Mal Hoog, mal Platt
Uns´ Liesbeth harr sik för´n paar Daag en Fründin in´t Huus haalt. En nette Deern, man se kunn blots Hoog snacken, Platt verstünn se noch´n lütt baeten. Dat geef denn bi unsen Snack maennigmal en huushogen Spijökel un Lachen. Dor müß denn en Barg vun de plattdüütschen Seggwiesen eerst verklaart warrn. Un dat güng so to:
De Deern ehr Süster harr körtens en lütten Jung kraegen. Un nu weer se an´t Swögen, wat vun staatschen Bengel dat weer un so sööt un so püük un . . . un . . . In all ehr Ogenverdreihn un Wunnerwarken keem uns´ Vadder dor mit so´n plattdüütschen Snack mang.
| "Wat sünd wi nüüdlich, wenn wi jung sünd, sae de Buur, do foder he de Farken." Do güng dat Hucheln un Lachen al so´n baeten an. Wi müssen de Deern je eerstmal verklaarn, wo Babys un Farken tohoop paßt, un wo de Buur to so´n Vergliek keem. Do müß de Deern ok mitlachen. | |
"Ja, gewiß, aber das ist nun doch noch etwas anderes", meen se denn. "Ja, saeker", sae uns´ Vadder. "Dat is en anner Koorn, sae de Möller, dor beet he op´n Muusköddel." Uns´ Liesbeth jumpt op ehr´n Stohl hoog; uns´ Jung hau sik op´e Keen; un Gretha droh ehr´n Mann mal mit´n Finger, un Vadder grien sik in´e Baart. Blots uns´ Besöök, de keek uns fraagwies an un wüß ni´, worüm wi all so an´t Lachen weern. Uns´ Gretha müß nu de Saak in´t rechde Loot setten un vertelln, wo dat to verstahn weer mit de´n Snack.
 |
"Nu is dat mit
dat Koorn je so", sae se, "nu kümmt dat in
de´n Silo un löppt dör so´n Dröögmaschien, denn
is´t goot. Avers fröher kemen de Buern mit ehr Koorn
op´e Möhl an, denn wull de Möller lever eerstmal
pröven, wat dat Koorn ok wat dögen daeh. He lang mit de
Hand in de´n Sack, haal sik dor en paar Köörn ´rut un
beet se mang de Taehn twei. Sae dat denn
"knack" un dat Koorn sprung in twee Deele, denn
weer´t dröög, weer goot. Weer dat Koorn avers week un
leet sik blots tohoop kniepen, weer dat natt, harr tovael
Water un döcht to nix. Dat weer de´n Möller sien
Koornproov. Ja un dor kunn dat angahn un he kreeg mal wat
mang de Taehn, dat weer wat anners, - - blots keen Koorn
!" Uns´ Besöök kreeg dat Graesen un sae blots: "Igitt !" "Oh, lütt Frollein", froog uns´ Vadder, "is Ehr dat to groff ?" Do worrn ehr Backen root vun Klöör. "Na ja, grob vielleicht nicht. - - Aber die Sprüche sind doch sehr . . . sagen wir direkt." |
Dat weer uns´ Vadder ni´ topaß. "Nae", sae he, "se sünd vull vun Biller. Un de paßt liek hen." Un de lütt Deern, se tucks mal mit de Schuller un meen: "Wie man´s nimmt." Uns´ Vadder lacht: "Wie man´s nimmt", dat heet bi uns "All as´t fallt." Un dat keem so: En ool Fru weer in´e Köök bi to Pannkoken backen. De Jung blangen ehr, em leep dat Water in´t Muul tohoop. "Magst een ?" fröög de Oolsch. - - Un nu kümmt dat: "All as´t fallt", sae de Jung un keek na de´n Naesdrüppel an de Fru ehr Naes." - - Jem seggt: "Wie man´s nimmt", oder ok "Es kommt ganz darauf an." Wi seggt: "All as´t fallt", ok wenn dor heel wat anners mit meent is; man wi denkt dennoch an de´n Jung un de Pannkoken.
Op de Aart weer dat Lachen vaelmaals bi uns. Dat weern drollige Daag mit de´n smucken Besöök in´t niege Johr. Wi harrn vael Spaaß - - alltohoop !
Paul Jessen, 1896 bet 1976 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1996