Dat Leed to de´n "Winteråvend"
Wat is´t doch
för´n quaddelig Ding,
in Wall un Muur
to laeven !
D´rum heff ik
mi ok fix un flink
woll op dat Land
begaeven.
Dor laev ik,
glööf ik heel gewiß,
vergnöögter as
de Kaiser is.
In Staeden is
nich Rast noch Roh,
denn dor rumort
de Welten:
Dat spaelt dor
all´ns Blinnekoh,
un noch dorto op
Stölten.
Jå, wo man
höört, man süht, man deiht,
is Mißmoot un
Verdreetlichkeit.
De Manns dor
sünd so karg un knapp,
sünd ole
Püttjenkiekers;
de Slötels går
to´n Aetenschapp
versluten se - -
- de Sliekers !
Un gaegen Kind,
Gesind´ un Fru,
dor geiht dat
jümmer båh ! un buh !
De Wiever Åårt
is: lååt opståhn,
un denn dat Geld
verkladdern,
denn glieks nå
Disch ´rut, nåvern gåhn,
to lumbern un to
sladdern.
Se stråken ehr
leef Maennken blots
un griepen
sachts nå de´n Hoot.
Dor wippsen se
un schråpen ut,
de gladden
Junggeselln,
un waeten bi ehr
Dammelbruut
sik so verleeft
to stelln:
Se smaeren ehr
op Frånsch dat Muul,
un snappt se to,
do seet en Uhl.
De Jungfern gåhn
so stramm un stief,
un süften denn
un hiemen;
se snören sik
dat lüttje Lief,
dat se vör
Angst beswiemen.
Woto deent doch
de Övermoot ?
Denn kort un
dick lett ok recht goot.
Förwåhr, ik
weer woll recht en Schuft,
leet ik mi
laenger drillen !
Nae, buten in de
frische Luft,
dor höört man
nix vun Grillen:
Dor arbeit´ ik,
un slååp gesund,
un aet un drink
un juuch mi rund !
Un warrt mi mål
de Kopp to hitt,
so kann ik´t
Greten klågen,
de ehren Hans to
högen weet,
un is nich so
vertågen;
denn wenn ik
smack, so buckt se bi,
un lacht so
leef, un trutelt mi.
Johann Heinrich Voß, 1751 bet 1826 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1995
PS. kieken Se ok mål bi Ooltmeister Voß in dat Oostholsteen-Museum in Eutin vörbi,
oder ünner http://www.oh-museum.de/