I r r g å å r n

Nu weet ik jå nich, wo di dat geiht. So´n feine Gåårn is ok mehrstiets en schöön Stück Last. - - - Nå de´n Krieg, in´e knappe Tiet, weer de gröttste Deel woll mit Kantüffeln anplant, dat lütt Stück Gras worr meiht för de Kåninken. Wenn denn noch´n Tuun in´e Neegt weer, sodenn worr dor en Zeeg tüdert, un op twee Been, so hoog as de Tung raeken daeh, wuß dor keen Gröön mehr. (Ok hüüt warrt so´n Buck geern as "Gåårner" insett, de hebbt åver mehrsdeels keen Höörn op, - - - ik meen, blots nich to sehn.) Nå de Strååt to geef dat denn en lütt oder groot Bloomgåårn. De Lütte fåken mit fiene Rabatten un bi de Grote, bunte Stauden vun groot bet gewaltig.

Mit de Tiet worr de Noot to´n Glück ringer un de Nootwennigkeit jå ok. Dat Deel Kantüffeln worr jümmer lütter un dat Stück Grasland jümmer grötter. Dat heet nu ok anners, de "Råsen" worr nu mit´n Måschien meiht. Kåninken un Zeeg worrn afschafft, denn de Deerten kunnst jå nich dree Waeken mit in´e Alpen oder nå Itålien mitnaehm. Gröön weer dat Gras jümmers noch, åver wehe, wenn dor witte oder går gaele Blööm op wußen, oder de Grasspiern laenger as veer un´n halv Centimeter weern, - - - kümmst glieks op´n Index vun´e Nåverschop. De lütt Bloomgåårn, vörn an´e Strååt, de muß nu ok weg, denn de Placken worr nödig bruukt för dat nee Auto. Un de grote Bloomgåårn worr ok jümmer ringer, de hele Plaeg gull de´n neen Råsen, de jümmer grötter worr. Een Måschien nå de Anner worr nödig. Toeerst so´n Handmeiher, denn mit Benzinmotor, dornå elektrisch, hüüt nu mit´n Fangkorf, oder ok al to´n opsitten. Dat Düngen dörfst nich vergaeten un för de dröge Tiet bruukst´n Wåterschlauch mit Düüs. Ok för dat Lüften gifft dat´n barg Måschiens un jo dat Trimm´ vun´e akkråte Kanten nich vergaeten.

Nu is dat jå ok nich so eenfach, wenn een so in´e Reeg in´e Stadt oder op´n Dörp wåhnt. Kannst jå nich eenfach ut´e Reeg scheern un måken wat Du wullt. Vael warrt jå ok vun´e groot Gåårnmarkt - Weertschop "vörkaut". Dor fallt mi jüßt so´n fein lütt Dööntje in, de ik annerlets höört heff:

Op´n Dörp geiht de Paster sik´n baeten de Fööt verperrn un dröppt dorbi de´n ooln Hansen in sien Gåårn. De hett dat ool Huus, half verwillert, vör fiev Johr köfft un nu all´ns so fein smuck mååkt.

"Guten Tag Herr Hansen", seggt de Preester, "Sie haben Jhren Garten mit Gottes Hilfe aber wirklich zu einem Schmuckstück gemacht." - - -

"Jå, jå, Herr Paster, moin moin", seggt de Ool, "dat hett ok bannig Sweet kost. Åver mit de Hölp, dat weet ik nich recht, denn as de Herrgott hier vör fiev Johr alleen dat Segg´n harr, dor seeg dat hier heel anners ut."

Åver ik kååm hüüt ok jümmers wedder in´t Gruuveln, wenn ik all de Smuckstücken vun Gåårns langs de Stråten seh, denn wat is hüütigen Dåågs keen "Tarnung" in unse Sellschop ? - - - Dat weet wedder blots uns´ Herrgott.

Peter Kollund, Swesing-Båhnhoff "Ole Smaed" 1998 in Europlatt

t´rügg in de Stöövkist

wokeen noch mobil is, kann sik hier jå mål umsehn oder virtuell: