Nåvers´ Lieschen

Jan, de keem mål bi sien Buur an un seggt: "Nåver sien Lieschen hett meent, ik kunn mit ehr mål to Dans gåhn. - - Kann ik vunåvend Verlööf kriegen ? Ik wull mit ehr to Vågelgill."

"Minsch, Jan", drauh de Buur, "lååt dat nå ! De Lieschen, dat is en dulle Katt. Paß op, lååt di ni´ vun ehr klei´n !"

"Dor will ik mi woll vör wåhrn", lach Jan. "Morrn schall de Buur dat sülm vun mi höörn."

Anner´n Morrn fråågt de Buur: "Nå, Jan", fråågt he, "wo weer´t güstern mit de Deern, de Lieschen ?"

"Åch", sae Jan, "dat weer heel schöön." - - "Vertell mål !" - - "Åch, wat is dor vael to vertelln ? Wi güngen tosååm nå Huus. Bi´n Smitt, dor bleef se miteens ståhn un sae: "Minsch, Jan, waes doch nich bang ! Fååt mi doch ünner, wo wi doch tosååm gåht !" - - "Dor heff ik ehr ünnerööscht."

"Un wo güng dat wieder, Jan ? Vertell, los !"

"Dor sünd wi jå tosååmgåhn. - - Bi´n Baecker, dor bleef se wedder ståhn un sae: "Minsch, Jan", sae se, "wat büst du för´n drögen Jan ! Fååt mi doch mål üm !" - - "Do heff ik ehr ümfååt."

"So, dat daehs du ! Nå, un wieder ?" - - "Do sünd wi wedder losgåhn." - - "Un du harrst ehr ümfååt ?"

"Jå, dat harr ik. - - Bi Slachter Hansen blifft de Deern wedder ståhn." "Åch, Jan", sae Lieschen, "waes doch nich so tüffelig ! Drück mi mål een op !"

"Sae ik dat nich ?" reep de Buur. "De Lieschen, dat is en dulle Katt ! Nå, un wat daehs du ?"

"Ik ?" fröög Jan. "Ik drück ehr eenen op. - - Nå, un denn güngen wi wedder wieder. Un, as wi bi ehr to Huus weern, do sae se: "Kumm mit ´rin nå mien Kåmer !"

"Dunner un Düwel ! De Deern geiht dor åver op dål !" wunnerwark de Buur. "Vertell, Jan, wat möökst nu ?"

"Ik bün mit ´ringåhn nå ehr Kåmer. Jå ! - - Un do stell sik Lieschen vör mi hen, un se keek mi so troolich an. "Jan", sae se denn, "Jan wat büst du för´n smucken Keerl ! Du kannst all´ns vun mi kriegen, wat du wullt."

"Düwel ok, Jan ! Wat en Deern ! Nå, un do ? Los, vertell, Jan !"

"Do ?" Do heff ik seggt: "Wenn dat so is", heff ik seggt, "denn lååt mi man dien nee´s Rad kriegen." "Un denn heff ik mi dor opsett un bün nå Huus föhrt."

Paul Selk, 1903 bet 1996 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1996

Anner Tieden

De Tieden loopt un ännert sik. As ik´n junge Mann weer, do weer dat nich Mood, dat een sien Deern mit nå Huus bröch un mit ehr alleen op de Stuuv gung. Dat schick sik nich. Hüüt, wenn de Kinner mit ehr´n Fründ oder ehr Fründin an´t Huus kååmt, kiekt se man kort in´e Stuuv un seggt: "Wir gehen nach oben." Denn sünd se dor mit dör. Un du sittst mit Mudder op´t Sofå vör´n Feernseher, kickst nå de Daek hoog un denkst: "Wetten, daß . . . ?"

As ik to´n eersten mål mit´n Deern nå Huus keem un to Mudder sae: "Wi gåht op mien Stuuv", do harr se meist ´n Slag kraegen, dat weer ehr to driest un to riskant. So stunn se denn all´ Ogenblick in´e Döör un fröög: "Wüllt jüm Kåffee? - Wüllt jüm Koken? - Wüllt jüm Tee?" An´ Enn möök se korten Prozeß: "So", sae se, "nu kååmt man dål ! Hier båven is dat to koolt !" Rumms seten wi bi ehr op´t Sofå in´e Wåhnstuuv. Warm weer´t, man wat sulln wi dor ? Denn lever op de Strååt, in Küll un ut de Sicht.

Ik bün in´e Masch groot worrn, dat is nich jüßt de paßlichste Gaegend för de Leef. All´ns siet ! Wenn een bi uns op´n Balkon steiht, sodenn kann he meist bet an´ Diek kieken. Wo wullt du di dor verkrupen ? Keen Holt, keen Knick, keen nix dor, blots Kohlköpp. So´n Kopp, wenn de groot warrt, denn warrt de bestenfalls fofftig Zentimeter hoog, dor kruup du mål achter ! Nae, wenn een würklich ut´e Sicht wull, sodenn muß he in´e Grööv. Dat weer åver ok keen Vergnögen, de sünd in de Masch jümmers natt, ok in´ Sommer. "Wat Se dat al so fröh mit de´n Ischias hebbt, dat wunnert mi", sae de Dokter mål to mi. "Tscha", sae ik, "dat sünd Frühschäden. Wunnert mi gårnich."

Dotiet harr ik´n Fründ, dat weer Hannes, de weer Paster´s Söhn. Un sien Fründin, de hett Lotte heten. Mien Deern weer Friederike, in ehr harr ik mi op un dål verkaeken. Middags, wenn wi ut´e School kemen, denn hebbt Hannes un ik uns dat jümmers afmååkt: "Geihst du vunnåmiddag mit Lotte ? Wonaem fangt jüm an ?" "Bi´n Löwenhoff", sae he. "Denn gåht wi bi de Suurkohlfabrik los." De leeg an´t anner Enn vun de Stadt, wiet weg vun´ Löwenhoff. So muß nich Een de´n Annern achternå lopen un em jümmers in´t Viseer hebb´n.

Mål åver, dat weer in´ Winter, in de lege Tiet, wenn´t freren warrt, oder de Naevel, de Natten un de Storm de Lüüd in´e Hüüs drifft, do full mi op, wi harrn Hannes un Lotte al dree Dååg nich mehr to sehn kraegen. "Wat is los ?" fröög ik Friederike. "Loopt de nich mehr ?" "Doch", sae se, "sovael as ik weet, wulln se sik vunnåmiddag dråpen." "Wenn wi ehr nu nich mehr to sehn kriegt, wonaem sünd se denn ?" "Dat weet ik ok nich."

Ik je hen nå Hannes. "Wat is los, Hannes", fröög ik, "wi seht jüm nich mehr ? Hebbt jüm sik vertöörnt ?" "Nae", drucks he, "is all´ns in´e Reeg." "Åver jüm loopt nich mehr." "Dat is wåhr", sae he. "Is wat verkehrt ?" "All´ns allerbest." "Wonaem sünd jüm denn ?" "Wi hebbt´n Lösung funn´." "Wat för´n Lösung ?" "Gaegen dat ååsige Waeder." "Dörvt jüm ´rin ? Nå´t Huus ´rin ?" "Dat nich. Wi sitt annerwaegens." "Hannes", sae ik, "wo büst du ünnerkråpen ? An´ Enn hölpt mi dat ok !" "Nae, dat kann ik di nich segg´n." "Hannes, ik baed di ! Wi sünd nu so lang eenanner Fründ !" "Du muß mi åver dien Ehrnwoort gaeven !" "All´ns, wat du wullt", reep ik, "segg mi blots, wo büst du mit dien Lotte afblaeven ?" "In´ Karktoorn", sae he un grien. "Hannes", sae ik un keek em baff an, "uns´ Karktoorn is 64 Meter hoog ! Gaev mi 32 af !"

Åver dat wull he nich. Nae, meen he, wenn he mi ´n påår Meter afleet, sodenn seet övermorrn de halve Klass dor binn´. Un de Kark höör jå ok eegenlich em un sien Fåmilie to, sien Vadder weer jå de Paster. Un solang he, Hannes, de´n Slötel vun´ Håken nehm, bleef dat sotoseggen in´e Fåmilie. So sünd mien Friederike un ik an de´n dor´ Nåmiddag in all de Küll rund um de Stadt lopen un hebbt jümmers nå de´n Karktoorn kaeken. Dor seet he nu binn´ mit sien Deern. Wenn se dat dor båven ok nich jüßt warm harrn, so weer´t doch dröög, windstill un ut de Sicht.

Un op de Landstrååt, as wi jümmer mehr dat Bibbern kregen un so suutje blau fror´n, do full mi wat in. Nå´n Krieg harrn wi´n Barg Flüchtlinge in uns´ Stadt, un dor weern ok vael Kathoolschen mank, de harrn sik in uns´ Stadt ehr eegen lütt Kark buut. Nae, en Toorn harr se nich, de Kark, dor weer se to lütt to, se harr vael wat baeters: Se harr Döör´n, för de weer keen Slötel nöödig. Denn dat is jå dat Schöne an´e kathoolsche Karken, se sünd jümmers åpen. Un so hebbt mien Friederike un ik de´n schöön, langen Winter, wenn dat buten ruusig weer, in de kathoolsche Kark op de Orgelbank saeten. Hebbt dat dröög hatt un warm, hebbt uns wat vertellt un weern endlich ut de Sicht !

Ik weer domååls so dankbår, ut luder Dankbårkeit weer ik meist kathoolsch worrn.

Reimer Bull, 1994 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 2003

torügg in de´n Heumaand