 |
 |
 |
Dat leve Geld
In mien Kindheit, dat weer vör söventig Johr, do worr keen Grüschen unnödig utgaeven. Luxus hebbt wi nich kennt. Aeten un Drinken harrn wi noog, in´e Landweertschop geef dat ja tomehrs blots "Eegenprodukte", un de Kost dorvun weer för uns Kinner vael to deftig. Uns´ Leng´n weer jümmers na Söötigkeiten. Keem uns´ Oma vun´t Naverdörp mal op Besöök, bröch se uns faken en Spitztuut vull Schokoladenplaetten mit. An´ Leefsten harrn mien Süster un ik de all foorts opdeelt un vernascht, man dat verlööv uns´ Mudder nich. De Tuut keem, as wi jeder twee, dree Stück kraegen harrn, eerstmal in de bövelste Schuuflaad vun dat Vertiko. Dor meen uns´ Mudder se goot verstaut. Weer Mudder denn buten in´ Stall togang, halen wi uns gau en Stohl ´ran an dat Vertiko, rangeln uns mit de korten Been möhsaam hoog un wöhln mit de lütten Hann´ solang mang de´n Kraam, bet wi de Tuut faat kregen. Inkieken in dat Schuuf kunn´ wi nich, dorto weern wi noch to lütt.
So na un na worr de Tuut denn ja ok bilütten leer, un wull Mudder uns mal wedder en Todeelung gaeven, sodenn mußen wi eerstmal op en Dunnerwaeder faat waen. Mehrstiets keem´n wi aver jümmers mit´n Rüüg dorvun. Mudder wüß ja ok heel genau, wat de Dinger uns tohöörn daehn. Uns´ Oma vun´e Afnaehm versöch ok geern, uns Kinner wat Godes to gaeven. Dat Geld bi Opa un Oma weer nienich rieklich; Naturalien kregen se vun de´n Hoff un eenmal in´t Johr ok woll en "Handgeld", man Rente geef dat dotiet noch nich.
In de´n Afnaehmsgaarn stunn en Spaleer-Appelboom. Dorvun spaar uns´ Oma de Fallappeln un de Plöckappeln to´n Drögen op en Plaat in de luuwarme Backaven möhsaam op. Se paß bannig op, wat wi keen Appeln klaun daehn. Winterdaags, bet hen to dat anner Appeljohr, langen ehr dröögde Appeln, de hung´n in´ Linnbüdel över´n Herd. So harr uns´ Oma jümmers en feine Gaav för uns Kinner, wenn wi mal mit´n Verköhlung oder en anner Kinnersüük to Bett legen. Ik denk mi, Oma harr wiß geernmal wat Anners verschenkt, wenn nich dat leve Geld so knapp waesen weer.
|
|
|
Wenn wi mal´n helen Dag to Bett legen un Oma dat noch nich slau kraegen harr, denn frogen wi uns´ Mudder: "Mama, weet Oma al, wat wi krank sünd?" So duer dat nich lang, denn höörn wi Omas "Klotzengang" över de Steenbrügg ankaam. Se maak denn ehr´n Krankenbesöök mit´n lütt Tuut vull dröögde Appeln. Dorna föhln wi uns al taemlich vael kraller.
Wiehnachten bröch Oma uns jümmers sülvststrichde Strümp un Hanschen, de worrn mit´n lütte Handvull Nööt un en Appelsien fein smückt.
Uns´ Mudder muß ok jümmers böös de Grüschen tosaam hooln. To Wintertiet, wenn de Höhner nich vael Eier leggn daehn, denn kregen wi blots en weekkaakde Ei, wenn wi krank weern. To´n Backen un Kaaken worr en Deel Eier in´ Steenpott mit Waterglas inleggt.
Dat knappe Geld hebbt wi Kinner dotiet bannig to spöörn kraegen, un dorum bün ik hüüttodaags ok so dankbor, wat ik goot laeven un ok mal wat verschenken kann.
PS. wunnert heff ik mi annerlets bi "Aldi", dor geef dat Taehnpasta mit de´n Opdruck Euro don´t un de Stiftung Warentest harr disse Antiwarbung ok noch mit sehr goot utteken ! ?
Un nu mußt du faken mit Teuro betalen: Fröher kunnst du di so´n Inkoopswaag al för een Mark haal´n, ja un nu bruukst al een Euro ! ?
D a n k e !
Dat
"Danke-segg´n" strengt di nich an,
gifft daeglich Saken,
woför du danken kannst.
"Vaelen
Dank" maakt di nich arm,
dormit kannst du nix
verdarv´n.
Dat
fangt fröh morrns doch al an,
dat man sien Herrgott
danken kann;
För: Dat een ahn
Süük un Pien,
dörf ut sien warme
Bett ´rut stieg´n.
Bleef över Nacht
all´ns ruhig un still,
kunnst slapen ahn
scharpe Pill.
Worrst vun´t Unwaeder
verschoont,
dörfst ahn Striet
dien Daagwark dohn.
Weeßt en Minsch, de
an di denkt,
de af un an´ lütt
Freud di schenkt.
Plaagt di nich
Mißgunst oder Neid,
wenn´t dien Naver
baeter geiht.
Kannst lachen, lopen,
höörn un sehn,
bruukst nich över
Wehdaag un Kummer ween´.
Kreegst du per Post en
netten Breef
oder holp di en Misch
en Saak in´e Reeg.
Kickst du ok mal in
Kinnerogen,
kannst mit de Lütten
noch mal toven.
Dörfst för en vulle
Krüff jümmer sitten,
hest noch goot wat op
de Rippen.
Smeckt di ok noch
so´n lütten "Kotten",
kannst mit dien
Mackers Korten kloppen.
Kannst in de Sünn
op´n Gaarnbank sitten
oder op en Reis de
Welt bekieken.
Hest
du keen Sorgen, de di drücken,
giff dat noch
Kleenigkeiten, de di beglücken,
denn dank dien Gott un
denk doran,
dat sik ok rasch wat
aennern kann.
Käte Jepsen, 1998 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 2001