De Fohrt na Kappeln
De Schipper Krüschan Haß vun Kappeln
weer mit en Ladung Kees un Appeln
in´ lüttje Bark na Flensborg kaam´;
de Kees un Appeln alltohopen
worr he mit Vördeel gau verkopen.
Hett denn en Ladung Stückgoot nahm´:
En Posten Kaffee, Ries un Rum,
Korinten, Sucker, dröögte Plumm´
un sünst noch allerlei, he dach
to saegeln noch vör Middernacht.
As op de´n Toll he utklareert
geiht he noch na Hans Rasch, n´ Weert,
de an´e Schippsbrügg wahnen daeh,
in´ Eckhuus, wo recht vael Verkehr
vun Seelüüd un Landrotten weer,
en´ olen Seebaar weer ok he.
Dor güng dat jümmers lustig to,
un Schipper Haß, de weer so froh.
Hans Rasch, de maakt´n fein Glas Grog,
so stief, as so en eeken Stock.
So nöördlich maakt he´t un so goot,
as weer dat för de´n Noordpol bruut.
Dat smeck so praechtig Schipper Haß,
he drunk heel lustig Glas na Glas.
Un all de munteren Geselln
de wussen so vael to vertelln,
de Balken kunn´ sik dorvun bögen.
Dat maak de´n Schipper vael Vergnögen.
So´n Seelüüd, de vertellt ja goot,
as öftmaals ok de Jaegers doht.
Wo nu de Klock hett ölven slagen,
do steeg dat Haß na´n Kopp vun´ Magen;
he nehm sien Hoot un gung nu fort,
dat worr ja Tiet, he keem an Boord.
Mit vaele Möh keem he op´t Deck,
de Schippsjung kreeg binah en Schreck.
De maak de hele Mannschop ut,
harr in sien Koje en baeten ruht.
De Schipper fraagt, un jedeen Woort
dat keem herut mit sware Tung:
"Jung, is all People nu an Boord ?"
"Ja, ik bün hier", anter de Jung.
Nu trock de Schipper ut de´n Rock
un kommandeer: "Jung, hiß de Fock !"
De hiß. Dat Grootseil keem heran,
do faat de Schipper sülvst mit an.
"De´n Klüwer hiß"; dat weer gau dahn,
un nu kunn´t los na Kappeln gahn.
De Schippsjung sett sik vör op´t Deck,
de Schipper achter bi dat Heck.
He nehm nu in´e Hand dat Stüer,
em worr so duselig de Kopp,
he röppt: "Sühst du dat Kegnaes-Füer,
so wahrschuu mi un paß goot op."
"Ja Schipper, ja", antert de Jung.
Doch gau harr em de Slaap betwung´n,
he leeg so lang he weer op´t Deck
un drööm vun Arvensupp un Speck.
De´n Schipper full´n in´ Ogenblick
de Ogen to, he nick un nick,
denn laed he bald sik op de Siet
un leeg to slapen lange Tiet.
He drööm vun´ Grog, vun dat Vertelln,
lach mit de munteren Geselln
bi Rasch. - - De Luft weer lummerig,
de Wind weer still un röhr sik nich,
heel liesen plaetscher denn un wenn,
dat Water an de Planken hen.
Nu fohr de Schipper op vun´t Slapen;
he kreeg man half de Ogen apen,
un fraagt de´n Jung: "Is al in Sicht,
dat Kegnaes-Füer ?" - - "Nae Schipper, nich",
antert de em. - - "Denn wahrschuu mi,
wenn du dat sühst, dat segg ik di !"
"Ja Schipper, ja", de Schippsjung röppt,
leggt op de anner Siet sik, slöppt
glieks wedder in, fung an to drööm´
vun vulle Baern- un Appelbööm.
De Schipper sleep ok, worr bald sagen.
Doch, as dat nu fung an to dagen,
do richt he sik so matt in´t Enn.
Reef sik de Ogen mit de Hann,
kleit sik de´n Kopp, sprung in´e Hööcht,
as he dat blaue Wunner seeg.
He röppt: "Hest du de Troß lossmaeten
an´t Land ?" - - "Nae, dat heff ik vergaeten",
antert de Jung. - - Do fluch ool Haß
vör sik in´ allerdeepsten Baß
un röppt: "Du Dööskopp ! sühst du nich,
dat Fohrtüüch liggt noch an´e Brügg."
Th. Rethwisch, 1913 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1998
Wenn du mehr över de ole Seefohrt waeten müchst,
denn kiek nå bi www.flensburg-online.de/