A d v e n t
Dat is nu al dreeundörtig Johr her. Kurt, wat mien Fründ weer, en hoog opschaten Jung ut de Neegde vun Breedstedt, mit em harr ik vaele Johrn in Niebüll de Schoolbank deelt. As de Krieg keem, mußen wi Beide ´rut un verloorn uns bald ut de Ogen. Eerst as dat sinnlose Morden vörbi weer, höör ik vun en annern Fründ ut Lindholm, wat Kurt in´e November 1944, twüschen Dodensünndag un de´n eersten Advent, fulln weer. Jichtenswo an´e Oostfront. Sien Öllern dreep dat bannig hart. Kurts Moder, so worr mi vertellt, kunn dat nich verwinn´. Kurt, ehr eenzig Jung to verleern, dat weer över ehr Kraft gahn. - - Se storv al´n halve Johr na em.
As ik annerlets Sünndag över´n Karkhoff gung un vör en groot Steen mit´n iesern Krüüz Kurts Vader dreep, weer opmal All´ns wedder dor: De Erinnerung an Kurt, sien Öllernhuus, unse Schooltiet un de November 1944, as Kurt vun uns gung. Kurts Vader, ik harr as Kind jümmer "Onkel Heinerich" to em seggt, weer oolt worrn.Aver an sien Ogen kunn ik sehn, dat he mi nich vergaeten harr. "Minsch, Hannes", sae he, "wat hebbt wi uns lang nich sehn. Kannst noch denken, as Kurt mit´n Fiev in Biologie na Huus keem un du mi verklaarn wullst, dat sien Lehrer de Tüügnissen vertuuscht harr."
"Hest du baeten Tiet för mi ? Ik glööf, wi hebb´n gansen Barg to vertelln." Ik nück mit´n Kopp. Bi Unkel Heinrich harr ik mi ok al as lütte Jung jümmer dat Hart utschütten kunnt. Teihn Minuten later seet ik op dat gröne Sofa in Unkel Heinrichs moje Wahnstuuv. He harr Kaffeewater opsett, keek mi nochmal groot an un sae: "Ja, Hannes, de Tiet vergeiht. Ik bün al fievuntachentig un över dörtig Johr alleen. Dat mit Kurt weets du un ok dat mit mien Fru Metha, de ja glieks na em op de grote Reis gung." Ik harr´n groten Klümp in´ Hals un wull Unkel Heinrich verklaarn, wo leed mi dat All´ns um em daeh. Aver Unkel Heinrich wunk af. "Laat man, Hannes", sae he, "ik weet, wat du seggn willst. In mien Öller süht een dat All´ns wat anners. Ok dat mit Kurt, mien Jung. - - Kiek mal, Kurt harr dat nich licht in´e School. Un en bet swaarmöötig un in sik kehrt, dat weer he al as Kind."
"As he vör dreeundörtig Johr vun uns gung, kunn ik an´ eersten Advent keen Licht anstaeken. De sinnlose Krieg, dat sinnlose Morden vun junge Minschen, versteihst du, Hannes, dat blifft. Aver dat mit Kurt. - - Wi sünd doch eegentlich garnich to Huus op disse Welt, blots ünnerwaegens, de Een blots kort, de Anner wat laenger." Ik wull wat seggen. Unkel Heinrich markt dat un sae blots:
| "Swieg
man still, Hannes, dat warrst du ok mal begriepen. Sünndag is wedder de eerste Advent. Un denn warr ik in mien Gedanken an Kurt un Metha wedder en Licht anstaeken. Dat Düüster vergeiht op disse Welt. De Tiet heelt Wunn´. Un dat Licht blifft. - - Nich blots in´e Kalenner, Hannes, nae, ok in uns´ Hart mut na jedeen Dodensünndag wedder Advent un Wiehnachten kaam´. Eerst denn hett uns´ Laeven, so hart un bitter dat ok maennigmal is, doch noch´n helln Sinn." - - - Ik bün heel nadenklich vun Unkel Heinrich to Huus gahn. |
 |
Hannes, 1977 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1997