Mien Modersprååk

Mien Modersprååk, wo klingst du schöön !
Wo büst du mi vertruut !
Weer ok mien Hart as Ståhl un Steen,
du dreefst de´n Stolt herut.

Du böögst mien stieve Nack so licht,
as Moder mit ehr´n Arm;
du fiechelst mi um´t Angesicht,
un still is all de Larm.

Ik föhl mi as en lüttje Kind,
de hele Welt is weg.
Du puust mi as en Vörjohrswind
de kranke Bost torecht.

Mien Obbe foolt mi noch de Hann´
un seggt to mi: nu baed !
Un "Våder unser" fang ik an,
as ik woll fröher daeh.

Un föhl so deep: Dat warrt verståhn,
so sprickt dat Hart sik ut.
Un Roh vun´ Himmel weiht mi an,
un all´ns is wedder goot !

Mien Modersprååk, so slicht un recht,
du ole, fråme Raed !
Wenn blots en Mund "mien Våder" seggt,
so klingt mi´t as en Baed.

So herrlich klingt mi keen Musik
un singt keen Nachtigall;
mi loopt je glieks in´ Ogenblick
de hellen Tråån hendål.

Klaus Groth, 1819 bet 1899 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1995

t´rügg in de Stöövkist

besöök ok mål de´n groten Meister Klaus Groth in Heide, Lüttenheid 48

oder ünner http://www.klaus-groth.de/