Lütt Kark
an´e See
Dor steiht
en lüttje smucke Kark,
nich wiet vun hier nå Noorn.
Ut rode Steen dat Muurwark,
ut Holt de faste Toorn.
So vaele,
vaele hunnert Johrn
sünd nå dat Buun
vergåhn.
In ehren stillen
Gottesgåårn
hett se de Tiet
beståhn.
De
Fischerslüüd, de hett se wiest,
de Weg ut Wåtersnoot
un mit de letzde Måhltiet
spiest,
de um ehr Muern roht.
So maennig
Påår, dat worr hier truut,
stunn vör sien lütt
Altår
un maennig smucke junge
Bruut
wener hier al an´e
Båhr.
Denn vaele,
de to´n Porrenfang
´ruttrocken in dat Watt,
de drogen se to´n letzden
Gang
günt in dat Eekenkratt.
Noch
jümmers röppt de Karkenklock
mit ehren harden Klang,
de´n armen un de´n
feinen Rock
to´n letzden
Eerdengang.
Ståh Du man
wiß, Du lüttje Kark,
ik bliev Di jümmers truu
un is to Enn mien Laevenswark,
gåh ik bi Di to Roh.
Friedrich Wilhelm Gohde, 1901 bet 1980 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1999
Kannst ehr noch wieß warrn, de lüttje Kark ?
260 Meter geiht de feine, nee Båådbrügg ´rut över Wåter oder Watt !
Wenn du mehr över de´n feinen Placken waeten müchst,
denn kiek nå bi www.schobuell-nordsee.de/