De Kranen
De Kranen
trecken hoog dor över´n See.
De Netten fleegt
un spinnt de Stoppeln in.
So witt is dor
dat Feld vun, as weer´t Riep
un Frost un
Snee. Dat blaenkert in de Sünn,
graad as´t witt
Sied deiht an´e Dodenkroon,
de ünner Glas
an de´n Kurpieler hangt,
neeg bi de
Örgel, wenn de Sünn se dröppt
dwaß dör dat
Altarfinster, Sünndags Morrns.
Leeg liggt de
Eer dor, as´n schöön jung Fru,
de se to Bett
hebbt bröcht, as ehr Stünn keem,
un de´t
Melkfewer överstahn nich kann,
doröver
tosaambrickt un starven mutt,
un seelig, still
un gottfallig starvt:
Se weet, ehr
Kind, dat överlaevt ehr doch,
dat liggt vull
Laeven in sien Bünnel dor,
in sien lütt
warm Weeg, in Fack un Timmer.
De Kranen
trecken hoog dor över´n See.
Klamm hangt dat
Loof un druus an Telg un Twieg.
Dat heel ool
Holt steiht eernst un stumm un still,
so still un
truurig dor un in sik kehrt,
as een, op de´n
miteens dat Unglück keem,
un de nu noch
sik nich to faten weet.
De Süük is
braken in sien Huus,
sien Kinner
falln vör em een bi een
un liggn nu
stief, verschrümpt as Lieken dor,
de unaart´ un
vull Elenn storven sünd.
Un wo so´n arm
lütt Blatt noch gröön sik höllt,
dat söcht so
bang na de Sünn, as wenn´t
anklagen wull de
böös ool Nacht bi ehr,
Ruuchriep un
Frost un Hagel, Storm un Wind,
de een´ so
nürig na de Görgel faat,
as hungrig Wülv
dat Aulamm in de Hörd.
De Kranen
trecken hoog dor över´n See.
De Grund de
dampt, un de graag Daak de stiggt
hoogop un
treckt dor över´n Hellbarg hen,
as weer´n Dörp
dor achter af wo brennt
un swaelt un
noch rookt in Schutt un Asch.
So matt un bleek
un övernachtig süht
de Sünn op all
de Starvensangst vör ehr,
as künn s´ dat
Elenn garnich an mit sehn,
as wenn de
lütts Grasspier, dat lütts lütt Blatt,
dat dor to Enn
nu geiht, so leed ehr daeh,
as weer´t ´n
Kind, dat noch nich spraeken kann
un all sien Leed
man mit de Ogen klaagt.
De Sünn süht
in de´n Dood bedrapen, as een,
de gar to geern,
wo geern noch ! hölpen daeh,
un de´n an sien
warm Hart so deep dat geiht,
dat heet dat
müch, un doch nich hölpen kann.
De Kranen
trecken hoog dor över´n See.
Un wat dor
schriggt, dat is de Kranen ehr Roop.
Sühst du ? Dor
trecken s´ hen in Reeg un Glied,
as Mannschaft
hen, de Order kraegen hett,
un de nu
afmarscheert ut dat ool Quarteer,
vörwarts de
breede Landstraat lustig lang.
Se weet dat
woll, ehr Disch is wedder deckt,
un vull un
rieklich deckt, wohen se gahn.
Is´t ok ´n
goot Stück Wegs, wat vör ehr liggt,
un mutt dor
maennigeen an glöven ok,
wat se torügg
hier laat´, is bitterböös,
dat weer för
ehr so hart un slimm un leeg,
as för de
Armoot is de düre Tiet,
so´n Noot, as
Süük un Hunger för uns Minschen,
so´n Noot, as
sachts de Krieg uns faken al bröcht,
de, wat de
Fraeden spaart hett, roovt un fritt.
De Kranen
trecken hoog dor över´n See.
Wi haakt un
plögen, möhn un extern uns
vör Dau un Dag,
bet in de daakig Nacht.
Wi perrn un
lopen, rönnen, trietzen, schuven,
de Een de´n
Annern stööt wi , ´keen toeerst
ankamen deiht,
man wi weet sülm nich, wo ?
Weer ok uns´
Harvst un Winter lang al dor,
wi dohn, as keem
de Au´st uns all´ noch mal,
as künn´ wi
noog nich af dor all´ vun kriegen.
De Netten sehn
mi nich, de Stoppeln nich,
de Kranen, de
sehn mi nich, de vörwarts treckt,
un för de
Kranen ehr´n Roop, dor sünd wi doof, - - -
bet dat uns´
Aar kümmt. - - - Wi sehn nich to,
wat för de
Fohrt uns´ Flünken stark noog sünd;
kümmt de Tiet,
so meent wi all´, denn kümmt sachts Raat.
De Tiet de
kümmt. - - - Höör, höör, de Kraan de röppt !
John Brinckman, 1814 bet 1870 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1998