De Dörpssmaed
Siet Generåtschonen weer in uns´ Dörp de Smaed in Familienbesitz. Jed´een kenn Klåås Smitt - - anners worr he nich nöömt - - liekers he Henningsen heten daeh. He besloog åver nich blots Peer, nae, Klåås gung mit de Tiet, he repåreer ok Fohrrööd un Neihmåschiens. He kunn heel grootåårtig aflopen Iesen wedder üm de holten Wågenrööd spann´. He weer also ok Råådmåker.
| As Kinner muchen wi togeern tokieken, wenn he in sien dicke Ledderschört de´n Blååsbalg hanteer un dat Füer in´e groot Füerstaed hoog opschoot. Gårnich wegtokriegen weern wi, wenn he Peer beslåhn daeh. De Deerten wussen al jümmer Bescheed, wenn´t op de Smaed togüng. Se worrn denn fåken störr´sch op sik. Wat weer dat jümmers´n Hölphååln, wenn Hinne-Willi mit sien buckige Peerd Jule keem. | |
Jule weer åver ok´n Åås. Se kunn sik so gau ümdreihn, dat se Hinne-Willi in´e Büx un noch´n baeten wat deper tofååt kreeg, wenn he een vun ehr Been hoogböörn wull. Dorop töven wi Göörn jümmers un högen uns över Hinne-Willi sien Spektåkel un sien Bucksprünge. He jåågt uns denn jümmer mit´e Pietsch weg, åver wi weern gau t´rügg, wulln dat Spillwark jå to Enn sehn. Kunn waen, wat Jule nochmål tobeet. Klåås Smitt kreeg dat åver jedesmål mit Gedüür t´recht, dat Jule ehr niege "Schoh" kreeg un jedesmål schoov Hinne-Willi giftig af, mit sien Jule in´ Slepptau. Se weer denn fåken so buckig, dat he ehr trecken muß - - nich se em !
De Smaed is al siet Jåhrn nich mehr dor - - steiht nu´n Autowarkstaed un´ masse PS ümto un bieten doht de ok nich.
Christå Heise-Batt, 1992 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1995
Uns´ Tiet
"Dat gåh
uns woll op unse olen Dååg."
Ut Odinstieden klingt dat Woort
uns her.
´keen kennt dat noch ? - - Dat
Ole gellt nich mehr.
De Minsch laevt anners heel un
deel vundååg.
Wi ståht in´
hellöögsch, unrohdraeven Welt,
de jed´weddereen mit anner Ogen
süht.
Uns gellt man blots dat, wat
tellen deiht för hüüt,
man düsse Dag un düsse Stunnen
tellt.
Wi hebbt keen
Tiet to´n Gruveln un Besinn´.
Wat scheert uns hüüt, wat
insmååls kåmen mag !
Wi hebbt to dohn, de´n leven
langen Dag
in elkeen Stünn de Tiet wat
aftowinn´.
De as de Annern
nich in Druus un Drifft
nå Goot un Geld un baeter Laeven
jåågt,
de tietvergaeten dröömt, un de
nich wåågt,
de Drömelklåås mag sehn, wonaem
he blifft.
Wat insmååls
warrt, tokünftig ? - - Åch, swieg still !
Dood, Öller, Möödwarrn - -
wokeen will dat waeten !
In hille Hast hebbt´ wi al lang
vergaeten,
to frågen, wat de Herrgott mit uns
will.
Uns geiht dat
goot - - uns´ Seel sacht man wat schrååg.
Blots denn un wenn, in en
vergaeten Stünn
dröömt se verloorn, as wenn se
söcht un sinn´,
wat denn woll warrt - - op unse
olen Dååg.
Hans Ehrke, 1898 bet 1975 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1996