Mien Modersprååk
Mien
Modersprååk, wo klingst du schöön !
Wo büst du mi vertruut !
Weer ok mien Hart as Ståhl
un Steen,
du dreefst de´n Stolt
herut.
Du böögst mien
stieve Nack so licht,
as Moder mit ehr´n Arm;
du fiechelst mi um´t
Angesicht,
un still is all de Larm.
Ik föhl mi as
en lüttje Kind,
de hele Welt is weg.
Du puust mi as en
Vörjohrswind
de kranke Bost torecht.
Mien Obbe foolt
mi noch de Hann´
un seggt to mi: nu baed !
Un "Våder
unser" fang ik an,
as ik woll fröher daeh.
Un föhl so
deep: Dat warrt verståhn,
so sprickt dat Hart sik ut.
Un Roh vun´ Himmel weiht
mi an,
un all´ns is wedder goot !
Mien
Modersprååk, so slicht un recht,
du ole, fråme Raed !
Wenn blots en Mund "mien
Våder" seggt,
so klingt mi´t as en Baed.
So herrlich
klingt mi keen Musik
un singt keen Nachtigall;
mi loopt je glieks in´
Ogenblick
de hellen Tråån hendål.
Klaus Groth, 1819 bet 1899 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1995
besöök ok mål de´n groten Meister Klaus Groth in Heide, Lüttenheid 48
oder ünner http://www.klaus-groth.de/