De Wiehnachtsgeschicht
In düsse Tiet keem vun Kaiser Augustus en Order ´rut, dat jedereen sik in de Stüerlisten inschrieven schull. Un jedereen mååkt sik denn ok op de Reis nå sien Heimåtstadt un leet sik inschrieven. So gung ok Joseph vun Galilea ut de Stadt Nazareth nå Judea, nå David sien Heimåtstadt, de dor heet Bethlehem; denn to David sien Sipp un Familie höör he un wull sik inschrieven låten mit Maria, de em antruut weer, un de schull Moder warrn.
As se nu dor weern, keem de Tiet dat se to liggn kåmen schull. Un se bröch ehr´n eersten Söhn to Welt un wickel em in Winneln un leggt em in en Krüff, denn se harrn sünst keen anner Staed in´e Harbarg. Un nu weern in dat sülvige Rebeet Schaepers buten op´t Feld. De heeln nachtens bi dat Veh de Wååk. Un wat paßeer ? Mit eenmål stunn de´n Herrgott sien Engel vör ehr, un unsen Herrgott sien Herrlichkeit lücht över ehr. Do verfehrn se sik bannig. Un de Engel sae to ehr:
|
"Man jo keen Angst ! En grote Freud heff ik jem to vertelln, un all de Lüüd schüllt dat to waeten krieg´n, denn för jem is hüüt de Heiland boorn. Jesus Christus is dat, in David sien Stadt. Un dat schall för jem dat Teken waen: Jem warrt finn´ dat Kind, inwickelt in Winneln un liggn deiht dat in en Krüff." - - Un knapp as Gabriel dat seggt harr, dor swaevt üm de´n Engel en grote Schåår vun unsen Herrgott sien Hoffstååt. De löven Gott Våder un sung´n: "Loff un Ehr dor båven för unsen Herrgott un Fraeden hier op´e Eer för de Minschen, de dat hartlich meent un de en goden Willn hebbt !" |
Un as de Engels wedder to´n Haewen fohrn daehn, do saen de Schaepers Een to´n Anner: "Nu lååt uns gau ´röverlopen nå Bethlehem un düsse Geschicht sehn, de dor paßeert is un de de Herr uns kunnig mååkt hett !" Un se spoden sik bannig un funn´ Maria un Joseph, ok dorto dat Jesuskind, dat würklich in en Krüff leeg. Un as se dat sehn harrn, do vertellten se överall, wat ehr vun düt Kind seggt weer. Maria åver beheel all düsse Wöör un leet se sik jümmers wedder dör dat Hart gåhn.
Lukas 2, Vers 1 - 19, - överdrågen in Europlatt vun Peter Kollund, Rosendåhl 1996