D r i e v g o o t

Op´n smallen Padd an´ Diek gah ik in de fröhe Morgensünn - - de Hann´ in de Tasch - - un fleut vör mi hen. Nix drifft mi, ik heff vael Tiet. Tiet to´n Nadenken, Tiet mit mi to snacken. - - Scheun is´t hier ! Nüms löppt mi över´n Weg, höör nix as dat Schriegen vun de Seevagels an de Wattsiet, dor - - an´ Priel ´n paar bruun-swatt-witte Brandgöös un ünner mi de greunen Wischen an´ Foot vun de´n Diek.

Ik gah dal un wieder langs de´n Soom mit de´n brunen Striepen Drievgoot. Holt, Muschels, Feddern, ´n greune Buddel, ´n leddig Beerkist: Drievgoot - - so as ik. - - Anspölt mit de Floot, de´t na´n paar Daag wedder t´rügghaalt. Ja, ok ik mutt t´rügg, wenn mien Tiet hier üm is. T´rügg na Huus in mien Alldag. Un dor geiht dat wedder los, dat Schinn´, dat Iel´n, dat Jachtern achter´t Geld.

Ik blief stahn, laat dat Fleuten, kniep de Ogen tosaam un plier över Watt un Water. Wenn ik mi nu - - jüßt as dat Drievgoot heel - - wiet an´ Strand spööln laat, so wiet, wat mi de Floot nich mehr griepen kann. - - Ja, dat weer´t: Hierblieven ! - - Eenfach utstiegen, hierblieven un vergaeten, wat to Huus op di töövt. - - Man, - - weer´t dat wahraftig ?

Ik sett mi dal un sinneer vör mi hen. Un na´n Ogenblick schüddkopp ik un smiet de´n Droom wedder af. - - Laat goot sien, Jung, segg ik to mi. De Raeken geiht nich op: Blief ik hier, verleert sik mit de Tiet - - villicht na´n paar Waeken, villicht na´n paar Maand - - all dat, wat ik hier as mit Kinnerogen un all mien Sinn´ opnahm´ un leefwunn´ heff, slitt sik sinnig un staedig af, bet mi´t op eenmal nix mehr bedüden deiht.

Is nich ok mien Hamborg wunnerscheun ? Man, - - spöör ik dor noch wat vun, freu ik mi dor noch an, segg ik mi jümmer wedder: Scheun is´t hier ? Nae, doh ik nich ! Un so weer´t ok, wenn ik hierblieven wörr un mi op eenmal klaar warrt: Ok hier gifft´ de´n Alldag. Denn gifft´ keen Smack mehr vun Solt in de Bries, keen Ohr mehr för de Lark över mi an´ Haewen un dat Schriegen vun´e Mööw över´t Watt, denn hest keen Oog mehr för de lütten Blööm an´ Diek, nich dat Geföhl för de´n warmen Sand, wenn ik plattbarft dor över langloop - - all dat röögt mi na´n korte Tiet nich mehr, un villicht starvt dormit ok mien Leef to dissen lütten Placken Sand in´e See. Ja, so is´t woll: Dat sünd tweerlei, dat korte, sunnige Laeven in´ Urlaub un de lange, griese Alldag. Wenn de di wedder graepen hett, denn geiht de Blick nix as stuur liekut. Kickst nich na baven oder ünn´, nich na rechts un links, denn geiht dat Vagelsing´n ünner in´ Larm, un de lütten Blööm peddst dal mit sware Staeveln un markst dat nichmal !

Süh, segg ik to mi, nu waes nich truurig, un maak di dat nich so swaar, wenn´t wedder na Huus hengeiht. Pack di´n paar dröge Blööm vun´ Diek, ´n Handvull Sand un Muschels in dien Gummistaevel, un freu di tohuus doran un denk: Villicht in´ paar Maand, in een, twee Johrn büst wedder t´rügg. Un denn is´t wedder dor: Dat Rusen vun Wind un Water, dat Rüken vun Solt un Tang, dat Spöör för de Roh, dat sinnige Kieken in de Sünn un de Wulken, de Freud an de lütten Blööm an´ Diek un an´ Handvull fienen Sand, de di dör de Fingers löppt - - un an all dat kann ik mi denn wedder freun, un ik weet: - - Ik bün wedder op Wangeroog !

Hans-Jürgen Forster, 1992 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1997

Ferien in Noordfreeslann

Bi uns hier båven hoog in´ Noorn,
dat is en Paradies !
Kickst mål över´n grönen Diek,
denn warrst du dat al wies.
Gewaltig liggt de "Blanke Hans",
spöölt an de´n griesen Strand.
De Luft, de is en lütt bet köhl,
dat gifft en frisch Geföhl.

Bi uns laevt man noch richtig frie,
kumm ´ran, waes mit dorbi.
Willst båden, un hest keen Båådbüx,
denn loop eenfach åhn nix.
Un willst du Sünn ut eerste Hand,
denn legg di in´e Sand.
So föhlst du di sach wunnerbor,
hier båven is all´ns klåår.

Doch nich blots an de See is´t schöön,
schullst unse Wischen sehn,
uns´ gröne Marschenland
liggt as en flache Hand.
Kumm, sett di ünner´n Wichelboom,
op´t Feld sühst dusend Bloom.
Bi uns in Noorn is´t würklich schöön,
wi hebbt ok Tiet to klöön´.

Refrain:
Ferien op Land, an unse Wåterkant,
Dünen un Diek, nu is dat bald sowiet.
Ferien sünd dor, nu is dat endlich wåhr.
Barfoot dör dat Watt un Tiet för düt un dat.

"Springfloot", 1990 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1997

Heel bekannt sünd de veer Plattmåkers besonners vör Wiehnachten in elkeen lütt Kark hier an de Noordseeküst

torügg in de´n Heumaand

PS. kiek di ok jomål dat Multimår-Wattforum in Tönning an´e Eider an

oder ünner http://www.multimarwattforum.de/