De Ünnereerdschen treckt af
Dat weer laat
in´ Harvst un düüster Nacht,
keen Glimm´
noch Schimmer weer to sehn.
Bi´t Fährhuus
an de Eider sacht
höör man de´n
Stroom vörövertehn.
Dat Water
gluckert in de Deep,
de Wellen
spööln op de´n Sand - -
Weer´t nich, as
wenn´t "Haalöver
!" reep
?
Wiether, vun
Güntsiet över´n Strand ?
De Fährmann op
de Hohner Fähr
richt in sien
Bett sik över´t Enn
un luustert - -
doch Minschen wenkt ni´mehr.
De Wildgöös,
denkt he, treckt dorhen.
De Raegentüter
un de Swaan,
keen Minsch, he
weer denn op´e Flucht,
Wildvagels
sünd´t, he kennt de´n Toon,
de wannert baven
dör de Lucht.
Dor wannert se
un roopt hendal:
"Haalöver
!"
klingt dat siet un wiet,
"Haalöver
!" - -
Höör ! Un noch eenmal !
Un jüßt, as
keem´t vun günner Siet.
He richt sik
nochmal op un höör:
Ja, Stimm´ as
Vagels, fien un sacht,
vun wiet un
siet, vun hen un her,
de repen as um
Hölp bi Nacht.
Ok keem en Toon
dor denn un wenn,
as vun de
Fährglock över´n Stroom,
so sacht, as
trocken Kinnerhann´
ahnmächtig an
de´n Glockenboom.
Schull´t
würklich waen ? - - He reep de´n Knecht:
"Stah
op, stah op ! De Fährglock geiht !
Stah
op un maak de Fähr torecht !
Wüllt
sehn, wo laat noch wenken deiht !"
Un as de Beiden
buten keem´
un över´n
Stroom bi düüster Nacht - -
Wat weer´t een
Schien ! Wat weer´t een Glimm´!
Wat weer´t een
Lopen, still un sacht !
Glimmkruper op
de´n gansen Strand ?
Irrlichten ?
Segg, wat geiht dor vör ?
As Kinner
höört se vun dat Land
"Haalöver
!"
dusendstimmig her.
Un as se landt,
do drängt en Swarm
vun lüttje
Lüüd sik op de Fähr,
en Lücht, en
Bünnel ünner´n Arm,
bi jede
Överfohrt noch mehr.
Un wenn se landt
op´e anner Siet,
leggt jeder in
de Büß sien Deut,
un över´t Feld
hen, siet un wiet,
süht man de´n
Trupp, de wieder geiht.
De Fährmann
swiggt, de Knecht, de swiggt.
Se kennt de
Lütten, de se laadt.
Do kümmt de
Letsde mit en Lücht
un seggt: "De Ünnereerdschen
gaht !"
"Uns´
Tiet is hen, uns´ Tiet is um,
dat
Riek is ut, dat wi regeert !"
Un süh ! Se
wannert still un stumm,
bet man nix
wieder süht un höört.
De Fährmann
stunn op´t düüster Feld,
as se verswunn´
in Nacht un Daak.
Harr he nich bor
in´ Hann´ sien Geld,
he harr nich
denken kunnt, he waak.
Keen Glimm´ un
Schimmer weer to sehn,
dat Water
glucker in de Deep.
Man höör de´n
Stroom vörövertehn,
de Nachtwach
ropen vun de Schaep.
So sünd de
Ünnereerdschen gahn,
de lang, so lang
as Minschen sünd,
se folgt, se
brüüdt, se Godes dahn,
so Knecht as
Magd, so Mann as Kind.
Keen Fährmann
hett se wedder sehn,
keen Fohrmann je
op Weg un Steg,
in´ Keller
nich, nich op´n Böhn,
de Herr, de Fru,
de Magd, de Knecht.
Man seggt: En
Kind, dat bröch en Woort,
dat dreef se weg
mit Sack un Pack,
"Christkindchen", seggt man dreef se fort,
dat nu de Kinner
Wiehnacht maakt.
Un wenn man noch
vun "Niß" vertellt,
un unse Kinner
höört dat geern,
so is dat de
Märkenwelt. - -
"Die
Erde ist hinfort des Herrn."
Klaus Groth, 1819 bet 1899 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1996
Fährmann, oh Fährmann . . .
Leggt sik de
Naevel vun´ See över´n Diek, höört man:
"Fährmann,
oh Fährmann, laat mi nich alleen;
haalöver,
haalöver, will hier ni´ bliev´n !"
Jümmer bi
Naevel, so segg´n hier de Lüüd, höört man:
"Fährmann,
oh Fährmann, laat mi nich alleen;
haalöver,
haalöver, will hier ni´ bliev´n !"
En Mann hett bi
Naevel verirrt sik in´t Watt, un reep:
"Fährmann,
oh Fährmann, laat mi nich alleen;
haalöver,
haalöver, will hier ni´ bliev´n !"
Keeneen kunn em
finn´, doch all kunn´ em höörn, he reep:
"Fährmann,
oh Fährmann, laat mi nich alleen;
haalöver,
haalöver, will hier ni´ bliev´n !"
Un geihst du bi
Naevel hüüt dal na de Diek, höörst du:
"Fährmann,
oh Fährmann, laat mi nich alleen;
haalöver,
haalöver, will hier ni´ bliev´n !"
"Haalöver,
haalöver, will hier ni´ bliev´n !"
GodewinD, 1999 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 2001
PS. Wenn du nu ok mal so´n Fährmann bruukst, so kiek mal ´rin bi