An Klaus Groth
Uns´ Tiet
hett gårkeen Tiet ! dat stååkt un drååvt
man jümmerto - - - ´keen is
opstunns nich gau ?
Bi Nacht un Dag warrt
schachert, grååvt un slååvt.
"Geld
is de Losung." Jedeen röögt de Mau
un pliert un sinnt op
Rieksmark un Dukåten - - -
de Mammon mååkt de´n Minschen
bannig slau.
Seht wi nu,
Meister Groth, dien Dohn un Låten,
wat schüllt wi seggn ? Büst
woll en snååkschen Mann
un keeneen kann dien Wies
verståhn un fåten.
Lachst mål
verleeft uns´ ole Moder an,
de plattdüütsch Språåk, un
stråkels ehr de Backen
un fååts ehr üm un trocks ehr
an di ´ran
un mååkst
ehr bååsig smuck vun Kopp to Hacken !
Un nu se dorstunn, still, as
weer se Bruut,
laeds du dien langen Arm
ehr üm de´n Nacken.
Du fiechelst
mit ehr ´rüm, saest lies un luut
ehr wat in´t Ohr - - - Herr
Gott, de ole Dååm
seeg op´n mål heel jung un
kraegel ut !
Se fååt di
üm, un åhn sik vael to schååm´n,
hüpp se un danst op slanke,
flinke Been,
oh, wunnerschöön - - - un
weer noch güstern låhm !
Un drullig
weer´t, di sülven antosehn:
Du freust di as en Kind,
söchst an de´n Haewen,
in Feld un Woold nå Parl un
Eddelsteen.
Un nich för
di - - - ehr wullst du all´ns gaeven,
un harrst di sülven gans un
går vergaeten,
se weer dien Een un All, dien
Glück un Laeven.
So hest du
Johr op Johr bi ehr dor saeten,
un wat se weent un lacht un
dacht un dåhn,
markst du di all un geevst dat
uns to waeten.
Do froog man
sik: ´keen kann de´n Mann verståhn ?
Un hödd de Schååp un Göös,
he harr dat lichter !
Dat´s keen Partie för em, ik
leet ehr gåhn !
De
hoogdüütsch Süster muul un mååk Gesichter,
lütt Aschenbrödel åver lach
vergnöögt,
du weerst ehr Fründ, ehr
Maerkenprinz un Dichter.
Wat in uns´
Volk sik deep in Harten röögt,
wat noch keen Woort funn,
all´ns, wat verborgen,
wat uns den Moot steilt, wat
de´n Nacken böögt,
uns´ Droom
un Leef un Glück, de bangen Sorgen,
dat all´ns hest du luut un
liesen sungn - - -
so singt dat ut´n Woold an´
Vörjohrsmorgen !
Uns´
Modersprååk - - - ´keen hett dat Schicksåål dwung´n ?
Süht al in wiede Feern ehr
Åvendroot,
mål kümmt en Tiet, denn is
ehr Luut verklungn.
Dien
Quickborn blifft, denn in sien klåre Floot
liggt uns´ ool Modersprååk,
ehr Kranz un Kroon - - -
wenn´t Åvend warrt, is düt
woll, Meister Groth,
mehr as Dukåten, is de hööchste Lohn.
to´n 24. April 1889
Johann Hinrich Fehrs, 1838 bet 1916 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1998
PS. besöök ok mål de´n groten Meister Joh. Hinrich Fehrs vun Möhlnbarbek ünner