In´t Påradies
Se seten bi
de´n Wåterfall,
se weern eerst
een Dag Mann un Fru,
se sehn sik
sülven överall.
"De
Welt,"
seggt se, "sünd
ik un Du !"
Seggt he: "De höört wi blots
vun feern,
de
Welt - - - de wüllt wi gårnich sehn.
Un
Du, mien Deern, Du büst mien Steern,
Du
schienst op mi, op mi alleen."
"Oh,
glücklich, de de Welt vergitt,"
seggt se, "un mehr verlangt wi
ni´,
dat
baeten Moos, wo wi op sitt,
dat
is Welt noog för mi un Di.
De
Bööm, de Blööm, de Wåterfall, - - -
un
denn wi Beid´, dat antosehn, - - -
nichwåhr,
dat is för uns dat All,
wat
schull dor woll noch wieder waen ?"
"Dor
is nix mehr," seggt he, "gewiß,
nix
mehr as Du un ik, lütt Deern !
Wi
Beiden sünd in´t Påradies,
as
Ådam un sien Evå weern."
Wat weer´t en
Glück, de eersten Stunn´!
Do sunk de
Sünn, do keem de Nacht, - - -
un dat se dor
nich blieven kunn´,
dor harrn se går
noch nich an dacht.
Dat Luftslott is
to hopen fulln,
de schöne Droom
weer bald verblaßt;
de Welt, de se
vergaeten wulln,
de leet nich
los, de hool ehr fast.
De Tiet de keem,
do worrn se´t wies,
dat ehr de Welt
doch wedder håål.
Rut müßen se
ut´ Påradies,
as Ådam un sien
Evå mål.
Doch´n Saegen
is´t för Jedermann,
håålt em de Welt
ok noch so wiß,
wenn he sik noch
besinnen kann,
wat he dor mål
in waesen is.
Paul Trede, 1829 bet 1908 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1998
Måken Se doch mål´n Rundgang op´e smucke Insel Mainau oder virtuell: www.mainau.de/