´, dat antosehn, - - -
nichwåhr, dat is för uns dat All,
wat schull dor woll noch wieder waen ?"

"Dor is nix mehr," seggt he, "gewiß,
nix mehr as Du un ik, lütt Deern !
Wi Beiden sünd in´t Påradies,
as Ådam un sien Evå weern."

Wat weer´t en Glück, de eersten Stunn´!
Do sunk de Sünn, do keem de Nacht, - - -
un dat se dor nich blieven kunn´,
dor harrn se går noch nich an dacht.

Dat Luftslott is to hopen fulln,
de schöne Droom weer bald verblaßt;
de Welt, de se vergaeten wulln,
de leet nich los, de hool ehr fast.

De Tiet de keem, do worrn se´t wies,
dat ehr de Welt doch wedder håål.
Rut müßen se ut´ Påradies,
as Ådam un sien Evå mål.

Doch´n Saegen is´t för Jedermann,
håålt em de Welt ok noch so wiß,
wenn he sik noch besinnen kann,
wat he dor mål in waesen is.

Paul Trede, 1829 bet 1908 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1998

t´rügg in de Stöövkist

Måken Se doch mål´n Rundgang op´e smucke Insel Mainau oder virtuell: www.mainau.de/