O o s t e r b r u u k
"Mudder", sae Antje an´ Middagsdisch, "wi hebbt in´e School över Oosterbrüük snackt, över´t Oostereiersammeln, över Oosterfüer, Oosterwater un Oosterruten. As de Schoolmeister uns fröög, wat wi noch mehr Brüük wüssen, heff ik vertellt, dat Vadder un du an´ Oostersünndag jümmers en Struuß Feddern an de´n Westerdiek sammeln, un dat de denn´t hele Johr över in´e Slaapkamer vör´t Bett hangt. De Schoolmeister kennt de´n Bruuk nich. He meen, ik schull di mal fragen, wat dat dormit op sik hett."
Lieschen weer bi de´n Snack vun ehr Dochter rein to Farv kamen, un Willem harr mal wedder de´n Schalk in´e Ogen. "Süh´", sae he, "dor reckt dat Bökerwaeten vun uns´ Schoolmeister nich. Muß´t em denn ja woll opklaren, Mudder." - "Nae", meen Lieschen un muß doch ok lachen, "wenn he´t partou waeten will, mutt he´t sülvst mal probeern, de ool Junggesell. Aver, wenn Vadder mi´n baeten op de Sprüng hölpt, so will ik di woll vertelln, woan´s wi to uns´ Oosterbruuk kamen sünd, Antje. - - Dat liggt veerteihn Johr t´rügg. Dien Vadder weer domaals en smucken, staatschen Keerl." - "Domaals al", smeet Vadder in. - "Ach Willem, nu bring mi doch nich foorts ut de´n Töörn. Dien Vadder weer Schippstimmermann an´e Warft in Kiel, mien Deern, he keem blots to Festdaag na Huus. Ik much em bannig geern lieden, wuß aver nich, wat he mi ok much."
"Wat schull ik woll", sae Willem, "du spaelers di jümmer op, as´n Aap op´n Sliepsteen, wenn ik di mal to Gesicht kreeg." - "Un du daehs so, as weerst du de König vun Eiderstedt", konter Lieschen. "Laat Mudder nu vertelln", sprung ehr Antje bi, "an´s staek ik di dat Dischdook mang de Taehn." - "Ik kiek woll baeter mal na de Schaap", sae Willem, "gaegen twee Fruunslüüd kaam ik doch nich to Woort."
As he buten weer, gung Lieschen an de´n Spöölsteen to warken. So kunn se baeter snacken. "Dat weer Oostersünndag", fung se wedder an, "ik harr´n nee Kleed kraegen, witt mit handstickte rode Rosen an´ Rocksoom. Mit´n Fohrrad bün ik vun Gar´n ut na´n Westerdiek fohrt, liek an Willems Öllernhuus vörbi. Willem weer in´ Gaarn an´t Harken, un he daeh so, as harr he mi nich sehn. He wennt mi gar de´n Rügg to, as ik op sien Hööchde weer. Ik leet dat Fohrrad an´e Slüüs stahn un spazeer suutje de´n Diekfoot dal, na de Baadeck to. Dorbi keek ik mi jümmer wedder üm. Dat duer ok blots ´n paar Minuten, bet Willem dat Ack hoog keem. Ik harr dormit raeken, un liekers weer mi tomoot, as wull´t Hart mi spring´n. Dat Bloot steeg mi to Kopp, un ut Verlaegenheit fung ik an, anspölte Feddern to sammeln. Bi´t Bücken kunn ik ok fein t´rüggkieken, ahn wat dat opfull. Willem harr sik, as weer ik garnich dor. He spaeler Football mit dröge Schaapsköteln, keem aver jümmer neger. He weer so op teihn Meter ´rankaam´, dor kunn ik mi nich mehr verstelln. Ik keem hoog un fröög: "Du ok hier, Willem ?" - "Ja", sae he, "is ja meisto en Sommerdag." He weer jüßtso verlaegen, as ik un bück sik na´n smucke, bruunwitte Fedder. "Vun en Brandgoos", sae he. He lang mi de Fedder to, ja un denn, denn nehm he mi in´e Arms un wull mi küssen. Dummerig as ik weer, reet ik mi los, leep weg un harr doch so´n Bang, wat he mi nich nakamen wörr. Willem is mi nalopen.
 |
 |
 |
 |
Bet in´e Avendstünn hebbt wi tosaam Seevagelfeddern plöckt. Dat worr de schöönst Verlööfnisstruuß, de´t gifft. Ik harr em in mien Deernskamer an´t Bett hang´n. Tscha, Antje, nu weets du, wat dat mit de´n Oosterbruuk op sik hett. - - Aver uns´ Schoolmeister, dücht mi, geiht de nix an."
Hein Hoop, 1927 bet 1986 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1996