Sien Maakwark

Mit rein gornix füng he an.

--- --- ---

Keen Farv. Keen scharpe Kant.
Keen Witt, keen Swatt un keen Kontrast.
Un doran leggt he Hand.

Gottvader sae: "Nu warrt dat Licht !"
(Denn to dat Maken bruukt he Sicht)
Toeerst wöhl he so´n heel groot Look.
He tuukst un dreih un schoov un trock
dat groot Lock as´n Pötter,
jümmer grötter, jümmer grötter,
bet an de Unendlichkeit.
(De blots he alleen versteiht)
Düt Lock weer nu dat Haewenstelt
mit noog Platz för sien heele Welt.
Denn backt he noch´n dutten Kluten,
week na binnen, hart na buten,
un en Kluten worr de Eer
mit dat Sien, dat Warrn, dat Weer.
Nu faehl för Dag un Nacht noch wat.
He deel dat Gries in Witt un Swatt.
Witt maakt he de´n lüchten Dag
un pickswatt de düüster Nacht.

De eerste Dag gung dormit ´rüm.
Weer all´ns sowiet in´t Loot.
Gottvader keek nochmal rundüm,
un wat he seeg, weer goot.

In söß Daag wull he fardig waen,
harr keen tohölp, weer heel alleen
un buu ja ok na Mööglichkeit
sien Welt op för de Ewigkeit.
De Haewen un de Eer weern dor.
Nu bruukt he Water, em weer klaar,
sünst funkscheneer sien Maakwark nich.
(Gottvader plaan op wiede Sicht)
Rundümto weer Waterdamp,
de´n kreeg he faat un papp un pamp
bet de Haewen um de Eer
knüppeldick vull Wulken weer.
He kunn vöreerst (mag döösig klingen)
dat Water noch nich ünnerbringen.
Mit de dor Wulkenbackerie
leep em aasig Tiet vörbi.

De tweete Dag gung dormit ´rüm.
Weer all´ns sowiet in´t Loot.
Gottvader keek nochmal rundüm,
un wat he seeg, weer goot.

De Eer toeerst noch lubberig,
worr langsaam koolt un knubberig.
de Daals un Bargen weern dor.
(wat em´n dutten Arbeit spaar)
Blots ööd un lerrig weer sien Eer.
(wat ja ok keen Tostand weer)
He deel de´n Kraam in dröög un natt,
maakt groot deep Lunken mit en Gatt,
haalt all de Wulken neeger ´ran,
un denn füng dat to pladdern an.
Dat gööt un görgel, bruus un strull
bet de dor Lunken natt un vull
mit Water weern, un denn geef he
noog Solt an för de Solten See.

Dat Gröffste harr he dormit dahn.
Nu keem de fiene Fusselkraam
mit de Fleeten, Seen, de Flüß´,
Borns un Sooten, denn he wüß,
för dat Land un för dat Laeven
müß he noog Söötwater gaeven.
Achteran maakt he dat Gröön,
dat Gras, dat Unkruut un de Bööm,
de Blööm, de Büsch, de Trüffeln,
ok´n goode Soort Kantüffeln,
Gröönkohl, Arfen un Porree,
Kamellen (för Kamellentee),
Kaßbaern, Dill un Appelsien
un noog Druven (för de´n Wien).
dorto Samen to´n Verarven,
wat se nich to fröh utstarven.

De drütte Dag gung dormit ´rüm.
Weer all´ns sowiet in´t Loot.
Gottvader keek nochmal rundüm,
un wat he seeg, weer goot.

Nu weer he an´t spikeleern,
wull Lantüchten installeern,
de an´ Haewen lüchten daehn,
hell un klaar un wiet to sehn.
He kreeg sien Kluten wedder her,
sett se in´ Haewen, rund de Eer
lütt un groot un root un witt
un denn maakt he ehr glöhnig hitt.
Dat sien smuck Eer nich so alleen
maakt he de´n Maan (so´n groten een).

Denn maakt he Paus´ för´n Ogenblick,
bekeek sien Wark un dach bi sik:
"Mi dücht, ik harr noch mehr Freud,
wenn de heele Kraam sik dreiht."
Sacht stött he sien Lüchten an,
un denn füng dat Dreihen ja an:
De Eer brummküsel um sik ´rüm.
De Maan suust um de Eer,
un beid´ tohoop loopt rund de Sünn.
So geiht´ in´ Haewen her.
Dat harr Gottvader fein utdacht.
Sien Eer kreeg nu ehr Dag un Nacht,
ok noog Licht vun all´e Sieden
un bavento noch Johrestieden.

De veerte Dag gung dormit ´rüm.
Weer all´ns sowiet in´t Loot.
Gottvader keek nochmal rundüm,
un wat he seeg, weer goot.

Hüüt nehm he sik dat Water vör,
dat still un doot ahn Laeven weer.
Keen Bries, de liesen strieken daeh,
keen Storm, keen Gisch, keen wille See.
Sien Eer bruukt Farv, Bewehr, dat Singen.
Dat wull he nu fein in´e Reeg bringen.
He fung glieks an. Toeerst maakt he
wat in dat Water passen daeh.
Groot un lütt un lang un kort - -
jed´een kreeg sien Eegenaart:
De Waal worr groot, de Stint man lütt,
de Hummer grantig, platt de Bütt.
De Aal worr lang un flutschig,
de Forell´n flink un swutschig,
de Haifisch beestig, rund de Robb.
De Knurrhahn kreeg´n graesigen Kopp,
de Baars, de Stickeln un de Krööt
geef he ok noch Been un Fööt.
De´n Kaviar kreeg de dor Stöör,
un de grote Saagfisch wörr
mit´n lange Saag utrüst.
(kunn waen, wat he mal sagen müß)
Denn maakt he noch so´n Krokodil
un dat Nilpeerd för de´n Nil,
de Quall´n , de´n Tang, de´n Muschelkraam.
Seeroos, Seenelk un -annemoon
sett he in de Solten See,
dat ok dor wat blöhn daeh.
Un so worrn dat jümmer mehr,
bet noog Laeven in´t Water weer.

In de Luft schull ok wat flegen,
un sien neegsten Deerten kregen
för de´n dor´n Luftbedriev
twee feine Flünken an de´n Liev,
worrn groot un lütt un slank un breed,
mal mit, mal ahn so´n Fedderkleed,
root un blau un gael un gröön,
witt un swatt. Fein antosehn.
De Strauß worr groot, de Fleeg so lütt.
De Heister maakt he swatt un witt,
de Blaumeis blau, de Waeps gaelswatt.
De Buntspecht kreeg vun all´ns wat.
De Uhl worr bruun, de Grööfink gröön.
De Adebor kreeg rode Been.
De lude Fleut geef he de´n Spree,
wat he dat Vörjohr mell´n daeh.
De Pageluun seeg propper ut.
De Lünk, de kreeg de gröttste Snuut,
de Brummer, de heel lude Brumm,
de Mück de Sirr, de Imm de Summ.
De Duuv, för hüüt dat letste Wark,
maakt he fromm un dat ahn Arg,
nich to groot un nich to lütt,
un ehr Feddern maakt he witt.
Un so worrn dat jümmer mehr,
bet in´e Luft noog Laeven weer.
Vun jed´een Aart geev´t Fru un Mann.
Sodennig keem sien Eer vöran.

De föffte Dag gung dormit ´rüm.
Weer all´ns sowiet in´t Loot.
Gottvader keek nochmal rundüm,
un wat he seeg, weer goot.

Vundaag keem he recht fröh in´ Gang.
(Sien Maakwarkslist weer taemlich lang)
Luft un Water harrn ehr Laeven,
nu wull he dat Land wat gaeven.
Dor schull´t lopen, krupen, klattern,
bölken, snuven, jiffeln, snatern,
dat schull juuchen, dat schull klingen,
all´ns müß ja sien Loffleed singen.
Groot un lütt un lang un kort - -
jed´een kreeg sien Eegenaart:
De´n Aap, de´n geef he Arms un Been,
un sett em (vöreerst !) op de Bööm.
De Kattenpoten maakt he lies.
De Snaak maakt he för´t Paradies.
Dat Kängeruh müß hüppen lehrn
un kreeg´n Büdel för de Göörn.
Muulwarp, Muus un Mett to´n Wöhln,
de Papagein to´n Krakeeln,
Koh un Schaap un Swien un Peerd,
Voß un Luus un Löwendeert,
Ilk un Wulf un Elefant . . .
gung em düchtig vun de Hand.

Denn keem noch Swienaegel un Pogg,
twee Kanickel, Zipp un Bock,
un achteran so´n snuutig Deert,
witt un swatt mit´n Stummelsteert,
de kreeg´n feine Stinkerdrüüs
in´ Achterstaeven (mal wat Nües).
Un so worrn dat jümmer mehr,
bet sien Land vull Deerten weer.
Gottvader sae: "Un nu maak ik - -
de´n Minsch. - - Dat warrt mien Meisterstück !"
Mit dat Mannsbild fung he an.
De Madam keem achteran.
Gottvader geef sik bannig Möög,
dat sien Minsch vun´t Beste kreeg:
flinke Hann´ un stramme Been,
Naes un Ohrn un ok noog Taehn,
un wat so´n Mann noch bruken deiht
för de Arbeit un de Freud.

En Adam, de alleen campeert,
is ahn de Eva nich vael weert.
Lütt Eva un ehr Eegenaart
harr he bet tolets opspaart,
denn dat Maakwark vun düß Daam
weer´n vigelienschen Kraam.
Ut Adam´s Ripp (Dat kann sünst keen !)
hett he ehr maakt. Un wunnerschöön !
So truu, so leef un so apartig,
flink un flietig un weekhartig.
De söte Snuut, dat Engelshaar,
de flinke Tung, kreeg he fein klaar
un all´ns an de rechde Staed,
rund un drall, wo´t passen daeh,
nich to flöödig, nich to dick.
Blots ehr Moors kreeg düchtig Schick.
Dor stunn de Deern, de Bossen krall,
un tööf ja op de´n Sündenfall.

Lütt Eva weer de Maakwarks Kroon.
Gottvader harr sien Dagwark dahn.
He geef sien Minschen bavenop
so´n lüttbet Grips in ehr´n Kopp,
(Kunn´ ja ok sware Tieden warrn,
wat se de´n Grips mal nöödig harrn),
un denn puust he sien Odem dör,
bidat de Minsch lebennig wörr.
Deerten, Planten, Water, Land,
geef he nu all in Minschenhand,
op dat se sien Maakwark plaegen
em to Ehr un ehr to´n Saegen.

De sößte Dag gung dormit ´rüm.
Weer all´ns sowiet in´t Loot.
Gottvader keek nochmal rundüm,
un wat he seeg, weer goot.

--- --- ---

De söv´nte Dag. De Vagels singt.
De Sünn steiht blank an´ Haewen.
Dat gröönt un blöht un löppt un springt:
Sien Welt fangt an to laeven.

Gottvader keek vergnöögt vun baven
un sae: "Ik mutt mi sülvst nu löven,
denn mi dücht ja ut mien´ Sicht
heff ik dat Wark op´t Beste richt:
De Welt, de dreiht.
De Wind, de weiht.
De Floot, de kümmt.
De Ebb, de geiht.
De Well´n spaelt mit Steen un Sand.
De Wulken treckt hoog över´t Land.
De Dag is hell. De Nacht is swatt.
De Raegen gifft de Eer dat Natt.

De Planten waßt. De Bööm warrt gröön.
Wat blöhn schall, fangt an to blöhn.
De Fisch in´t Water swömmt vergnöögt,
ik seh, wat se ehr Flossen röögt.
De Vagels sünd mit tirili
al stüttig bi de´n Nestbuu bi.
De´n Pogg höör ik luut gröhl´n.
De Muulwarp is an´t Wöhl´n.
De Haehn is flietig, de Hahn fuul.
De Rootvoß lickt sik al dat Muul.
De Pageluun sleiht sien groot Rad.
Un in´e Sünn dor snurrt de Katt.
De Droßel fleut. De Immen summt.
De Beester bölkt. De Baar, de brummt.
Mien Deerten doht, wat ik verlang.
Um de bün ik nich wieder bang."

Twee Minschen, de man jüßt geborn
stunn´ nakelt dor un heel verlorn
op Gottes Eer. Un de weer groot.
Se harrn so recht keen Laevensmoot.
So güng dat nich. He müß wat dohn,
dat se de eerst´ Tiet överstahn,
wörr Gottvader denn ja wies
un maakt gau dat Paradies.

Boy Lornsen, 1922 bet 1995 - as Uttog revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1996

t´rügg in de´n Oostermaand

PS. kieken Se blotsmal, wat Meister Klaus Staeck uns mit sien Klaartext noch to vertelln weet,

ünner http://www.klaus-staeck.de/