Uns´ Herrgott un de Düwel
Uns´ Herrgott un de Düwel, de sünd mål tosååm op´n Reis west. Un dor naehmt de Lüüd, de ehr bemött, jümmers de Mütz vör ehr af.
Do seggt de Böös, "wenn he alleen is, denn nümmt nüms de Mütz af." - - "Jå", seggt uns´ Herrgott, "du schullst man mål wat Godes dohn, sodenn nöhm´ se vör di de Mütz ok af."
"Nae", seggt de Anner, "wenn ik ok wat Godes doh, dat hölpt doch nix. Denn meen´ se doch all, du harrst dat dåhn, un saen doch: "Gott sei Dank !" - - Åver passeert dor mål wat Leeg´s, sodenn krieg ik jümmers de Schuld, wenn ik dat ok gårnich dåhn heff; denn flöökt se jümmer vun Düwel un Krååm."
"Oh", seggt uns´ Herrgott, "dat bildt he sik woll man blots in." Nu gåht se je wieder, un do steiht dor´n Koh an´ Groov. De Mann, de ehr hödd hett, is´n baeten wiederlangs gåhn west.
| Do seggt de Düwel to unsen Herrgott, "nu kunn´ se dat je foorts mål versöken. He schall de ool Koh man mål in´ Groov stöten; sodenn kriggt he dat sülm to sehn." | |
Nå, uns´ Herrgott stött de Koh in´ Groov, un do verstaekt se sik achter´n Knick. As de Mann nu wedder torügg kümmt, un süht sien Koh liggt in´ Groov, do warrt he schimpen un schandeern, wokeen ehr dor ´rinstött hett, un flöökt je vun´ Düwel un all. "Sühst woll ?" seggt de Düwel. "Nu hest du ehr ´rinstött, un ik krieg de Schuld !"
Nu löppt de Mann je hen to Dörp un will Hölp hååln, dat he sien Koh wedder ´rutkriggt ut´n Groov. Do geiht de Düwel hen un hölpt ehr ´rut. Un as de Mann wedder t´rüggkümmt mit Hölp, do steiht sien Koh je al wedder un fritt, as wenn nix passeert is. "Gott sei Dank", seggt de Mann, "dat se wedder in´e Been is !"
"Sühst du nu woll ?" seggt de Düwel. "Nu heff ik ehr ´rutholpen, un du kriggst de´n Dank dorför. Wokeen hett nu Recht ?"
Wilhelm Wisser, 1843 bet 1935 - överdrågen in Europlatt vun Peter Kollund, Rosendåhl 1996
Wokeen nu mehr över Wilhelm Wisser waeten müch,
de kiek man mål bi Uwe Tychsen in Niestadt an´e Oostsee vörbi:
Keen gode Quell
Ehr Gesicht barg
lütt Trinå in Grootmoders Schoot,
kann to Roh
dörut nich kåmen:
"Op de Strååt
roopt de Annern, mien Håår weer root
as dat
Füür, ut de Kachelåven nåhmen."
"Un nu,
Grootmoder, segg mi, dat baed ik di blots,
wo dat füürrode
Håår ik heff kraegen ?"
"Mien lütt Deern, ok uns´
Håår mååkt de leve Gott;
as
he´t gifft, so mööt wi´t draegen."
Un lütt Trinå
sitt still un weent sik satt,
deiht de Oolsch
de Backen stråken:
"Åver,
Grootmoder, höör nu, weets du wat ?
Dor
lååt´ wi nix wedder måken !"
Heinrich Hansen, 1862 bet ?? - revideert vun Peter Kollund, Rosendåhl 1996