Acht Johr vun Huus !
| Wiehnachtavend in´t Seemannsheim in Braem´. Dor sitt so´n veertig Seelüüd - - vun teihn verscheden Schaep - - rund üm so´n groten Disch; singt af un an man´n lütt Leed, un freut sik, - - to de´n feinen Dannboom mit all de Lichten, un to de fief groten Deerns un Fruuns, de nu mit Kaffee un Koken kaamt, de jem Appeln un Nööt bringt, un denn noch - - bi jed´een Platz - - so´n lütt fein Paket op´n Disch sett, un wünscht bi jeden: "Gode Wiehnachten un ok wiederhen goden Wind un gode Fohrt !" - - Nu sünd se mit alle Mann an´t Utwickeln un Utpacken, un de Een wunnert un freut sik noch duller as de Anner. Denn is wedder de faste forsche Stimm vun de´n Huusvadder to höörn: "Ji, - - un nu mal´n Ogenblick still, - - un nu mal All´ herhöörn ! - - Nu heff ik hier noch een so´n lütt Paket, - - dat is uns mit de Post toschickt, un dor steiht op: | |
"An das Seemannsheim in Bremen - - als Weihnachtsgabe für den Seemann, der am längsten von Zuhause weg ist !"
All´ns grient un tuschel, aver - - keeneen mellt sik. "Wi köönt dat woll op´t Best ´rutfinn´", seggt de Huusvadder, "wenn ik vun hier - - mal aeven fragen doh: Wokeen vun Ju is laenger as - - as twee Johr vun Huus weg ? Mal aeven de Hand hoog - - ja ?!" He kickt de lange Reeg ´rüm un tellt: "Twee, - - veer, - - söß, - - acht, - - teihn, - - twölf Mann ! Danke ! Goot ! Nu mal wieder: Wokeen is laenger as dree Johr weg ? - - Twee, - - veer, - - söß, - - söven Mann ! - - Laenger as veer Johr ? - - Dree Mann noch ! - - Laenger as fief Johr ? - - Een noch !"
Is so´n lütt roothaarigen Matroos - - mit blaue Ogen un de hele Naes vull Sünnplacken. "Na - - ? Wo lang denn ?" froog de Huusvadder. "Acht Johr !" röppt de lütt Seemann, un höllt de Hand noch jümmer hoog in´e Luft. "Acht Johr - - ?" seggt de Huusvadder. "Dat is´n lange Tiet. - - Wonaem kaamt Se denn her ? Ut wat för´n Region ?" "Ik - -? Ik kaam ut de Eck vun Sönderborg !" "Sonnerborg - - ? Noordsleswig - - ?" seggt de Huusvadder. "Aver dat is doch garnich so wiet weg - - ? Dor kunn´ Se doch licht mal - - vun Hamborg - - oder vun Kiel ut - - ? Hebbt Se dor denn nümms mehr, de - - de op Se töövt un luert ?" De Lütt warrt´n baeten stiller un haalt sien Arm wedder dal: "Mien Vadder is doot, - - un - - un mien Bröder un Süsters sünd - - sünd all wiet ut´neen." "Un - - Ehr Mudder - - ?" "Mudder - - ?" He dreiht de´n Kopp na de Siet, as wenn he utspeen müch. - - Denn kickt he wedder stief liekut: "Mudder hett sik wedder verheiraadt. - - Hett´n Daen nahm´ ! Huus un Hoff un all´ns is daensch worrn ! Wat schall ik denn dor ?"
All´ns rundüm blifft still. Keeneen mag sik rögen, un nümms mag wat seggn. "Aver - - Ehr Mudder - - ", seggt de Huusvadder, "is doch jümmers noch - - Ehr Mudder ! Un wenn se noch dor is - - un noch laevt - -? ! - - Hebbt Se denn tominn af un an mal schraeven ? Mal´n Breef, oder mal´n Kort ?" "Nae, - - heff ik nich, - - keen Woort !" "Aver- - dat harrn Se doch müßt, Herr - - ? Wo weer Ehr Naam man noch ?" "Erichsen !" "Schrieven harrn Se doch mal müßt, Herr Erichsen !"
Do steiht op de anner Siet vun de´n Disch - - steiht so´n groten langen Seemann vun sien Stohl op, un schüfft sien Paket so´n baeten an´e Siet un seggt: "Büst du de - - Henning Erichsen - - ut Sönderby bi Sönderborg ?" "Ja, - - bün ik, - - wat denn ?" "Würklich - -?" seggt de Grote. "Du, denn schall ik di gröten, - - vun dien Mudder, - - un schall di - - Ogenblick mal !" He kriggt sien Breeftasch ´rut un fummelt in sien Papiern: "Un schall di düssen Breef gaeven! Kumm hier ! Faat an ! Vun dien Mudder !" De Lütt is nu ok opstahn un stütt beide Hann´ op´n Disch: "Vun mien Mudder - - ?! Laat di doch nix utlachen, Mann ! - - Wo wullt du dor denn woll bikamen - - ? Ik kenn di ja garnich !" "Nae" , seggt de Grote. "Ik kenn di ok nich, heff di noch mien Laevdag ni´ sehn. - - Aver dien Steefvadder, de tweete Mann vun dien Mudder, - - dat is mien Unkel. Un ik bün vör veerteihn Daag noch wedder dor waesen, een helen Dag bün ik dor waesen, - - un ik heff lang mit em - - un mit dien Mudder klöhnt. - - Se denkt vael an di, all Beid. - - Un dien Mudder luert Dag un Nacht, du müchst doch mal kamen, oder müchst mal schrieven ! - - Un dorüm hett se mi düssen Breef mitgaeven, un hett seggt, wenn ik di mal eenerwaegens drapen schull - - buten - - in de wiede Welt - -! Kumm hier ! Faat an ! Is´n Breef vun dien Mudder !"
 |
De lütt Roothaarige langt mit baevern Finger na de´n Breef, un bekickt em vun alle Kanten, un leggt em vör sik op de´n Disch un sett sik wedder op sien Stohl. "So, un hier is denn ok dat lütte Paket", seggt de Huusvadder. "Dat is denn ja ok för Se, Herr Erichsen, - - för de´n Seemann, de am laengsten vun Huus weg is !" Un he maakt sülven dat Band apen un wickelt de´n Kraam ut: ´n Kasten mit Breefpapier, un´ paar Postkorten, un Bleesticken. Un he leggt em dat - - ahn een Woort wieder to seggn - - blangen de´n Breef vun sien Mudder - - op´n Disch. "Danke !" seggt Henning Erichsen. Sien Stimm baevert ´n baeten, un he wischt sik mit de Hand över´n Mund. |
Un denn - - denn geiht de Huusvadder na vörn - - na sien lütt Harmonium, - - un singt mit alle Mann - - so goot as se´t köönt: "Dies ist der Tag, den Gott gemacht !"
Rudolf Kinau, 1887 bet 1975 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1995