Dat Leed to de´n "Winteråvend"

Wat is´t doch för´n quaddelig Ding,
in Wall un Muur to laeven !
D´rum heff ik mi ok fix un flink
woll op dat Land begaeven.
Dor laev ik, glööf ik heel gewiß,
vergnöögter as de Kaiser is.

In Staeden is nich Rast noch Roh,
denn dor rumort de Welten:
Dat spaelt dor all´ns Blinnekoh,
un noch dorto op Stölten.
Jå, wo man höört, man süht, man deiht,
is Mißmoot un Verdreetlichkeit.

De Manns dor sünd so karg un knapp,
sünd ole Püttjenkiekers;
de Slötels går to´n Aetenschapp
versluten se - - - de Sliekers !
Un gaegen Kind, Gesind´ un Fru,
dor geiht dat jümmer båh ! un buh !

De Wiever Åårt is: lååt opståhn,
un denn dat Geld verkladdern,
denn glieks nå Disch ´rut, nåvern gåhn,
to lumbern un to sladdern.
Se stråken ehr leef Maennken blots
un griepen sachts nå de´n Hoot.

Dor wippsen se un schråpen ut,
de gladden Junggeselln,
un waeten bi ehr Dammelbruut
sik so verleeft to stelln:
Se smaeren ehr op Frånsch dat Muul,
un snappt se to, do seet en Uhl.

De Jungfern gåhn so stramm un stief,
un süften denn un hiemen;
se snören sik dat lüttje Lief,
dat se vör Angst beswiemen.
Woto deent doch de Övermoot ?
Denn kort un dick lett ok recht goot.

Förwåhr, ik weer woll recht en Schuft,
leet ik mi laenger drillen !
Nae, buten in de frische Luft,
dor höört man nix vun Grillen:
Dor arbeit´ ik, un slååp gesund,
un aet un drink un juuch mi rund !

Un warrt mi mål de Kopp to hitt,
so kann ik´t Greten klågen,
de ehren Hans to högen weet,
un is nich so vertågen;
denn wenn ik smack, so buckt se bi,
un lacht so leef, un trutelt mi.

Johann Heinrich Voß, 1751 bet 1826 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1995

t´rügg in de Stöövkist

PS. kieken Se ok mål bi Ooltmeister Voß in dat Oostholsteen-Museum in Eutin vörbi,

oder ünner http://www.oh-museum.de/