De Niklaas kümmt !
"Mi is´t egaal, ik gah nu to Bett", sae Vadder. Hojahn noch mal un maak de Slaapkamerdöör achter sik to. "So is dat recht. He bringt de´n Tüderkraam in´ Gang, un ik sitt dor nu mit an !" schell Mudder in´ Still´n.
Wat weer passeert ? Vadder harr de Göörn to Bett schüücht: "Nu man to Puuch mit ju, anners is de Niklaas noch vör ju dor !" Un denn gung de Frageree ja los: "wonaem kümmt he denn eegentlich her ? Wo süht he denn ut ? Hebbt ji em al mal sehn ? Hebbt ji ju Schöh denn ok vör´t Finster stellt ?" - - Un se harrn stamert, all´e Beid´: "Nae, nae - - se harrn em sülm ok noch nich sehn. Aver Oma, de wüß dor mehr vun af. Oma nööm em ok de´n Sünnerklaas. Bi ehr to Huus weer dat so begaeng."
 |
"Ach,
Oma harr em sehn ?" De Kinner stunn de Mund wiet
apen. "Un
denn, wat weet ji noch vun em ?" - - "He - - he
is´n ool´n Mann un hett´n witten Baart - - ja, jüßtso as de
Wiehnachtsmann . . ." - - "Un´ roden
Mantel an un Staeveln ok ?" - - Ach, wat weern de Göörn
klook ! "Naja, de rode Mantel, dat weer nich so wiß, man Staeveln, Staeveln droog he wiß. He keem ja ut de´n kolen Woold un dor leeg Snee . . ." Dat harr wat duert, bet de Kinner all ehr Fragen an de´n Mann/Fru bröcht harrn. De Öllern stunn de Sweet vör´n Kopp. |
Un nu legen de Göörn to Bett un gruuveln un dachen garnich an Slapen. Se wulln de´n Niklaas sehn. Egaal, wo lang dat duer, bet he keem. "He mag dat garnich hebb´n, wenn de Kinner waken sünd", so harr Mudder dat versöcht. - - "Ach, wi doht, as wenn wi slapen." - - Na, dat kunn en Theater gaeven !
De Schöh, se stunn´ all de Reeg lang op´e Finsterbank. Harr ok nix nütt, wat Vadder sae: "De Schöh stellt man in´e Wahnstuuv op. Dor kennt de Niklaas sik sachts baeter ut." - - "Nae, nae, de harrn verlaeden Johr ok in´e Kinnerstuuv stahn, dor müssen se nu wedder hen. Anners funn de Niklaas se wollmööglich nich."
Man, Vadder gung to Bett un Mudder tööv. So faken se ok na de Döör ´rinschuul, de Kinner harrn de Ogen apen: "Kümmt he, Mudder, is de Niklaas dor ?" Op´t lets worr Mudder dat leed. An´ Niklaasdag stunn´ de Kinner mit de Höhner op; dat Söötkraam muß hüüt noch in´e Schöh !
So gung se denn na ehr Kamer un söch sik ole Kledaasch. De lange Mantel un de griese Hoot, dat kunn woll gahn. En Baart ? Denn müß de Mantelkraag hoog. Se tüder noch´n baeten ´rüm, denn weer se utstaffeert. Haal sik de Schokoladenkringel un Kindjeeskoken ut dat Kökenschapp un slieker in de Kinnerstuuv. Keen Kinnerogen waak ? Dat leet nich so. Weer all´ns musenstill. ´n Lücht bruuk Mudder nich. De Döör na de Döns en lütt Splaet apen, dat schull woll gahn. - - "Gottloff", dach Mudder achterna, "wat de´n "echten" Niklaas woll ok dat Hart puckert harr ?!"
De´n anner´n Morrn weer dat´n Gesnater: De Kinner harrn de´n Niklaas sehn ! "Nae, so as Oma dat vertellt harr, so seeg he garnich ut. Aver ´n ool´n Mann, dat weer he west. Blots mit de Staeveln, dat weer wat gediegen ! Dor buten wo he herkeem leeg doch Snee, un de ool Niklaas, de harr Puuschtüffeln an ? ? ?"
Hilda Kühl, 1979 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 2001