Wo ik her kaam
Wo ik her kaam
is dat Land so free un
wiet,
waßt dat Gras un blöht de
Klee,
rüükt de Luft na Solt un
See,
blaenkert Water, ruschelt
Reit,
jaagt de Wulken, Wind de
weiht
Wo ik her kaam.
Jedeen Dag
tweemal löppt de Floot dor
an,
över´t Watt un Butenland,
stiggt an Diek un
Böverkant,
spöölt un wöhlt um Pahl
un Steg,
sackt denn sinnig wedder
weg
jed´een Dag.
Mien Lüüd
gaht ehr´n stillen, sturen
Gang.
Wat se wüllt, dat faat´
se an,
hoolt ehr Woort un staht
ehr´n Mann.
Blots wat ehr in´ Harten
liggt
seggt se nich - - - seggt
se nich
mien Lüüd.
Wo ik her kaam
is dat Land so free un
wiet,
waßt dat Gras un blöht de
Klee,
rüükt de Luft na Solt un
See,
blaenkert Water, ruschelt
Reit,
jaagt de Wulken, Wind de
weiht
Wo ik her kaam.
Alma Rogge, 1894 bet 1969 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1995
PS. Wenn du kieken wullt, wo dat würklich free un wiet is, so besöök mal de noordfreeschen Halligen, oder kiek mal ´rin bi