Dat Angebot
"Wi wüllt utfohrn vundååg !" reep Mårie mi över´n Tuun to. "Fritz hett dat Auto al ut´e Gåråge håålt. Wullt mitfohrn ? Wi fohrt an´e Oostsee." Ik överlegg nich lang, bedank mi vör dat Angebot un trock mi gau mien best´ Kleed an. De Sünn schien, Fritz harr dat smucke Auto so fein blank wienert un denn güng dat ok los. As wi man jüßt op´e Landstrååt weern, marken wi al, wat vaele Autofohrers de´n glieken Infall hatt harrn, ok de wulln woll gaumål in´t Gröne fohrn.
| Wat weer dat, mit´nmål weer dor´n grote Autoslang. Nå jå, de Buern mööt jå ok mål mit ehr Treckers op´e Landstrååt fohrn. Denn gung dat eerstmål wedder vöran. Åvers nich lang, dor keem´n wi blots noch in´ Suckeldraff vörwarts. "So´n Schiet !" sae Fritz, "weern wi doch blots nå Noorn fohrt !" De Sünn brenn gans schöön hitt vun båven un bi dat sinnige Fohr´n keem´n wi all düchtig in´t Sweten. | |
Nå, dach ik so, weerst man to Huus blaeven, dor harrst nu fein in´ Schadden sitten kunnt. "Wenn dat so wiedergeiht", sae Mårie, "denn fohr man de´n nächst´n Holtweg ´rin, Fritz, dor giff dat so´n lüttje Waldcafe. Denn drinkt wi dor fein Kaffee." Mi dücht, Fritz weer rein erlööst, denn meen he åver: "Wi wull´n Lene doch de Oostsee wiesen !" "Nae, nae", sae ik gau, "ik bün jüßtso geernmål in´ Woold !" Fritz heel de´n Blinker ´rut un böög in de´n Weg ´rin, de nå dat lütt Cafe föhr´n daeh.
Fritz drunk eerstmål´n kole Bruus, as he dat hitte Auto ünner de Bööm in´ Schadden stellt harr. Denn drunken wi all fein Kaffee mit sülvst backte Koken. Ik glööv, an de Oostsee harr uns dat bi de´n Massenoploop nich so fein smeckt. Nååsten gung´n wi noch´n baeten spåzeern, dor seeg ik´n KM-Schild. Nå, mit Auto fohr ik hier wiß nich wedder her, dat schaff ik baeter mit Fohrrad, åhn Gebrumm un Backåvenhitten.
De Grote Welt
De grote
Welt,
dat leve Geld,
de gruuliche Krieg,
de lude Sieg,
Arbeit un Noot,
Krankheit un Dood,
ik weet, ik weet,
dat ewige Leed.
Ungode
Frünn´, lååt se lopen,
meistens is dat´n groten
Hopen,
geiht di dat slecht,
warrst gau en Knecht,
büst du tofraeden,
un heel alleen,
keen Gedanken to gode or
ungode Frünn´,
argerst di ni´ un kickst
in´e Sünn.
Fohrst du
wiet,
lååt di Tiet,
büst du slau,
fohr ni´ gau,
naehm lever dat Rad,
hest vun´e Gaegend wat
deihst wat för dien Knåken,
höllst de´n Geist di åpen.
Annelene Blaß, 1994 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 2002
PS. Wenn dien Knåken
noch wat jünger sünd,
sodenn luur di mål bi
Kårl Brodowsky de Fohrradsieden an: