Ut mien Kinnertiet
Deep ut mien Kinnertiet waßt vör mi op en schuulig Dörpstaed,
kuschelt sik dicht an de´n Woold, Wischen un Nöötknicks ümbi.
Eschenbööm ruuschelt un Pappeln, vun wiether grummelt de Oostsee;
halvluut höör ik´t man noch, avers doch düütlich un klaar.
Weg vun de Landstraat un Larm ligg´n de Hüüs un Katen in´t Gröne;
fief, söß sünd´t ja man blots, Glücksland is´t aver för mi. - -
Heimat weer mi dit dröömelig Nest mang Eken un Böken;
Utpuust höllt hier de Tiet . . . hett dat ok jümmers al dahn.
Meist as en Moderarm reckt sik de Baerbööm un toornhoge Pappeln
över de ole Kapell, över dat lütt Schoolhuus bito.
"Söventeihnhunnert un tweeunveertig" lücht´ stolt vun de´n Gaevel;
Roos lacht bi Roos an de Wand, sommerdaags, oh wat en Pracht !
Fackwarkkaten mit swart-bruun Staenners un wittkalkte Tafeln
drückt sik dicht an´e Kark, liek as de Küken dat maakt.
Schrumpelige Fruuns un Mannslüüd, so witt vun Haar as in´ Märken,
sünnt sik bi´t Stift vör de Döör, klöönt vun de ooltgode Tiet.
Lustigen Snicksnack ut Grootvadders Jungstiet summt Moder-Greten
sinnig ehr Lüttvolk vör, wippwappt dorto mit de´n Foot.
All´e Tiet weer dat hier so . . . dreehunnert Johr liggt de groot Steen al
bi de Ekenholtbank, kiekt de lütt Katen in´t Feld. - -
Vörjohr, Maidag un Pingsten . . . all ´rut ut de Stuven un Kamern !
Gröön sünd de Gaarn un de Wisch, Vagels singt hell in dat Holt. - -
Sülm hölpt sik dat Landgöör un jankt nich na Himphamp un Saken,
düür in de Koop un naasten twei, as se de Stadtladens füllt.
Lehmlöcker giff´t ja op´n Dörpen, de Baeken, en Fischdiek, de Sandbarg !
Holtstöck laevert de Knick, Blomen un Strüüschen de Wisch. - -
Wehlig Spaelstünnmackers mit Flünken, op twee Been un veer Been
findt sik in Huus un in Stall, snötert un kakelt ümbi.
Kinner un Katten un all so´n Kruuptüüch höört jümmers tosaam,
föhrt en Laeven för sik, riek an hartensdeep Höög.
Kinnerjohrn op´n Dörp, op´n Buernhoff, oh wat en Quickborn !
Hoffstaed un Gaarn un de Feller . . . överall Frieheit un Laeven.
Jümmers giff´t Nee´s to sehn: in´ Peerstall, de Loh un de Schüün.
"Kiek doch ! An Naver sien Wisch buut al de Heister sien Nest !"
Raegent dat dull un de Stadtkinner pliert heel wrantig dör´t Finster,
heet dat op´n Dörpen vergnöögt: "Gau, loopt wi dal na de Baek !"
Slüsen warrt afdämmt, en Watermöhl buut mit´n Haven för de Schaep. - -
Sünnschien un Raegen . . . eendohn, Langewiel giff´t ni´ op´n Land.
Baarbeent un strümpsockt, op Holtschoh, in Klotzen un waterdicht Staeveln - -
jümmers findt sik en Spaaß, wischenlangs oder bi´t Huus. - -
Johr löppt op Johr in de Welt, un de Göörn warrt grötter un klöker.
Schoolgahn ok heet dat op´n Lann´: "Merrn in uns´ Herrgott sien Gaarn !"
Över dat Laesen, dat Raeken un Schrieven warrt nümmers vergaeten,
wat en lütt Kinnerhart höögt: Singen un Dansen in´ Krink. - -
Truuschüllig larmt bi de Kinnergill Fleuten un Trummeln;
Blomen in´t Haar, an de Bost juucht de lütt Deerns över´t Feld.
Avends in´e Kroog wat en Trippeln, en Högen un Lachen !
"Lieschen, noch en Schottschen mit mi ? Schenk di mien Marmels dorför."
Dansen un Springen, ut Hartenslust ! Ringrieden un Vagelgill op´n Dörpen.
Grootvadder hett so al sweut, as he sik Grootmoder nehm. - -
Vael noch an Höög un Belaeven waßt op, wenn de Sommer in´t Land stiggt:
Dat Heu liggt in´t Fack, dat Koorn is riep, för de Aarn warrt dankt to Kark.
Appelgaarn, Wischen un Feller . . . överall frie is dat Spael.
Baern un Plumm´ schüddelt de Groten, de Lütten de´n Draken hoolt.
Brummelbaern waßt an´ Wall, Nööt schenkt uns de Knick. - -
Wenn mit de dalsacken Sünn de Schummerstünn lang warrt,
kaamt de Lantüchten to Gang: Lücht treckt bi Lücht langs de Straat.
Fladdermüüs jaagt as´n Spöök mang Ruuschelpappeln un Linn´bööm;
Lüchtsaevers glemmert in´t Gras, Poggenvolk blarrquarkt in´t Reet.
Liesen un lomig sackt dat al düüster op Hüser un Katen,
Nachtwaechter singsang to Puuch, wat in´t Dörp sik noch röögt.
Winterdaag staht vör de Döör; de Harvststörm hebbt sik woll utbruust,
still warrt dat nu över´t Land, Wischen un Woold sackt in´ Slaap.
Hulla, de gode Fru, deckt över all´ns ehr sneewitte Laken.
Blomen un Bööm slaapt deep un richt sik op´t tokamen Vörjohr;
Kreih un Dacklünk alleen fleegt vör de Poort noch ümbi. - -
Jung-Snee in´t Dörp ! Wat en Höög ! "Gau de´n Slaeden vun´ Böhn !"
"Hinnerk, de Möhlndiek höllt ! Nu loopt wi Striedschoh tohopen !"
Wiehnacht, du hillige Tiet vull Märken, vull Singen un Klingen !
Danntwieg´ glööst in´ Aven, na Paepernööt rüükt all de Köken.
Blots vun Kindjees noch, vun Rupert, de´n Wiehnachtsmann, plötert de Lütten.
Peer un Köh in´e Stall markt ok de Juultiet, de Twölften. - -
Ooltjohrsavend kümmt ´ran, nu sünd de Jungs ni´ to hooln;
"utkleedt" treckt se dör´t Dörp, Rummelpottleder waakt op.
Scheten un Knall´n, Rötern un Ballern drifft ´rut nu dat Ooltjohr,
Klockenklang hoog vun de Kark lüüdt de´n Neejohrsdag in.
Klaus Witt, 1890 bet 1964 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1997