De lüttje Prinz

De sövente Planet hett nu de Eer waen. De Eer is nu man nich jichtens een Planet mang all de Annern, nae ! Dor giff dat hunnertölven Königen (klaar, wenn du de Negerkönigen nich vergaeten deihst), sövendusend Geografen, naegenhunnerdusend Kooplüüd, sövenunenhalv Million´ Sprietköpp, dreehunnertunölven Million´ Hoogkröppsche, dat heet - - so üm un bi twee Milliarden grote Lüüd.

Wullt du di mal vörstell´n, wo groot dat de Eer is, denn will ik di blots dat segg´n: Eh´r dat se de´n Stroom utklamüüstert harrn, do geef dat op all de söß Kontinenten en ganse Armee vun alltohoop veerhunnertuntweeunsößtigdusendfiefhunnertunölven Lanteern´böters ! Vun wietaf hett dat´n bannigen Indruck maakt.

Woan´s sik düsse Armee rögen daeh, dat weer instudeert as bi´n Opernbalett. De Dans fung an mit de Lateern´böters vun Nieseeland un Australien. Nadat se ehr Lantüchten anbött harrn, güng´n se in´e Puuch. Nu weern de Lanteern´böters vun China un Sibirien an´e Reeg. Dorna trocken ok de af achter de Kulissen. Nu keem´n de Lanteern´böters vun Rußland un Indien an´e Reeg. Denn de vun Afrika un Europa. Denn de vun Süüdamerika un denn de vun Noordamerika. Un nienich hebbt se bi jemehr Opföhrung wat dör´neen smaeten. Grootaartig hett dat waen.

Man blots de Anböters vun de eenzig Lantücht, de an´ Noordpool stünn, un sien Macker vun de eenzig Lantücht an´ Süüdpool, de Beiden bruuk´n sik nich mit jemehr Arbeit vertöörn: Se müßen man blots tweemal dat Johr arbeiden.

Wenn een sien´ Gripps mal in´e Runn´ sprütten will, mag angahn, wat he denn ok baeten överdrieven deiht. Ik bün nich so gans liekto waen, as ik ju vun de Lanteern´böters vertell´n daeh. Mag waen: Ji hebbt´n scheven Indruck kraegen vun uns´ Planet, all de Lüüd, de sik dor nich mit utkenn´ doht. De Minschen bruukt garnich so vael Platz op´e Eer. Düsse üm un bito twee Milliarden Lüüd op´e Eer, de kunn´ nu lichtmal all tohoop kamen. Dor stünn´ se denn neeg bi neeg. Denn kunnst du jem lichtto op´n Tingplatz vun tweemal twintig Miel´n ünnerkriegen. Du kunnst all de Minschen op de lüürlüttst Insel in´ Pazifik ünnerbring´n.

Klaar, de groten Lüüd warrt ju dat nich toglöven. Se meent ja: Se hebbt vael Platz nöödig. Se hoolt sik för jüßtso bedüden, as de groot Aapenbrootbööm. Segg jem eenfach, se schüllt sik dat mal sülm utraeken. De statistischen Tahl´n sünd för se hillig, se warrt dor jemehr Spaaß bi hebb´n. Aver ji schüllt dor nu nich ju Tiet mit verplempern. Ji hebbt ja Totruun to mi.

De lüttje Prinz keem nu op´e Eer an un wunnerwark sik aartig: He kunn nüms wies warrn. He weer al bang, wat he de´n verkehrten Planeten faat kraegen harr. Man, do hett he´n maanfarven Krink sehn, de röög sik in´ Sand.

De lüttje Prinz güng sitten op´n Steen un keek na baven, na´n Haewen: "Ik fraag mi", sae he, "wat de Steerns dorüm so lüchten doht, wat elkeen een´s Daags sien eegen Steern wedderfinn´ kann ? Kiek, dor is mien Planet. He steiht jüßt baven uns´ Köpp . . . Aver wo wiet is he weg !" "He is schöön", sae de Slang. "Wat wullt du hier beschicken ?"

"Ik heff´n Problem mit so´n Bloom", sae de lüttje Prinz. "Sühso !" meen de Slang. Denn sweeg´n de Beiden still.

"Wonaem sünd de Minschen ?" füng de lüttje Prinz wedder an. "Een föhlt sik´n baeten alleen in´e Wööst . . ." "Ok bi de Minschen föhlt een sik alleen", sae de Slang.

De lüttje Prinz keek´n ganse Tiet na ehr hen: "Du büst mi en drollig Deert", sae he oplets to de Slang, "spierig as´n Finger . . ." "Aver ik heff mehr Knööv, as de Finger vun´ König", sae de Slang.

Do müß de lüttje Prinz smuustern: "Du hest nich vael Knööv . . . du hest ja garkeen Poten . . . du kannst ja nichmal op Tour gahn."

"Ik kann di wieder wegdraegen as´n Schipp", sae de Slang. Se rull sik üm de´n lütten Prinzen sien Knövel as´n goll´n Armring: "Jeed´een, de ik anrögen doh, de´n gaev ik wedder t´rügg to de Eer, vun de he ja ok mal kamen is", sae se. "Aver du büst ja schier, du kümmst ja vun´ annern Steern . . ." Dor hett de lüttje Prinz nix to seggt. "Du deihst mi leed op düsse Eer ut Granit, dor büst du so flöödig. Ik kunn di een´s Daags hölpen, wenn di dat na dien Planet verlangen deiht. Ik kann . . ."

"Oh, ik heff dat woll goot verstahn", sae de lüttje Prinz, "aver woso snackst du jümmers in Radels ?" "Ik löös se alltohoop", sae de Slang. Denn sweeg´n de Beiden still.

De lüttje Prinz güng dwars dör de Wööst un keem blots´n eenzig Bloom in´e Mööt. En Bloom mit man dree Blöhbaeder, en Ik-bün-nix-Bloom . . .

"Wonaem sünd de Minschen ?" fröög de lüttje Prinz heel fründlich. De Bloom harr mal´n Karawan sehn, de trock an ehr vörbi: "De Minschen ? Ik meen, dat giff dor so üm un bi söß oder söven. Ik heff jem mal sehn, liggt al Johr´n t´rügg. Aver nüms weet, wonaem se afblaeven sünd. De Wind weiht jem Spoor´n weg. Se hebbt keen Wutteln, dat´s bannig leeg för jem."

De lüttje Prinz kladder op´n hoog´n Barg ´rop. Betto harr he blots sien dree Vulkanen kennt, man de raeken em blots bet na de Kneen hen. Un de utbackte Vulkan harr em as Footbank deent. Vun baven so´n groten Barg, hett he sik denn seggt, müß ik doch eegens över de´n helen Planeten kieken köön´un över all de Minschen . . . Aver he kunn nix gewahr warrn, as man blots de Tippen vun´ heel Dutten griese Felsen.

"Moin moin", sae he mal so op goot Glück. "Moin moin . . . moin moin . . . moin moin . . .", geef de Wedderhall t´rügg.

"Wokeen büst du ?" fröög de lüttje Prinz. "Büst du . . . büst du . . . büst du . . .", geef de Wedderhall t´rügg.

"Waest doch mien Frünn´ ik bün alleen", sae he. "Ik bün alleen . . . ik bün alleen . . . ik bün alleen . . .", geef de Wedderhall t´rügg.

Wat för´n drolligen Planet ! dach he do. De is gans dröög, vull vun griese Tippen un heel salten. Un de Minschen hebbt keen Spier Phantasie. De plappert man blots na, wat du jem segg´n deihst . . . Bi mi to Huus, dor harr ik´n Bloom, de füng jümmers toeerst dat Snacken an.

Nu hett sik dat so drapen, as de lüttje Prinz ´n ganse Tiet dör de´n Sand lopen weer, över de Felsen un de´n Snee, do funn he oplets en Straat. Un all de Straten föhr´n ja wiß hen na de Minschen.

"Goden Dag ok", sae he. Dor geef dat´n Gaarn mit blöhen Rosen. "Goden Dag ok", saen de Rosen. De lüttje Prinz keek na jem hen. De hebbt alltohoop jüßtso utsehn as sien Bloom.

"Wat sünd ji för welk ?" fröög he jem, mit grote Ogen. "Wi sünd Rosen", saen de Rosen.

"Sühso !" meen de lüttje Prinz . . . Un föhl sik dull truurig. Sien Bloom harr em vertellt, se weer de Eenzigst vun ehr Aart op´e Welt. Un nu geef dat dor fievdusend vun, all gliek, in een´ eenzigen Gaarn !

"Goden Dag ok", geef de lüttje Prinz hööflich t´rügg. He dreih sik üm, aver he kunn nix wies warrn. "Ik bün dor", sae en Stimm, "ünner´n Appelboom . . ."

"Wat büst du för een ?" sae de lüttje Prinz. "Du büst bannig schöön . . ." "Ik bün en Voß", sae de Voß.

"Man to, un spael mit mi", slöög em de lüttje Prinz vör. "Ik bün dull truurig . . ." "Ik kann nich mit di spael´n", sae de Voß. "Ik bün noch nich tamm."

"Oh ! Nix för ungoot", meen de lüttje Prinz. Aver denn dach he baeten na un sae achteran: "Wat hett dat to bedüden, tamm waen ?" "Du büst nich vun düsse Kant", sae de Voß. "Wat söchst du ?"

"Ik söök de Minschen", sae de lüttje Prinz. "Wat hett dat to bedüden, tamm waen ?" "De Minschen", sae de Voß, "de hebbt Flinten un gaht op´e Jagd. Dat is mi towedder ! De hoolt sik ok Höhner, dat is wat mi freut. Söchst du ok Höhner ?"

"Nae", sae de lüttje Prinz. "Ik söök Frünn´. Wat hett dat to bedüden, tamm waen ?" "Dat´s en Saak, de warrt faken vergaeten", sae de Voß. "Dat meent, sik vertruut maken."

"Vertruut maken ?" "Klaar", sae de Voß. "Opstunns büst du för mi noch´n lüttjen Buttjer, so as hunnertdusend anner lüttje Buttjer ok. Ik bruuk di nich, un du bruukst ok mi nich. Ik för di bün man blots´n Voß, so as hunnertdusend anner Vöß ok. Aver wenn du mi tamm maken deihst, denn bruukt wi Beiden een de´n Annern. Denn büst du för mi de Eenzigst vun´e Welt. Un ik bün denn ok för di de Eenzigst in´e Welt. . ."

"Ik fang an to verstahn", sae de lüttje Prinz. "Dat giff dor en Bloom . . . Ik meen, wat se mi tamm maakt hett . . ." "Dat mag angahn", sae de Voß. "Dat giff all´ns wat mööglich is op düsse Eer. . ."

Aver de Voß keem op sien Idee t´rügg: "Mien Laeven is dröög. Ik jaag Höhner, de Minschen jaagt mi. All de Höhner sünd gliek, un all de Minschen sünd gliek. De Tiet warrt mi´n baeten lang. Aver wenn du mi tamm maken deihst, sodenn kümmt Sünn in mien Laeven ´rin. Denn kann ik ok dien Pedd ´ruthöör´n, de heel anners lett as all de Annern. Bi de annern Pedden verkruup ik mi ünner de Eer. Man dien Pedd röppt mi ´rut ut mien Buu, so as´n Musik. Un nu: Kiek mal ! Kannst du dor de Wetenkampen sehn ? Ik aet keen Broot. De Weten is mi to nix nütt. Bi de Wetenkampen, dor fallt mi nix to in. Un dat is truurig. Aver du hest güll´n Haar. Jungedi, dat warrt wunnerschöön, hest du mi eerstmal tamm maakt ! De Weten, de is güll´n, un dor warr ik jümmers an di bi denken. Un ik warr dat denn geern hebb´n, wenn de Wind över de´n Weten strieken deiht . . ."

De Voß sweeg still un keek´n lang Tiet na de´n lütten Prinzen: "Wenn du dat magst . . . so maak mi tamm !" sae he.

"Ik wull dat ja to geern", anter de lüttje Prinz, "man ik heff nich vael Tiet. Ik sall Frünn´ finn´ un´ Barg Saken kenn´lehrn." "Du kannst blots Saken kenn´lehrn, de du ok tamm maakt hest", sae de Voß. "De Minschen hebbt dor keen Tiet mehr för över, dat se jichtenswat kenn´lehrn doht. Wat se sik bi´n Höker kopen doht, dat´s all´ns glieks fardig. Man dat giff keen Hökeree för Frünn´, dorüm hebbt de Minschen ok keen Frünn´ nich mehr. Wenn du´n Fründ hebb´n wullt, sodenn maak mi man tamm !"

"Wat sall ik dor för maken ?" fröög de lüttje Prinz. "Du mußt vael Gedüür hebb´n", anter de Voß. "Opeerst geihst du mal´n baeten afsiets vun mi in´t Gras sitten, kiek: jüßt so. Ik warr di denn ut´n Ogenwinkel bet scheef ankieken, un du seggst denn nix. De Snackeree is dor schuld an, wat sik de Lüüd nich verstaht. Aver elkeen Dag dröffst du baeten neeger na mi ´ranrücken . . ."

Anner´n Morrn kümmt de lüttje Prinz wedder t´rügg. "Dat harr baeter waen, wenn du to de sülvige Stünn torüggkamen weerst", sae de Voß. "To´n Bispill: Kümmst du namiddags Klock veer, sodenn kann ik al Klock dree anfang´n, mi dorto to freu´n. Un wenn de Tiet sodennig vergeiht, denn warr ik mi jümmer duller freu´n. Klock veer warr ik denn al hibbelig un jiddelig; ik warr denn wies, wovael dat Glück kossen deiht ! Man wenn du to watweetik för´n Tiet kümmst, sodenn weet ik nich, wo ik mien Hart op inrichden sall . . . All´ns mutt sien´ Schick hebb´n."

"Wat hett dat to bedüden: Schick ?" fröög de lüttje Prinz. "Dat´s ok wedder so´n Saak, de warrt faken vergaeten", sae de Voß. "Dat´s dat, wat de´n een Dag vun all de Annern ünnerscheden deiht, un een Stünn vun all de Annern. Dat giff dor, to´n Bispill, bi mien Jagers so´n Schick. Dunnersdags danst se mit´e Deerns ut´n Dörp. Dorüm is nu de Dunnersdag en wunnerbor Dag ! Denn gah ik bet hen na de Wienbargen spazeern. Güng´n de Jagers nu an watweetik för´n Dag na´n Dans hen, sodenn weern ja all Daag gliek un ik harr nienich en Dag free."

Sodennig is dat nu kamen, dat de lüttje Prinz de´n Voß tamm maakt hett. Un as nu de Stünn neger keem to´n Afscheed: "Ach !" sae de Voß . . . "mi warrt nu de Tranen kamen."

"Dor büst du sülm an schuld", sae de lüttje Prinz. "Ik wull di ja nix Leeges andohn, man du hest dat ja wullt, wat ik di tamm maken sull . . ." "Wißdoch", sae de Voß.

"Aver nu warrn di de Tranen kamen !" sae de lüttje Prinz. "Klaar", sae de Voß.

"Sodenn hett di dat an´ Enn nix gaeven !" "Dat hett mi", sae de Voß, "de Farv vun´ Weten gaeven."

Un he sae noch achteran: "Kiek di man nochmal de Rosen an. Denn warrst du ok begriepen, wat dien Roos eenzigaartig is op´e Welt. Du kümmst denn nochmal t´rügg un seggst mi tschüß, un ik warr di denn en Geheemnis schenk´n."

De lüttje Prinz güng un keek sik nochmal de Rosen an: "Ji seht heel anners ut as mien Roos, ji sünd ja noch garnix", sae he to jem. "Nüms hett ju opstunns tamm maakt. Ji sünd jüßtso, as mien Voß mal waen is. De hett´n Voß waen, as hunnertdusend annern ok. Aver ik heff em mi to´n Fründ maakt, un dorüm is he nu eenzigaartig op´e Welt."

Do hebbt sik de Rosen nu bannig schaamt. "Ji sünd wiß schöön, man ji sünd ok doof", hett he noch seggt. "Nüms mag för ju starven. Wißdoch, mien Roos dor bi mi to Huus, güng dor so jichtenseen an vörbi, de kunn an´ Enn meen´: De süht ja jüßtso ut as ji. Aver wenn du ehr alleen ankieken deihst, sodenn is se vael wichdiger as ji dor alltohoop. Dat kümmt so: Blots ehr heff ik gaten. Un blots ehr heff ik ünner´n Glaspott sett. Un blots ehr heff ik mit´n Paravang afschirmt. Un blots se ehr Rupen heff ik doot maakt (utnahmen twee oder dree, vun waegen de Botterlickers). Un blots ehr heff ik klagen höört oder ok prahlen, un ok af un an mal stillswiegen. Un blots se alleen is mien Roos."

Un he güng torügg na de´n Voß: "Tschüß ok", sae he . . . "Tschüß ok", sae de Voß. "Un dat´s nu mien Geheemnis. Dat is heel eenfach:

"Wo dat op ankamen deiht, dat kann een nich mit de Ogen wies warrn", repeteer de lüttje Prinz, he wull dat butenkopps behool´n.

"All de Tiet, de du mit dien Roos tobröcht hest, dat´s de Tiet, de dien Roos so wichtig maken deiht."

"All de Tiet, de ik mit mien Roos tobröcht heff . . .", sae de lüttje Prinz to sik, he wull dat ja nich vergaeten.

"De Minschen hebbt düsse Wahrheit vergaeten", sae de Voß, "aver du dröffst dat nienich vergaeten. Du mußt för de´n Rest vun dien Tiet för all dat instahn, wat du di mal tamm maakt hest. Du mußt för dien Roos instahn . . ."

"Ik mutt för mien Roos instahn . . .", repeteer de lüttje Prinz, he wull sik dat marken.

Antoine de Saint-Exupéry, 1900 bet 1944 - Uttog vun Arnd Immo Richter, 2000 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 2002