Arbeitskluft un Huusjopp

Wenn du de´n Minschen an´e Waterkant kenn´ lehrn wullt, denn dröffst em nich besöken, wenn he de´n Sünndagsstaat vun de hoogdüütsch Spraak anhett un he dorsteiht: sniegelt un striegelt, mit´n "Kummherut" vör de Bost un Stievels um´n Hals, Du mußt em in sien Arbeitskluft sehn un in sien Huusjopp.

Disse Arbeitskluft un disse Huusjopp, dat is sien plattdüütsch Spraak. Is keen Staat mit to maken mit de wullaken Jack un de dullaken Büx, de he bi de Arbeit driggt. Is keen Zieraatsch an. Se sitt em knapp um´t Liev, man se höllt warm. Gah op´n Diek, bliev stahn ! Stappfoot dör´n Klei ! Dor hett "Mynherr", de Puustwind, dat Segg´n. De kappt de Bööm un snitt de´n Minschen dat Woort vun´t Muul af. Dorüm is sien Arbeitsspraak ok korthannig. Eensilbig is de Minsch. Eensilbig is sien Spraak.

Gah man in´t Moor un stell di in´t Spitt ! Dat is stuur Wark, dor maakst al vun sülvst nich vael Wöör. Loop man op´n Aesch achter Ploog un Peer: hen un her, vun Föör to Föör un vun Kehr to Kehr ! Dor hest keen Moot to´n langen Snack. Dor seggst du´t kortaf, wat du wullt, knapp un klaar. Dat is di so an.

Un bi de christliche Seefohrt ? Wenn de Storm huult un "Jan Rasmus" in Reep un Roor is ? Oder wenn´t bi´n Fischermann Tiet warrt, dat Nett to hieven ? Dor heet dat: "Ruum Hart, klaar Kimming", man nich: Maak´n lang "Pieterpater" !

För wat, höört wat ! Saeker ! Man, för´t Wark höört de Hand, nich dat Muul. Gah mi af mit de´n Glattsnacker ! Ik will de´n Anpacker ! Un de Anpacker snackt nich mehr, as he mutt. - - Man, de Minsch an´e Waterkant waarwarkt un knoojet ja nich alltiet.

Wenn he vun´e Arbeit kummt, treckt he sien Huusjopp an un maakt sik dat kommodig. Denn lett he sik in´ Stohl fall´n, reckt un streckt sik un smuustergrient: "So ! Dat harrn wi wedder beschickt !"

Denn kriggt de Welt - - un kriggt sien Spraak - - ´n heel anner Gesicht. Denn sitt dor Nadenken in un Lachen un Warmde. Denn warrt de Spraak breet un sitt vull Knaep. Wo kann se denn klangmal´n ? Tscha, mutt ik di dat eerst lang verklookfiedeln, verkleenklüütjen un verposemantuckeln ? Wat lacht de Buur - - un de Spraak - - över all de Narrentanteree, de Hansbunkentöög un de´n Spiejökenkraam in´e Welt. Wo kaamt dor de Wöör in´e Grippelgrabbel !

Man denn, na´n Ruus, kann de sülvige Mann still dorsitten un sachen un behött sien Wöör setten un dor mit hentogriepen, deep un eernsthaftig in dat Op un Dal vun´t Minschenlaeven.

Dat is uns´ Platt. Kortaf, wenn´t waesen mutt, man annertiets smaetsch un smiedig noog, all´ns to segg´n, wat sik rögen deiht in´e Minschenbost. Mal Arbeitskluft, mal Huusjopp.

Mal hart as aehlt in de ruge Mannsfuust, mal week as dat Straken vun´ Moderhand över dat flassen Haar vun´ Kind.

Mien plattdüütsch Land

Dat is mien Land ! Mien plattdüütsch Land !

De Baek, de treckt ehr sülvern Band.

De Kuckuck röppt, un liesen geiht

de Fröhwind över Wisch un Heid.

Un Kark un Kaat un Appelboom

staht still un blied in´ Vörjohrsdroom.

Un ik gah wedder an Moders Hand - -

dat is mien Land ! Mien plattdüütsch Land !

Heinrich Diers, 1894 bet 1980 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 2001

torügg in de´n Micheelimaand