De Geldsendung
Op´n Grabower Postamt kümmt mal´n olen Daglöhner an un seggt to de Postassistentin, de dor an´ Schalter sitt: "God´n Dag, Fru Postdirekter ! - - Ik wull mien´ Joochen, de in Wismar bi de Suldaten is, de wull ik geern en baeten Geld henschicken. Nu weet ik aver mit de´n Kraam nich so recht Bescheed, denn mit de Schrieverie heff ik mi sien Daag nich vael bemöögt, un dorüm wull ik Se bidden, wat Se nich so goot waesen wulln un mi dat en baeten t´recht to maken ?"
| "Jawiß,
dat will ik woll dohn", seggt de Assistentin - - wat
en junge, fründliche Fru weer - - un as se de´n Olen do
na de Personalien vun sien Söhn fröög un wovael he em
schicken will, do meent de Daglöhner: "Ja, fiev
Mark wull ik em denn woll tokamen laten. Ik heff mi dor
ja höllsch suur för warrn laten müßt, aver nu - - dat
hölpt ja nix, de Jung mutt ja ok´n paar Penning in´e
Tasch hebb´n, wat he sik af un an en baeten Tobroot
köpen kann, denn bi de Suldaten schall´t ja ok man
jümmer heel knapp hergahn." "Ja, dat deiht dat woll", seggt de Assistentin, kriggt ´n Postanwiesung to faten, füllt de ut un seggt: "So, denn gaeven Se nu man fiev Mark un twintig Penning her !" "De´n Düwel!" röppt de Daglöhner, "för so´n baeten Schrievkraam twintig Penning ? Dat weer ja doch ok woll mit Fiev rieklich betahlt !" |
 |
"Nae, nae, mien leve Mann", gifft de Assistentin t´rügg un lacht so´n baeten, "billiger kann ik´t nu mal nich maken; so raken Se de twintig Penning man ´rut !"
Uns´ Daglöhner leggt denn ok fiev Mark un twintig Penning in luter Teihn- un Föfftigpenningstücken op dat Tahlbrett, un de Assistentin tellt dat na, treckt de Schuuflaad apen un smitt dat Geld in´e Kaß. "Wat, Dunnerwaeder !" begehrt de Ool do op, "wat hett dit nu to bedüden ? Ik denk, Se packen mien Geld in un schicken dat mien´ Söhn hen, un Se smieten dat nu hier eenfach in ehr Dischschuuf ? ! - - Nae - -Se sünd mi ja en nette Deern ! - - Dat glööf ik woll: So´n Hupen Geld, wo ik mi ´n half Johr för schinnert un plaagt heff, nasten eenfach in´e Tasch staeken un denn hüüt Avend in´ Kroog versimmsen ! - - Nae, dor warrt nix vun. - - Lang´n Se mi man foorts mien Geld wedder her, sünst geiht dat hier all mien Daag nich goot !"
"Aver mien leve Mann !" begööscht de Assistentin em nu un sett em dat denn lang un breed ut´nanner, wat dat mit so´n Postanwiesung för´n Bewandtnis hett. Na, un endlich lett de ool Daglöhner sik denn ok begööschen, seggt aver noch bi´t Rutgahn: "Ja - - ik warr mi aver liekers bi mien Söhn erkunnigen, wat he de fiev Mark ok würklich kraegen hett, un wenn nich - - sodenn köön´ Se sik man op wat faat maken !"
Heinrich Erichson, 1852 bet 1911 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1997
Dat hölpt sik
Güstern an´ Vörmiddag weer de Monteur vun´t Feernamt bi uns un hett uns´ Telephon ümleggt. Vun de Slååpstuuv nå de Wåhnstuuv. Dor köönt wi dat Bimmeln baeter höörn. De Keerl weer bannig fix mit sien Arbeit, nå´n half Stünn al stunn de Klöönkassen an sien nee Staed.
"Oha", wunner sik Åriådne, wat mien Fru is, "Se köön´ dor åver mit um - - Möög se´n schöön Taß Kåffee ?" "Geern", sae de Monteur, un denn drunken wi all Dree Kåffee.
"Jå", sae ik, "Handwark hett jümmers noch´n golln Bodden un warrt goot betåhlt." "Hett sik wat", knurr de Postmann. "Waeten Se, wat ik verdeen ? - Sößhunnertföfftig de´n Måånd ! Un dat nå achtuntwintig Deenstjohrn."
"Wat !" reep ik, "dat is hüüt jå to´n Starven to vael un to´n Laeven knapp noog." "Stimmt", sae he truurig, "åver sall ik hüüt noch ümsatteln op Privåt un mien Pangschoon susen låten ?"
"Åver bi de hütigen Priese. - Un denn de hogen Mieten", geef ik to bedenken. "Åch", sae he, "mit de Miete heff ik wieder keen Last nich. Mien Fru hett vun ehr´n Vadder ´n schöön lütt Huus arvt. Dor wåhnt wi billig. Reparåturn mååk ik all sülm. All´ns pükfein in´e Reeg. Moderne Möbels un so, Teppich un Gårdiens. Mien Fru verdeent jå ok. Mehr as ik. Achthunnert in´ Akkord ! Un uns´ Dochter, de nu twintig is, de hett ok Sößhunnert. - - Dat hölpt sik. Anners kunn´ wi uns jå överhaupt unsen Audi nich un uns´ lütt Boot nich leisten. - För de Urlaubsreisen. - Een günnt sik jå sünst nix."
Jan Braß, alias Edgår Walsemann, 1890 bet 19?? - överdrågen in Europlatt vun Peter Kollund, Rosendåhl 2003
Wenn du mål waeten wullt, wo nobel dat eegens losgüng mit de gaele Post,
denn kiek nå bi www.thurnundtaxis.de/