H e i m w e h

1895 weer´t, en koolt un rusige Aprilnacht, ik stunn in Oberhausen (Rhld.) op´n Bahnhoff un harr Heimweh na mien Sleswig-Holsteen, na Wind, na Watt un Möwen un all de lütten Katen dor an´ Strand un achter´n Diek.

"ACHTUNG ! Weg da !" Un nu gung´t los. Ik tell de Waggons, avers as ik bet veertig tellt harr, do brüll dor´n Oß so graesig, ik verfeer mi, un so tell ik nich mehr wieder. Un nu brülln se all, de Ossen, un ik gung vun Waag to Waag un keek mal dörch de Trall´n. Un ik fröög ehr na woher un wohen, aver se keken mi blots groot an. Op´n Mal kemen dor twee Bahnlüüd un söchten de Waggons af, un as se bi mien Waag ankeem´n, do stell ik mi achter ehr hen un laes mit:

Abgangsstation: HUSUM Empfangsstation: KÖLN (Viehhof)

Wat weer dat ? Dat weern nu keen Ossen mehr dor in´ Waggon, dat weern Sleswig-Holsteeners, dat weern mien Landslüüd ! Do nehm ik mien Nachtvesper ut de Rocktasch un hööl ehr dat hen. Vael weer dat ja nich för´n Stücker wat teihn Ossen, avers se seeg´n doch mien goden Will´n. Un do keem dor en Oß baven ´rut to kieken, een mit´n swart Snuut un´ witten Bleß; un ik kladder ok ´rop, un wi keken uns deep in de Ogen. "In wat för´n Butendiek hest du di dickfraeten", sae ik to em, "un dien Mackers, wonaem sünd de her ?" Do trock he de Snuut kruus un snoof, as wenn he´t wüß, wat dat nu bald ut weer mit em un de Annern. Un so sprung ik wedder dal un stunn wedder vör de Trall´n un kraul de Ossen in´e Nack, un af un an lick mi een över de Hand. In disse Stunn paßeer dor wat mit mi, avers ik wüß noch nich wat.

As ik wedder alleen op´n Bahnhoff stunn, mark ik eerst, wat ik alleen weer, un do gung ik na´n Wartesaal veerte Klaß ´rin. Dor legen luter Russen un Polen, de weern mal arm ut ehr Heimatland trocken un wull´n in Amerika riek warrn, un kemen nu arm ut Amerika t´rügg un wulln in ehr Rußland wedder riek warrn !? Un twüschen all de Noot un all dat Heimweh sett ik mi dal un schreef mien eerst Gedicht:

V e r l a t e n

Günt achter de Heiloh, wiet, wiet in de Feern,

dor liggt en lütt Kaat, de heff ik so geern.

Nu is all´ns verfull´n, keen Minsch kann dor wahn´,

wo lang is´t al her, dat mien Weeg dor hett stahn.

Dor liggt noch de Steen, günt blangen de Döör,

wo´k jümmer op seet, as heel lüttjes Göör,

un achter in´ Gaarn, dor staht noch de Bööm,

de mien Moder hett plant, as mien Vader ehr nehm.

Nu is´t all´ns vörbi, se slapen al so lang,

wo liggst du verlaten, lütt Kaat mang de Dann´.

Wi Beid´ sünd verlaten, hebbt wi dat verdeent ?

Wi Beid´ hebbt nich een, de mit uns lacht, mit uns weent.

Wat nu de Oß dat op´t Gewaeten hett, wat ut mi´n Dichtersmann worrn is, oder wat ik ok ahn em dorto kamen weer, dat weet ik sülm nich, - - is ja ok eendohn.

Fritz Lau, 1872 bet 1966 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1997

torügg in de´n Oostermaand