De Kalenner
För vaele Lüüd höört dat to jed´een nee´n Dag, wat se morrns in´e Fröh vun de´n Kalenner ´n Blatt afrieten doht. Mit dat Datum, dat mutt stimm´, jüßtso as mit dat Opwinn´ vun´e Klock un mit de Lohntüüt, seggt se, de gans Akkuraten. Un de Annern laat sik dör de´n Dag drieven, se weet keen Datum un keen Stünn un laevt ok heel glücklich so. Eenerwaegens mutt ik so´n Slag Lüüd bewunnern. Avers, de Mehrsten mööt oppassen op Klockenslag, Datum un Terminkalenner, sünst wörr een de´n Bus oder Tog verpassen. An de Arbeitsstell mutt een ok pünktlich waen, een will ja ok tiedig Fieravend maken. De Göör´n in´e School möögt dat ok nich, wenn de Schoolmeister sik nich üm dat Pingeln kümmert un se jümmers naexerzeern mööt. Un de, de sien Verdeenst nich afraeken deiht in Stünnlohn, de kickt wiß na de´n Kalenner, vun waegen Urlaubsdaag un Arbeitsdaag. Sonnerlich de Suldaten raeken de Daag na de´n Kalenner, bet se na ehr Deensttiet wedder ut´e Kasern ´rutkaamt un Richtung Heimat fohrt. Freud maken kann de Kalenner un ok to´n Last warrn.
Dat gifft ´n Barg Lüüd, för de warrt de Terminkalenner dat wichtigste Book. De hoolt sik extra ´n Deenstfru, anners kaamt de mit all dat, wat se schüllt, total dör´nanner. So´n Terminkalenner kann to´n Driever mit´e Pietsch warrn, drifft vun een Staed to de Anner, vun een Termin to de´n Annern, will ja keeneen töven. Un denn hest keen Tiet mehr, nich för dat eegen Kind un nich för dat Besinn´, nich för de´n Herrgott un nich för eenen Klöönsnack, bet de Hartinfarkt kümmt.
| Dor lööv ik mi de´n, de Dag för Dag dat Kalennerblatt afritt, sik dormit in Roh hensett un all´ns laest, wat op em steiht: Wennehr de Sünn opgeiht un de Maan ünnergeiht, dat schull een doch waeten. Op´e Rüggsiet steiht: 1095 weer "Der 1. Kreuzzug" - - kiek, dotiet hebbt de ok al Dummheiten maakt ! Un en Rezept steiht dor - - müch ik woll mal probeern. Un en lustige Geschicht steiht dor - - de laes ik jümmers toeerst, dat Smuustern un Högen schull keeneen verleer´n. Ja, un denn steiht dor noch´n klook Woort, mitünner fraam, mitünner dwatsch, lohnt sik avers jümmer doröver to simuleern. Hüüt steiht dor - - ik will dat gau översetten: "Dat Töven mußt du lehrn, du kümmst dor nich um ´rüm; du dröffst noch töven - - un dat is doch´n Freud. Un achter all dien Töven, dor kümmt ok noch wat !" | |
Töven lehrn, dat mööt se all, de mit de Klock in´e Hand un de, de de´n Herrgott de´n leven Dag staehl´n deiht, töven lehrn mööt se all, de mit un ahn de´n Terminkalenner. Töven maakt ok Freud ! Ik fool de Hann´ un tööv op dat, wat noch kümmt.
De Klock
Morrns kümmt dat för de Mehrsten op´e genaue Klockentiet an, avers de Klock is nich uns´ "Herrgott"! De Tiet is uns schenkt, se schall uns nich ünnerkriegen un drieven. De Minschen schull´n "Herr" vun ehr Tiet blieven un nich de Tiet "Herr" över de Minschen warrn laten. Een hett blots denn ´n goden Dag un ´n goden Morrn, wenn he wat ut sien Tiet maakt. Wokeen sik drieven lett vun de Tiet, de hett keen Tiet mehr !
Dor liggt nu wat in uns´ Tiet, keen Tiet to hebb´n. Kiek ji ju Klock mal nipp an: Wo de Wieser för de Sekunn´ gau tickert un bi de beiden annern Wiesers, dor mußt wegkieken un kannst wat dohn, eh´r dat een wat markt: nu sünd se wiedergahn. Un wenn een henhorken deiht - - mien Klock liggt jüßt vör mi - - dor dücht mi, de seggt: "Pedd för Pedd, Pedd för Pedd, deel di dat in, deel di dat in, Pedd för Pedd deel di dat in."
So geiht een op´t Best üm mit de Tiet. Een mutt bitiet in´e Gang kaam´. Hett keen Sinn, de Klock antohool´n oder so´n baeten vörtostell´n oder ok natostell´n. Een schall annaehm´, wat he hett, vundaag, un dohn wat he kann, hüüt. Dat hett all´ns sien Tiet, un bruukt all´ns sien Tiet. Opstahn un Aeten, Fiern un Warken, Snacken un Swiegen, Lücht un Düüster, jung un oolt, Kranksien un Överstünn´ maken. Wo riek un bunt is dat Laeven doch, un de Minsch hett jümmers sien Fingers dormang. "Kööp de Tiet ut", hett mal een schraeven, een vun de Apostels. Kööp de Tiet ut, maak wat ut dien Tiet, ut dien eegen Tiet ! Vaele Lüüd dröömt vun de gode, ole Tiet - - un de weer ok nich blots goot. Un vaele Lüüd dröömt vun´e tokamen Tiet - - un dor mußt noch wat op luern. Un hüüt, in uns´ Tiet ? In dat "Schaufinster" vun uns´ Tiet is heel vael anbaden, alltovael. Een kann froh sien, wat nich jeder all´ns bruukt un all´ns mutt. Mit Gedüür kannst dat anpacken, wat hüüt to schaffen is.
Man seggt, dat is´n kloken Keerl, de na de Tiet sik fögen kann. Kann waen, wat een ok mal gaegen de´n Stroom anstüern mutt. Aver jümmers blots mit de´n Kopp dör de Wand, dat is nich goot för de´n Kopp, baeter is, sik dat Döörlock söken, wenn nich anners, en Döörlock dör de Wand slagen. Un dat bruukt sik doch keeneen intobilden, wat för em dat jümmers op Storm un Raegen steiht. Wat de Herrgott natt maakt, dat dröögt he ok wedder. Floot un Ebb wesseln, dat is jüßtso mit de Tieden. Kümmt all´ns op an, wat jedereen ut sien Tiet maakt, ut de Springtiet un ut leege Tieden, ut de´n fröhen Morrn un de´n laten Dag. Een kann sien Tiet ok verdiskuteern un verproblematiseern. Wokeen mit de Hann´ in´e Taschen ´rümsteiht un klooksnackt; dat Steensammeln un dat Stubbenroden, Plögen un Seien vergitt, de kriggt ok keen gode Aarn. Ja, un eenmal hett uns´ Klock utslahn, is de Tiet aflopen, aver bet dorhen gellt dat: "Deel di dat in, Pedd för Pedd. Gott geiht mit di."
Karl Hauschildt, 1982 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 2001