Albert Johannsen, uns´ grote Heimåtmåler.
In Uelvesbüll an de´n Buurweg harr he sien tweete Heimåt. Dat Reitdackhuus steiht meist op de´n Porr´ndiek. Vun twee Sieden kunn he op de Wehl´n kieken, een liggt in´t Westen un een in´t Oosten. De Appelgåårn liggt an´e Oosterwehl un de Bloomgåårn an´e Westerwehl. So steiht sien Huus twüschen twee Wehl´n. Grote Eschenbööm hool´n ehr Kroon över dat siede Reitdack. Dor weer sien Staed, dor föhl he sik to Huus un borgen.
|
Hier weer he mit sik un sien Föhl´n för Kunst un Natur alleen. Keeneen durf em woll anspraeken, wenn he mit sien Staffeli an´e Wehl stunn, nå de Wulken keek, heel in sik versunken weer, de Rucksack mit allerlei Mååltüüch bi sik. |
| He droog meist en groot Slapphoot op´n Kopp, Kneebüxen un en Jopp. Wenn he vun Husum op sien lütt Spinnrad, wat en Moped weer, ankeem, denn sloog Vadder woll vaelmååls de Hann´ över´n Kopp un sae: "Oh nae, oh nae, dor kümmt de Unwaedervågel al wedder." Un so weer´t. He keem jümmers denn, wenn an´e Haewen so´n eegenåårdige Wulken optrocken. Denn weer´t sowiet, dat geef bald Raegen. För de´n Måler weer dat en fein Instimm´ op sien Kunstwark, för Vadder weer´t depen Eernst. |  |
Un so kunn he nich umhen, em een´ Dåågs antohool´n, um em sien Meen´ to segg´n. De Måler smuuster sinnig vör sik hen, meen denn åver: "Herr Davids, ich male Ihnen auch mal ein Bild." Vadder sae denn: "Jå, dormit krieg ik jå man mien Håver nich in´e Stuuk." Dat daeh uns´ Måler nu meist leed un he sae: "Ich male Ihnen ein Bild von der Wehle." Vadder nehm dat nich so eernst un sae blots: "Åvers nich so bunt." He mååkt sik nich vael ut´e Måålkunst. As he denn åvers ´n half Johr låter so´n feine Ölbild vun´e Wehl bröcht kreeg, do stråhl he doch un sae: "Minsch, Herr Johannsen, ik scheet Se ok mål´n Håås." Vadder hett´n Håås schåten, un de Måler meen, he schull em man driest wiederhen de´n Unwaedervågel nööm´, denn he bruukt nu mål so´n Haewen för sien Kunstwarken.
Uns´ Måler is 1975 storven, åvers ünner de Dörpslüüd laevt he wieder.
Kåren Wilckens, 2001 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 2002