Dor liggt en lütt Kååt
Dor liggt en
lütt Kååt an´e Elv achter´n Diek,
de liggt dor so fraedvull
un schöön;
de Elv is so blank un de
Haewen so blau,
in´ Gåårn sünd de
Blomen an´t Blöhn.
Dor liggt en
lütt Kååt an´e Elv achter´n Diek,
de Vågels, de jubelt un
singt;
is all´ns en Vörjohr,
naemhen du ok kickst,
dat Hart di vör Höög man
so springt.
Dor liggt en
lütt Kååt an´e Elv achter´n Diek,
geiht åvends de Dag still
to Roh;
denn wannert dat Schummern
heel sacht över´t Land
un deckt mit sien Dook ehr
to.
Dor liggt en
lütt Kååt an´e Elv achter´n Diek,
an´ Haewen blinkt sülvern
de Steerns;
du strååkst mi de Hand un
ik kiek di in´t Oog,
denn küßt wi uns sinnig,
lütt Deern.
Dor liggt en
lütt Kååt an´e Elv achter´n Diek,
de kennt all uns´ hillige
Leef;
un schull ik wat wünschen,
ik wüß nichmål wat,
man blots, wat dat jümmer
so bleef !
Emil Hecker, 1897 bet 1989 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1995